کوبی برایانت از زبان خودش

برترین‌ها: کوبی برایانت مرد افسانه‌ای NBA به دلیل سقوط هلی‌کوپتر در کالابازاس کالیفرنیا درگذشته است. درگذشت این بسکتبالیست سابق و ۴۱ ساله توسط TMZ Sports تایید شده است. اسطوره آمریکایی لس‌آنجلس لیکرز در یک هلی‌کوپتر بر فراز کالیفرنیا در حال حرکت بوده که هلی‌کوپتر دچار سانحه شده و تمام افراد حاضر در آن جان خود را از دست داده اند. یکی از دختران کوبی برایانت در این سانحه هوایی جان باخته است.

به همین مناسبت و به یاد این بسکتبالیست اسطوره‌ای، گزارشی قدیمی از مجله «دنیای فوتبال» را بازخوانی می‌کنیم، گزارشی که مربوط به روزهای بازنشستگی کوبی برایانت بود:

«مصاحبه نزدیک به نیم ساعت طول کشید، به سه زبان مختلف برگزار شد و بدون هیچ اشک و آهی به پایان رسید. لرزشی در صدایش شنیده نمی‌شد و با شانه‌های افتاده، متن آماده شده اش را کنار دستش نگه داشته بود. وقتی مصاحبه تمام شد، به همراه همسر و دو دخترش و همچنین عوامل و دست اندرکاران ساخت فیلم مستند از اتاق خارج شدند.

در شب شکست لیکرز برابر پیسرز، کوبی برایانت در حالی که به اتاق پر از خبرنگار خیره شده بود، در مورد دو دهه گذشته اش و به ویژه سه سال اخیر صحبت کرد؛ صحبت‌هایی که مدت‌ها تلاش می‌کرد مدت‌ها در مورد آن چیزی نگوید. چند ساعت پس از آن که برایانت بازنشستگیش تا انتهای فصل ۲۰۱۶-۲۰۱۵ را رسما اعلام کرد، گفت: «من فقط باید این موضوع را قبول کنم که دیگر نمی‌خواهم این کار را ادامه دهم و با این موضوع مشکلی ندارم... بار بزرگی از شانه هایم کم می‌شود. کار و تصمیم درستی بود. کاملا از این موضوع رضایت دارم.»

برایانت به سوال‌های انگلیسی، اسپانیایی و ایتالیایی پاسخ می‌داد و این یادآور مصاحبه‌های تاریخی مایکل جوردن و جورجیو آرمانی بود. کوبی در حالی پاسخ سوال‌ها را می‌داد که همچون ورزشکاران حرفه‌ای غرق درد‌های فیزیکی بود و از افتخاراتش از جمله پنج عنوان قهرمانی NBA، یک جایزه MVP (باارزش‌ترین بازیکن) و هفده عنوان مسابقات NBA All-Star Game، لذت می‌برد. بازیکن ۳۷ ساله NBA تاکید دارد که یک «قصه گو» است و کنفرانس خبری بعد از بازیش داستان بسیار جالبی دارد.

از آن جایی که لیکرز تا این جا، فصلی گیج کننده، طاقت فرسا و غالبا ناامیدکننده‌ای پشت سر گذاشته، حالا برایانت از نگه داشتن هر رازی خود را آزاد احساس می‌کند و هر آن چه بخواهد را برملا می‌کند؛ و این هم ده ویژگی کوبی برایانت به گفته کوبی برایانت.

کوبی مصمم

سال هاست کوبی به خلق و خوی رقابت جویی و پشتکار فراوان مشهور است. او بار‌ها در مورد تلاش هایش برای نگه داشتن آمادگی بدنیش در NBA و به زانو درآوردن کهنسالی، سخن گفته است: «خیلی سخت کار می‌کنم و بسیار بسیار سخت‌تر به کارم ادامه می‌دهم. تمام تلاشم را به کار می‌گیرم تا بازی افتضاحی به نمایش نگذارم. در یک کلام سعی می‌کنم تمام آن چه در توان دارم را انجام دهم و از این بابت حس خیلی خوبی دارم. صبح‌ها با وزنه تمرین می‌کنم. سه بار در روز تمرینات کشتی خواهم کرد و حمام یخ خواهم گرفت. صبح که بیدار شدم، دوباره پیش از هر کاری با وزنه‌ها تمرین می‌کنم. این کار‌ها را ترک نخواهم کرد. به تلاشم ادامه می‌دهم و هیچ وقت تسلیم نمی‌شوم. یاد گرفته ام که باید خودت را ارزیابی کنی. من در این مورد تقریبا با خودم خشن رفتار می‌کنم. هر آن چه در توان دارم به کار می‌گیرم تا بهتر شوم. پس از آن در حالی که برای بهتر شدن تلاش می‌کنم، با اتفاقات خودم را وفق می‌دهم. من بسیار بسیار سخت تلاش می‌کنم. مطمئنم و از این بابت خیالم راحت است که از هیچ کاری کوتاهی نکرده ام.»

کوبی مازوخیستی

وقتی از کوبی برایانت سوال شد که آیا اعلام بازنشستگیش باعث فوران احساس ناراحتی در او شده است، جوابی کاملا غیرمنتظره داد؛ او گفت از به چالش کشیده شدن لذت می‌برد: «نه، بسیار زیباست. در این کار زیبایی خاصی نهفته است. این گذر از یک چرخه است، پیشرفتی طبیعی در راه بزرگ و بالغ شدن. هیچ موضوع ناراحت کننده‌ای در این چرخه وجود ندارد. من لحظات فوق العاده بسیار زیادی داشته ام. من زیبایی را دیگر گذشتن از مدافعان نمی‌بینم. من زیبایی را در صبح با درد بیدار شدن می‌بینم. می‌دانم تمام سخت کوشی هایم برای این لحظه بوده است. از این موضوع ناراحت نیستم. من سپاس گزار آن هستم.»

کوبی قصه‌گو

برایانت می‌گوید دو شکستی که در فینال مسابقات در تمام طول دوران بازیکنیش به دست آورد، باعث شد تا این دوران برایش رضایت بخش‌تر و ارضاکننده‌تر شود. «مشقات مسیر، تکمیل کننده سفر است. اگر شما مدام قهرمان شوید، آن گاه دیگر رقیبی ندارید. هیچ فراز و نشیبی وجود ندارد. این لحظات تلخ هستند که زیبایی را خلق می‌کنند. این‌ها همان لحظاتی است که من با تمام وجود به آن احترام می‌گذارم.»

او همچنین تصمیمش برای بازنشستگی را در شعری با عنوان «بسکتبال عزیز» اعلام کرد؛ شعری که مستقیما بازی را مخاطب قرار داد است. «من هیچ وقت با بازی صحبت نکرده ام. همیشه تنها هواداران، هم تیمی‌ها یا چیز‌هایی از این دست مخاطب من بوده اند. هیچ وقت به خود بازی نگفته ام چه احساسی در موردش دارم. یک بار تصمیم گرفتم از این زاویه بنویسم و لغات پشت سر هم روی کاغذ آمدند.»

کوبی دلتنگ

شماره ۲۴ لیکرز، دوست داشتنی‌ترین خاطره اش را ورود به NBA در سال ۱۹۹۶ می‌داند: «هیچ خاطره‌ای به لذت بخشی این نیست. هیچ چیزی بالاتر از این وجود ندارد. رویایت در آن لحظه به واقعیت تبدیل شده و این لحظه سرآغاز همه چیز است.»

برایانت همچنین در طول دوران حضورش در ترکیب لیکرز، از حضور در کنار اسطوره هایی، چون مجیک جانسون و کریم عبدالجابر شگفت زده شده است: «در واقع وقتی من با مجیک یا کریم مقایسه می‌شوم یعنی «من موفق شده ام و همین برایم کافی است». من از کودکی یک لیکری تمام عیار بوده ام. همین کافی است. بی نهایت خوش شانس بوده ام. چند تا بچه می‌توانند وقتی بزرگ شدند، نه تنها برای تیم محبوب شان بازی کنند، بلکه تمام دوران حرفه‌ای شان را هم در این تیم بگذرانند؟ این تحقق یک رویاست.»

کوبی کنجکاو

برایانت که دوران کودکیش را در ایتالیا گذرانده، گفت و گویش با جورجیو آرمانی، طراح لباس مشهور را بازگو می‌کند؛ گفت و گویی که آرمانی به او کمک کرد تا بتواند آینده بازیکنیش را ترسیم کند: «بزرگ‌ترین چالش برای بسیاری از ما ورزشکاران این است که بفهمیم در آینده چه پیش خواهدآمد. من بسیار خوش شانس بودم که توانستم این سوال‌ها را در اوج جوانی یعنی ۲۱ سالگی بپرسم. سخت و دشوار است. شما در چرخه‌ای گیر میفتید که نمی‌دانید بزرگ‌ترین بازاری که می‌توان در آن وارد شد، کجاست و چگونه می‌توان بیش‌تر درآمد داشت. بی شک این‌ها تماما سوال‌های اشتباه است.

وقتی در میلان بودم، می‌خواستم با جورجیو آرمانی ملاقات و کمی در مورد کارش با او صحبت کنم. می‌خواستم از او بپرسم چگونه در تجارتش به این موفقیت دست یافته است. او در چهل سالگی تجارتش را آغاز کرده بود. آن زمان ۲۱ ساله بودم. به خودم گفتم «احتمالا من تا ۳۶، ۳۷ سالگی بازی خواهم کرد. او تمام این کسب و کارش را در چهل سالگی ساخته است. اما من با ادامه زندگیم چه خواهم کرد؟ بعد از دوران بازیم چه پیش خواهد آمد؟»

از همان لحظه شروع به هضم قضایا و اتفاقات کردم. چیز‌های مختلف را امتحان کردم. هیچ چیزی به آسانی بسکتبال نبود. من متولد شده بودم تا بسکتبال بازی کنم. من باید خیلی سخت کار می‌کردم تا بفهمم بعدش چه خواهد شد. این خیلی سخت است. این سخت‌ترین کاری است که ما ورزشکاران باید انجام دهیم.»

کوبی افسونگر

بسیاری بازیکنان NBA هراسی ندارند که بگویند کوبی برایانت بازیکن محبوب آن هاست یا پیش از آن که وارد لیگ شوند، او را الگوی خود قرار می‌دادند. برایانت با بازیکنانی که می‌خواهند از تجربیات و ذهن او استفاده کنند، در تماس است و داستان‌های جالبی هم در مورد واکنش‌های رقیبانش تعریف کرده است: «جالب‌ترین چیز، پیام‌هایی است که از دیگر بازیکنان دریافت می‌کنم. آن‌ها از روحیه و درس‌هایی که به آن‌ها داده ام، تشکر می‌کنند. این‌ها چیز‌هایی است که ارزش زیادی برایم دارد. وقتی برای بازی به دیترویت رفته بودیم، واقعا گیج شده بودم. پیش از بازی، زمان ملاقات کاپیتان‌های تیم بود. تنها کاپیتان‌های دو تیم اجازه حضور در این ملاقات را داشتند. من بالای صحنه رفتم. در آنجا آندر دروموند و یک کاپیتان دیگر بود. یک بازیکن دیگری هم حضور داشت که پشت آندر دروموند بود و نمی‌توانستم ببینم کیست. مسئولان مسابقه گفتند «سه نفر نمی‌توانند بالا روند و فقط دو نفر اجازه دارند» و آن وقت بود که شنیدم آن نفر پشتی می‌گوید: «نه، من فقط می‌خواستم با او دست بدهم.» نتوانستم صورتش را ببینم و فقط دیدم دستش از پشت آندر آمد و من به او دست دادم.

«در پورتلند با دیم لیلارد، سی جی مک کالوم و بقیه یاران شان از جمله جیمز هاردن، کایری آیروینک و کورین دورانت صحبت کردم. آن‌ها به من زنگ می‌زنند و سوال‌های مختلفی از من می‌پرسند. این‌ها برای من خیلی ارزشمند است. فکر می‌کنم بازی در پورتلند بود که بچه‌ای روی نیمکت به من گفت: «ما امشب شما را شکست می‌دهیم.» و من پاسخ دادم: «من یک قانون دارم: اگر زمانی که من بسکتبال حرفه‌ای را آغاز کردم، تو هنوز به دنیا نیامده بودی، پس اجازه ندادی چرت و پرت بگویی! یک قانون ساده است. او فقط نگاه کرد و بدون هیچ مخالفتی گفت «بله آقا. بله آقا.»»

کوبی بی‌میل

یکی از دلایلی که برایانت تکلیف بازنشستگی اش را پیش‌تر مشخص نکرده بود، این بود که نمی‌خواست با تعریف و تمجید‌ها در شهر‌های دیگر بمباران شود: «ایده برگزاری یک تور خداحافظی، واقعا غیرقابل تحمل است. میزان احترامی که من برای هواداران در طول راه دارم، بی اندازه است، اما هرچقدر هم تلاش کنم، نمی‌توانم به اندازه کافی از آن‌ها تشکر کنم. آن‌ها در طول این سال‌ها مشوق و محرک اصلی من بوده اند.»

کوبی واقع‌گرا

در طول مصاحبه مطبوعاتی، برایانت به فیل جکسون، مربی چندین ساله اش اشاره کرد و توضیح داد که به توصیه جکسون، برنامه‌های آخر فصل را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم خواهد کرد. او همچنین به صورت غیرمستقیم از جکسون به عنوان استاد ذن (فرقه بودایی طرفدار تفکر، عبادت و ریاضت) یاد کرد؛ او بیش از نیمی از زندگی حرفه ایش را با این روش پشت سر گذاشته است: «دوست ندارم دائما در حال استفاده از تکنیک‌های ذن باشم، اما حقیقتا وقتی برای مدیتیشن می‌نشینم، ذهنم منحرف می‌شود. همیشه ذهنم به بسکتبال منحرف می‌شد. همیشه. اما الان این اتفاق کم‌تر میفتد. برای من این اولین نشانه بود که بازی چیزی نیست که بتوانم رویش بیش‌تر از این وسواس به خرج دهم.»

کوبی خودبزرگ‌بین

کوبی برایانت ۳۷ ساله، یکی از بزرگ سال‌ترین بازیکنان NBA است و در یک سال اخیر معمولا سن بالایش را خودش به سخره می‌گرفت. اما کوبی در کنفرانس مطبوعاتی اعلام بازنشستگیش، پا را فراتر از شوخی گذاشت و گفت دیگر «پیری» با او با عدالت رفتار نخواهد کرد: «من «اون پسر پیره» نیستم. من هنوز هم واسه خودم غولی هستم. حالا لبرون و بقیه بعد از من می‌شوند «پسر پیرها» و من خیلی خیلی از آن‌ها بزرگ‌تر هستم.»»