آتنه فقیه نصیری به «ژوله» فکر می کند...

روزنامه سینما - المیرا حصارکی: تصاویر دل انگیزی که از آتنه فقیه نصیری داریم، او را به عنوان بازیگری خاطره انگیز به سال ها دور و نزدیک در ذهن ما پویند می زند. به روزهای دوری که در دهه ۷۰ در نقش خاله سارا، پزشک جوان و تنها به روستایی می رود و به دنبال خانواده اش می گردد تا همین روزهای نزدیک تر که او را در سریال «شمعدونی» دیدیم؛ اما نزدیک به دو سال می شود که خبری از او نداریم، نمی دانیم کجاست و چه می کند و از دنیای این روزهایش بی خبر بودیم، تا آن که خبرگزاری ایلنا در گفت و گویی کوتاه راز این دوری دوساله را برملا کرد و بازیگر دوست داشتنی از ابتلایش به بیماری ام اس خبر داد؛ یک خبر کوتاه اما تعجب آور.

او توضیح داده بود که نباید عصبی شود و ترجیح داده است از دنیای سینمای و تلویزیون دوری کند و گفته بود که در روزهای فیلم برداری «شمعدونی» به این ماجرا پی برده است. همین دوری دوساله را بهانه کردیم تا با او از دنیای این روزهایش و از روزهای دور گذشته صحبت کنیم و آتنه فقیه نصیری در جواب گفت: «مشغول لذت بردن از زندگی هستم.» بهترین جوابی که می توانستیم از او انتظار داشته باشیم. از خاطرات سال های دورش برای مان گفت و تجربه های دوست داشتنی که یک دنیا خاطره برای او ایجاد کرده است.


دوری به خاطر بیماری

هفته گذشته خبر رسید که آتنه فقیه نصیری به بیماری ام. اس دچار شده است. بیماری ای که درمان قطعی برای آن هنوز در دسترس نیست. وقتی از او می پرسیم که این روزها چه کار می کند؟ جوابش لذت بردن از زندگی است: «این روزها بیش تر زمانم به لذت بردن از زندگی می گذرد. آخرین کاری که انجام دادم، سریال «شمعدونی» به کارگردانی سروش صحت بود. آن سریال برایم خاطره های زیادی را ایجاد کرد و خیلی از آن راضی هستم.»

زمانی که یک کار خوب را از نظر خودش انجام می دهد و راضی است دیگر برایش سخت می شود که کارهای معمولی را انتخاب کند. «اما بعد از آن مریضی من پیش آمد. هرچند که باید بگویم بیماری من قبل از «شمعدونی» شروع شده بود؛اما خودم باورش نمی کردم. ضمن این که بعد از مرخص شدن از بیمارستان فکر کردم پزشکان تشخیص اشتباه داده اند و بیماری من تمام شده، اما قبل از عید یک حمله دیگر داشتم که برایم باورکردنی نبود. بیماری ام. اس به شکلی است که تو متوجه نمی شود بیماری از کجا شروع شده است.»

او را به عنوان بازیگری می شناسیم که در این سال ها حداقل یک فیلم سریال داشته. تصویرش در جعبه جادویی، تصویر آشنایی است؛ اما بعد از «شمعدونی» دیگر تصویری از او ندیدیم. می گوید وضعیت بیماری اش او را از کار دور کرده و پیشنهاد بازی در فیلم و سریال را به همین دلیل رد کرده است. «بعد از «شمعدونی» دو پیشنهاد کار داشتم یک کار سینمایی و یک سریال مناسبتی برای ماه رمضان به کارگردانی سعید سلطانی.

دوست داشتم در سریال بازی کنم؛ اما برای او توضیح دادم که در شرایطی نیستم که بتوانم تمام وقت سر کار باشم. به تشخیص پزشک نباید خودم را خسته یا عصبی کنم؛ اما کار ما پر از استرس است. ضمن این که آمپولی را باید هفته ای یک بار تزریق کنم، اما این آمپول ها عوارض دارد و تا ۲۴ ساعت حالت های ضعف و تب و لرز دارم. در نتیجه عذرخواهی کردم که نتوانستم سر این کار باشم.»


به ژوله فکر می کنم

برای مان سوال است و دوست داریم بیش تر و واضح تر در مورد بیماری او بدانیم. انتشار این خبر، در این روزها که تعدادی از هنرمندان درگیر بیماری هستند، خیلی خوب نبود. آتنه فقیه نصیری در مورد انتشار خبر بیماری اش در رسانه های خبری می گوید: «اصلا دوست نداشتم خبر بیماری من رسانه ای شود و واقعا نمی دانم در چه شرایطی قرار داشتم که این خبر را دادم. همین امروز که به آن فکر می کنم، نمی دانم به کدام خبرگزاری و خبرنگاری این خبر را دادم؛ شاید به این خاطر که از دروغ خوشم نمی آید و دوست داشتم توضیح منطقی برای ناتوان بودنم در راه رفتن داشته باشم. هر چند که واقعیت این است که علاقه ای به این فضای ترحم و دل سوزی نداشتم و دوست نداشتم توجه ها را به سمت خودم جلب کنم.»

بیماری ام. اس، یک بیماری خاص است. نیاز به مراقبت های ویژه دارد؛ اما به معنای توقف زندگی او نیست. امیرمهدی ژوله، فیلم نامه نویس و بازیگر سال ها است با این بیماری زندگی می کند. ابتلا به این بیماری نه تنها او را متوقف نکرده است، بلکه تلاش کرده هر روز به یک پله بالاتر برود. آتنه فقیه نصیری می گوید دوست نداشتم خبر بیماری من رسانه ای شود، اما شاید پیشرفت و امید من به کار و آینده بتواند برای سایر بیماران امیدبخش باشد.

«برای نزدیکان من ابتلا به این بیماری شوک بزرگی بود؛ اما حالا به جایی رسیده ام که آن را کنار گذاشته ام و دوست دارم از زندگی لذت ببرم. بخش روشن ماجرا همین است و دوست دارم دیگران هم به این لذت دعوت کنم. دوست دارم به جایی برسم که فراموش کنم این بیماری را دارم. در همین چند شب که برنامه «دورهمی» را دیده ام. خیلی به حرکت کردن امیرژوله دقت می کنم. می بینم که چطور از پله ها بالا و پایین می رود و با خودم می گویم که چه راحت!


زمانی که تجربه زمین خوردن برای تو اتفاق می افتد، در ناخودآگاه با یک ترسی رو به رو می شوی. هر چقدر هم تلاش کنید که آن را کنار بگذارید، اما با شما زندگی می کند. خبر از حمله بعدی ندارید و نمی دانید که قرار است این بمب ساعتی چه زمانی منفجر شود. دوست دارم به جایی برسم که بتوانم فارغ از هر اتفاقی که قرار است در آینده برایم بیفتد، بروم و کاری را قبول کنم و سعی کنم آن را به بهترین شکل ممکن اجرایش کنم. هرچند که حالا نمی توانم تصمیم بگیریم و فکر می کنم به زمان بیش تری برای هضم این ماجرا نیاز دارم...».

یک بیماری پرهزینه

وقتی درباره بیماری ام اس صحبت می کنیم، بلافاصله یاد هزینه های درمانی بالای آن می افتیم، هزینه فراوان آمپول هایی که باید به صورت منظم دریافت کنند. البته که آتنه فقیه نصیری تا به امروز در این زمینه به مشکلی برنخورده است و می گوید: «ام. اس، بیماری خاص و پرهزینه ای است؛ اما تا به امروز در این مورد به مشکلی برنخورده ام. خانواده ام در کنارم حضور دارند و شرایط نسبتا خوبی دارم.»

از آن جایی که پس از رسیدن به چنین واقعیتی بلافاصله به ذهن مان می رسد که صنف بازیگران در این زمینه کمکی به بازیگر انجام داده است یا نه: «این سوال خیلی از من شده است که صنف بازیگران برای بیماری من چه کاری انجام داده است؟ واقعیت این است که تا امروز کسی از بیماری من خبر نداشت و من هم توقعی از صنف ندارم. فعلا که شرایط خوبی دارم و خانواده در هر شرایطی کنارم قرار دارند.»

با این وجود به نظر می رسد که اگر کم کاری و دوری از دنیای سینما و تلویزیون ادامه دار شود، شاید مسئله ای در این زمینه ایجاد شود. وقتی زمان بازگشت او به کار را می پرسیم، از گفته های پزشک معالجش برای مان می گوید. پزشک معالج آتنه فقیه نصیری هنوز تشخیص نداده است که تا چه زمانی باید استراحت کند و تزریق آمپول های او ادامه دارد.


به همین خاطر اگر قرار باشد به دنیای کار بازگردد، باید شرایط کاری ویژه ای برای او درنظر گرفته شود. «اگر تیم تولیدی شرایط من را قبول کنند، حتما به کار مشغول می شوم؛ افرادی که از شرایط من خبر دارند. من نمی توانم به عده ای دروغ بگویم و آن ها را درگیر شرایط خودم کنم. مسئله ای برای کار کردن ندارم، به شرطی که با شرایط من مشکل نداشته باشند.»

سرک کشیدن به خاطرات

آتنه فقیه نصیری در تمام این سال ها خاطرات زیادی را برای مخاطبان ساخته است. سریال های خاطره انگیزی که از بازی در لحظه لحظه آن لذت برده است. از خاطرات این سال هایش می پرسیم و دوست داریم بدانیم کدام یک از کارهایی که تا به امروز انجام داده، برایش خاطره های زیادی را ایجاد کرده است. «کارهای زیادی انجام داده ام که یک دنیا خاطره خوب را برایم ساخته است. «خانه سبز» یکی از بهترین کارهایی است که تا به حال انجام داده ام.

خاطرات زیادی از آن دارم. کار طولانی بود و اصلی ترین خاطره آن کار کردن با آدم های نازنینی است که دیگر در کنار ما حضور ندارند. کسانی مانند خسرو شکیبایی، نادره خیرآبادی که بودن کنار آن ها هر دقیقه اش یک دنیا خاطره است. «مدار صفر درجه»، «جراحت» یا «نشانی» که برای بازی در آن تیپ سازی کردم و به خودم جرات دادم کار متفاوتی را به تصویر بکشم. من تمام کارهایی که در این سال ها انجام داده ام برایم دوست داشتنی هستند و از آن ها لذت برده ام.»

برای هر کسی اولین بارها لذت بخش است و آتنه فقیه نصیری هم از این قاعده مستثنا نیست. او اولین فیلمی که در سینما تماشا کرده است را به خوبی به یاد دارد. «اولین فیلمی که در سینما تماشا کردم فیلم «زورو» بود. یادم نیست که دقیقا چند سال داشتم، اما به خاطر دارم که هنوز به مدرسه نرفته بودم. این فیلم در خاطراتم باقی مانده و یادم است که آلن دلون در آن بازی می کرد. فضای متفاوتی از سینما به یاد دارم. آن زمان فیلم های ایرانی را در سینما تماشا نمی کردیم و تنها فیلم های خارجی را روی پرده می دیدیم. نمی دانم چرا این طور بود؛ اما تمام خاطرات من از سینما رفتن مربوط به فیلم های خارجی می شود.»