یک هفته هفت چهره؛ از حافظ ناظری تا جاسم کرار

برترین ها - ایمان عبدلی:

عباس عراقچی یا (هضم نشدنی ،هفته)


حدود دو هفته ی پیش بود که عباس عراقچی در گفت و گو با روزنامه ی اعتماد از عده ای گفت که «متخصص برجام » یا «متخصص مخالف با برجام هستند» و اضافه کرده بود که :«البته تمام این مسایل نعمت است و به رشد جامعه کمک می کند ،این مسائل نشان می دهد که توان هضم جامعه در این خصوص بالا رفته است » اما این روزها عراقچی به عنوان نماینده ی تیم مذاکره کننده ی هسته ای در حال سر و کله زدن با نمایندگان مجلس و کمیسیون بر جام است و شاید بعد تر بهتر بتواند از خصوصیات متخصصین مخالف با برجام بگوید. او که خودکارش را برای وزیر امور خارجه امریکا پرت کرده بود، حالا عینکش را روی میز می کوبد ،ظاهرا مذاکره با داخلی ها سخت تر است.

وقتی در محاصره ی نمایندگانی از جنس کوچک زاده و رسایی قرار بگیری عینک کوبیدن هم چاره ی درد نیست، موضوعی چون بازرسی از اماکن نظامی از جمله موارد هنوز حل نشده است، دلواپسان یا همان پایداری ها توافق را مطابق با منافع ملی نمی دانند از طرفی عراقچی آنقدر به کارش مطمئن است که می گوید: «ما برسر ویرگول هم جنگیده ایم»،داستان جلسات پر حاشیه ی کمیسیون برجام این روزها پر غصه است، وقتی که سعید جلیلی هم پایش به جلسات باز می شود و ادعاهای تازه ای دارد و البته نمایندگانی که توقع حضور وزیر امورخارجه را دارند و اینگونه از عراقچی جواب می شنوند: «ببخشید اگر ما در شان مجلس نیستیم » و عراقچی که البته موضعی روشن دارد: «رفتن برجام به مجلس با منافع ملی همخوان نیست».

حافظ ناظری یا (غوره ی مویز نشده ی ،هفته)


هفته ای که گذشت تالار وزارت کشور میهمان دو ناظری بود: «شهرام و حافظ» کنسرت مشترک پدر و پسر. شوالیه ی آواز ایران را همگان میشناسند و بر کیفیت کارش اذعان دارند، اما حافظ خان، عمر هنری زیادی ندارد و به نسبت عمری که در هنر گذاشته حاشیه کم نداشته ،او بی محابا مدعی می شود و خودش را مطرح می کند؛ از سرمایه گذاری بزرگترین و معتبرترین کمپانی های دنیا(سونی) بر روی آثارش تا نابلد دانستن اکثر خوانندگان سنتی حال حاضر ایران. او معتقد است در ایران چیزی جز فحش و افترا نصیبش نشده ،ولی در امریکا روزی را به نامش می کنند، اما حافظ نمی داند او در کنار همایون ،تهمورس و سهراب و ... هنوز جایگاهی زیر چتر نام پدرانشان دارند و همچنان تا یک هویت مستقل فاصله دارند.

طرح ادعاهایى مانند «نام‌گذارى یک روز در آمریکا به نام حافظ ناظرى»، «اثر شماره یک کلاسیک جهان»، «تقدیر دانشگاه استنفورد»، «شباهت نوازندگى‌اش با استاد شهنازى»، «قابل درک شدن موسیقى‌اش در بیست سال آینده توسط مردم» و اعلام اینکه «لیونل مسى موسیقى ایران است» جایگاه او را تغییر نخواهد داد. بزرگداشت آلبومش را در برج میلاد بگیرد، نام های با شکوه بر آثارش بگذارد؛ همه ی اینها تا زمانی که روح ایرانی در کارش نباشد، تاثیر گذار نخواهد بود، روحی نظیر آنچه که در آلبوم «چرا رفتی» از همایون شجریان مستتر بود، خلاصه اینکه سال ها باید بگذرد تا فرزندان نام آوران موسیقی سنتی بهتر قضاوت شوند؛ به واسطه ی کیفیت کارنامه، نه ادعاها و مصاحبه ها ..

جاسم کرار یا (مشمئز کننده ی ،هفته)


استقلال تیم خوبی دارد؛ ترکیب همگونی از بازیکنان جوان و باتجربه، جوان هایی چون سجاد شهباز زاده و میثم مجیدی که می توانند برای فوتبال ملی هم کمک حال باشند، این جوان ها در کنار باتجربه هایی چون خسرو حیدری و مهدی رحمتی، جنس استقلال را جور کرده است و در این بین مشخص نیست وجود کرار چه فلسفه ای دارد؟ وقتی بازیکنی با خصوصیات امید ابراهیمی وجود دارد ،کرار دقیقا یعنی چی؟

آقای حاشیه! استاد مسلم تیم بهم زنی! با کارنامه ای پربار از درگیری با ارکان رنگارنگ فوتبال؛ یک روز داد و فریاد در ساختمان باشگاه، روز دیگر غیبت و نافرمانی، یک روز حمله به داور، روز دیگر تکل خشن و خطای عمدی، یک روز بحث با مجتبی جباری بر سر یک ضربه ی ایستگاهی، روز دیگر دعوای لفظی با کمک مربی تیم فرزاد مجیدی. او خلقیات ما را خوب شناخته، قرارداد سنگین می بندد، کم بازی می کند ، به خوبی و سر بزنگاه می چرخد، تغییر موضع می دهد ؛سرمیز ناهار از خجالت مربی تیم در می آید، فردایش رو نمی کند در چشم او نگاه کند؛ چون او را برادر خودش می داند!

چقدر هم لطیف و ماخوذ به حیا! ارگان هواداری استقلال هم از این همه حاشیه درمانده شده؛ وقتی که فردای آخرین یادگاری کرار تیتر می زند «تکرار مکرر کرار»،پیشکسوتان هم که جملگی مخالف حضور او در استقلال هستند ،چرا اخراجش نمی کنند؟ نکند که پای مدیر برنامه ی بانفوذی و...بی خیال!

مهدی جمالی یا (منو درکم کن یکم ،هفته)


کمپین این دفعه واقعا خود جوش «تحریم خودرو» ظاهرا به موقعیت خوبی رسیده است. همین که یک مدیر عذر خواهی می کند، باید قدر دانست. این جغرافیا معمولا مدیرانش را به انکار و حاشا می شناسد.

«در گذشته اکثر محصولات شرکت ما با کیفیت مناسب تحویل مشتریان نشده که من به نوبه خود از مشتریان محترم این شرکت عذرخواهی می کنم، برنامه های ویژه ای برای ارتقا کیفیت در حوزه تولید و خدمات پس از فروش خودروهای خود داریم، تلاش شده تا با تولید محصولات با کیفیت در رنج های مختلف قیمت، مشتریان محترم شرکت را از محصولاتمان راضی کنیم»، این صحبت های جمالی که از فشار نخریدن خودرو و دپوی خودروهای تولیدی در انبارها حاصل شده را که کنار صحبت های نسنجیده ی وزیر صنعت و معدن می گذاریم، نتایج جالبی دستگیرمان می شود.

اگر در هفته ی گذشته نخریدن خودرو مترادف بود با ارتکاب گناه و همراهی با ضد انقلاب و خیانت به نظام، پس از استمرار مردمی در نخریدن خودرو، ادبیات و لحن مسئولین رفته رفته عوض می شود، کمپانی های انحصار طلب و زیان ده دولتی خودرو برای اولین بار با یک چالش اساسی روبرو شدند؛ آن ها که سال ها حق انتخاب را از مردم گرفته بودند، حالا با ابزارهایی همچون صداو سیما و پروپاگاندای عظیمش که در برنامه ی «پایش» متبلور شده هم به هدف نمی رسند. اگر مردم بخواهند حالا با ابزارهای در دسترس ارتباطی می شود خیلی کارها کرد.

آیلان یا (تفنگت را زمین بگذار ،هفته)


«جنگ نفرت انگیز است، هرچه زودتر تمام شود بهتر است، به هر حال صلح ناسالم از جنگ سالم بهتر است» ماسوجی ایبوسه در رمان «باران سیاه» صلح ناسالم را به جنگ ترجیح می دهد و آرتور کوستلر در رمان «ظلمت از نیمروز» می نویسد:«قدیم ها ماهیت وسوسه شهوانی بود، حالا از جنس منطق ناب است، ارزش ها تغییر می کند». کاش می دانستیم کدام منطق جنگ افروزان را ترغیب به آتش افروزی می کند؟ این کدام منطق است که جنگ تولید می کند؟ ارزشی که از منطق حکام جنگ افروز حاصل می شود چه پاسخی برای این جملات پدر آیلان دارد؟ آیلان کودک سه ساله ای که عرق شرم را بر پیشانی دنیا نشاند. «همه ما جلیقه نجات به تن داشتیم. من با یک دست همسرم را گرفته بودم و با دست دیگرم دو پسرم را، اما در یک لحظه بچه‌ها از دستم لیز خوردند. ما تلاش کردیم خود را به قایق برسانیم اما در یک چشم برهم زدن واژگون شد. دیگر نتوانستم صدای همسر و فرزندانم را بشنوم. با دنبال کردن نور چراغ‌ها خود را به ساحل رساندم. در آنجا به دنبال همسر و پسرانم گشتم اما هیچ نتیجه ای نداشت. با خودم فکر کردم شاید از ترس مجبور شده اند به بدروم بازگردند. به محل قرارمان رفتم اما باز هم اثری از آن‌ها نبود. آنجا بود که به بیمارستان شهر رفتم و با تلخ‌ترین حقیقت زندگی‌ام روبه‌رو شدم»

فدراسیون فوتبال یا (مهمان نوازان هفته)


میزبانی افغانستان در مسابقات بین المللی فوتبال از سوی مراجع ذیصلاح تایید نشده و آنها از میان گزینه های جایگزینی که داشتند با ایران به توافق رسیدند که در بازی هایی که میزبانند از امکانات ایران استفاده می کنند، یعنی یک توافق دو طرفه. این را داشته باشید تا برویم به بهار امسال؛ دیدار امیدهای ایران و افغانستان که حضور غافلگیرکننده ی ۷۰ هزارنفری افغان ها را در پی داشت. این یکی را هم داشته باشید و به یاد بیاورید حضور مهاجرین ایرانی در سراسر دنیا را که در هر ورزشی و ورزشگاهی در هر جغرافیایی حضور دارند؛ متاسفانه یا خوشبختانه، آغوش باز آلمان را برای پناهجویان سوری را هم که احتمالا مشاهده کرده اید اما برگردیم به افغان ها و حکایاتشان با ما، مایی که مثل همیشه ساده ترین راه را انتخاب می کنیم: بلیط ۵۰ هزار تومانی برای افغانی های عمدتا کارگر که اگر هر نوع ناهنجاری هم وارد کرده باشند، نباید بدین شکل پوستشان را بکنیم! یک لحظه تصور کنید مسابقات جهانی کشتی در امریکا برای تماشاچیان ایرانی برنامه ای اینچنینی پیاده کند!

امیر نادری یا (سرمایه سوزی ،هفته)


خبر ساخت جدیدترین اثر امیر نادری کارگردان شهیر ایرانی با نام «کوهستان» در ایتالیا ،در میان خبرهای هفته ی گذشته یک بار دیگر تلخی پراکنده بودن نخبه های فرهنگ ایران زمین را یادمان آورد، نادری را همگان با "دونده" می شناسند، فیلمی که بنیاد سینمایی مارتین اسکورسیزی چندی پیش آن را باز سازی کرد. نادری ، بیضایی ،سوسن تسلیمی ،بهروز وثوقی و...نام های خارج نشینی که سو تفاهمات، آوردن نامشان را هم دشوار کرده ،اگر بودند می توانستند حال سینما را دگرگون کنند. متاسفانه این جریان محدود به سینما نیست، موسیقی و دیگر عرصه های هنری حتی نویسندگی هم نام هایی دارند که بنا به دلایل مختلف در این خاک جایی ندارند. می شود حالمان بهتر شود اگر مرزها را کمرنگ کنیم.