این ۱۰ نویسنده بزرگ و بیماری هایشان

هفته نامه سلامت - معصومه سلیمی نسب: برای اینکه واقعیت های زندگی آدمی مانند آرزوها، امیدها و عشق ها یک نوع تجسم واقعی و بادوام پیدا کند، کسانی لازمند که حساس تر و خلاق تر از دیگران باشند تا بتوانند با جوهر وجود خود، حیات دیگران را حل کنند و هنرمندانه از آن نقشی بلیغ بسازند.» هنرمندان به دلیل همین روح حساسشان بیشتر از سایر مردم تحت تاثیر دشواری ها و پیچیدگی های زندگی هستند و اندیشه های مختلف و نگرانی های گوناگون سراغشان می آید. بی تردید جسم و البته روان آنها در سایه اضطراب و سختی های مختلف زندگی آسیب هایی خواهددید. آسیب هایی که شاید به دلیل روحیه حساس و خاصشان جدی هم باشد و در زندگی آنها تاثیر زیادی بگذارد. تاحدودی به دلیل مواجهه با آثار این هنرمندان در جریان احوال آنها قرار می گیریم و به پریشانی و به هم ریختگی روانی و جسمی شان پی می بریم.

نویسندگان مثل خیلی از هنرمندان دیگر به دلیل حرفه و حقوق نامطمئن و حقوق نامنظم و انزوای خودخواسته شان در معرض بیماری های مختلف هستند اما به هر دلیلی که به بیماری مبتلا شده باشند، علاقه و استعداد و التبه حرفه شان را کنار نمی گذارند و همچنان راه خود را ادامه می دهند. در این مطلب به زندگی 10 نویسنده بزرگ و بیماری هایی که با آن دست و پنجه نرم کرده اند، نگاهی انداخته ایم.

مارسل پروست و آسم

«مارسل پروست» نویسنده مطرح فرانسوی نیمه اول قرن بیستم از زندگی آسوده ای از نظر مالی برخوردار بود اما ضعف جسمانی و بیماری زندگی او را از همان کودکی تحت تاثیر قرار داد. خالق رمان بسیار معروف «در جستجوی زمان از دست رفته» برای اولین بار در 8 سالگی دچار حمله آسم شد و به همین دلیل دوران کودکی و نوجوانی اش را در خانه گذراند. با این حال برای نوشتن داستان هاو به خصوص رمان بزرگش همه نیروی خود را به کار گرفت. او بعدها به ناراحتی قلبی هم مبتلا شد. پروست 10 سال آخر زندگی اش را در یک اتاق خواب دم گرفته گذراند. او در همین اتاق می نوشت، مطالعه می کرد و از دوستانش پذیرایی می کرد.


استیون کینگ و تصادف شدید

«استیون کینگ» یکی از محبوب ترین رمان نویسان جهان است و کتاب هایی که تا امروز نوشته بیشتر از ۳۰۰ میلیون نسخه فروش داشته است. بعضی از داستان های این نویسنده مشهور به فیلم های مهمی در عالم سینما تبدیل شدند. فیلم هایی مثل درخشش، رستگاری در شائوشنگ و مسیر سبز. او که یکی از ثروتمندترین نویسندگان جهان به شمار می آید، در اثر تصادف شدید دچار شکستگی ها متعدد استخوان شد. این تصادف با وجود گذشت سال ها هنوز هم گاهی باعث بروز دردهای جسمی در او می شد. هنوز بدنش انعطاف اولیه را به دست نیاورده و کمی خمیده راه می رود. همین تصادف باعث شد بیماری ذات الریه هم بگیرد و ۲ ماه در بیمارستان بستری شود. خودش در این باره می گوید: «ریه ام عفونی شد و بعد یک لوله کردند توی سینه ام. همه فکر می کردند می میرم ولی من هنوز اینجا هستم.»

آنتوان چخوف و سل

«آنتوان چخوف» نویسنده مشهور روسی که او را بعد از شکسپیر بزرگ ترین نمایشنامه نویس دنیا می دانند و یکی از مهم ترین داستان کوتاه نویس های دنیا هم محسوب می شود در خانواده ای فقیر به دنیا آمد. او با اینکه توانست در رشته پزشکی تحصیل کند و نویسنده مشهوری شود، بر اثر فقر دوران کودکی و زحمت های شبانه روزی دوران جوانی به بیماری سل مبتلا شد. او در حالی که ۲۵ سال بیشتر نداشت، اولین خلط های خونی را که نشان از بیماری سل داشت، مشاهده کرد. با این حال هیچ وقت دست از تلاش برنداشت ولی وضعیت بیماری اش روز به روز بدتر می شد. سرانجام هم مجبور شد به دستور پزشکان به نقاط جنوبی فرانسه برود. اما آنجا هم با اینکه کارکردن برایش زیان داشت از نوشتن دست نکشید، بعد از مدتی معالجه به آلمان رفت و در آسایشگاه مسلولان اقامت کرد که البته همان جا در سن ۴۴ سالگی درگذشت. «آلبرکامو» نویسنده، فیلسوف و روزنامه نگار الجزایری- فرانسوی که بعد از رودیارد کلیپلینگ جوان ترین برنده جایزه نوبل است هم به بیماری سل مبتلا بود. «رومن رولان» نویسنده فرانسوی برنده نوبل برای رمان «ژان کریستف» بر اثر همین بیماری درگذشت.

چارلز بوکوفسکی و زخم معده

«چارلز بوکوفسکی» شاعر و رمان نویس بزرگ معاصر و نویسنده ۲ رمان مشهور «هالیوود» و «داستان عامه پسند» در طول زندگی پرفراز و نشیبش به بیماری های مختلفی مبتلا شد. در دوران بلوغ بیماری پوستی شدیدی گریبان او را گرفت و صورت و بدنش را جوش های چرکین و دردآوری پوشاند. او به دلیل درد و خونریزی جوش ها به ناچار چندماه مدرسه نرفت. در آن زمان بوکوفسکی نوجوانی سرکش بود و زیاد دل خوشی از ظاهرش نداشت به همین علت کمی گستاخ شد. بعد از پایان دبیرستان به دلیل مخالفت شدید پدرش با نویسندگی مدتی خانه را ترک کرد و از همان زمان به الکل پناه برد. در ۳۵ سالگی به زخم معده وخیم دچار و در بیمارستان بستری شد. بوکوفسکی که «سارتر» به او لقب بزرگ ترین شاعر آمریکا را داده بود، در سال ۱۹۹۴ میلادی در ۷۳ سالگی براثر ابتلا به بیماری ذات الریه و به دنبال عوارض سرطان درگذشت.

برام استوکر و معلولیت

«برام استوکر» نویسنده ایرلندی که مشهورترین اثرش «دراکولا» است و از مهم ترین نویسندگان کلاسیک سبک وحشت به حساب می آید، تا ۷ سالگی به دلیل بیماری قادر به راه رفتن نبود. این بیماری و نیاز او به کمک دیگران در زندگی، اثری عمیق روی افکارش گذاشت که بعدها در آثار ادبی او مشاهده شد. خواب ابدی و رستاخیز مردگان که مفاهیم اساسی و کلیدی داستان او در دراکولاست. نتیجه مستقیم این تجربه اش است.

فئودور داستایوفسکی و صرع

فئودور داستایوفسکی، نویسنده برجسته روسی و صاحب رمان های بزرگی مثل «جنابت و مکافات»، «جن زدگان» و «ابله» به بیماری صرع مبتلا بود. متحمل ترین فرض درباره صرع داستایوفسکی این است که حمله های خفیفی از دوران کودکی به او دست می داد و تازه پس از حادثه تلخ هجدهمین سال عمرش یعنی به قتل رسیدن پدرش، این حمله ها شکل صرع به خود گرفت. داستایوفسکی تجربه هایش را درباره این بیماری در رمان هایش گنجانده است. به عنوان مثال در رمان «برادران کارامازوف» شخصیتی به نام «اسمردیاکوف» به صرع مبتلاست.

ارنست همینگوی و افسردگی

«ارنست همینگوی» نویسنده آمریکایی و خالق آثار برجسته ای مثل «رنگ ها برای که به صدا در می آیند»، «وداع با السحه» و «پیرمرد و دریا» که در سال ۱۹۵۴ جایزه نوبل را دریافت کرد، دچار افسردگی اساسی بود. او چند بار تحت شوک درمانی قرار گرفت اما افسردگی تا پایان عمر همراهش بود. البته ظاهر افسردگی در خانواده همینگوی موروثی است و فیلم مستندی در این باره ساخته شده است. این مستند «فرار از جنون» نام دارد که باربارا کاپل آن را کارگردانی و اپرا وینفری تهیه اش کرده است. مارپل همینگوی، نوه ارنست همینگوی، درباره این فیلم گفته: «با اطلاع از اینکه سابقه خودکشی و افسردگی در خانواده من زیاد بوده، همیشه در حال فرار از آن بوده ام و هر روز با این نگرانی از خواب بیدار می شوم که نکند من هم در چنین شرایطی قرار بگیرم.» مارپل همینگوی توانسته حال روانی خود را در حالت طبیعی حفظ کند. هرمان هسه، ریچارد براتیکان، ویرجینیا وولف و سیلویا پلات هم از افسردگی اساسی رنج می بردند.

اریش کِستنِر و بیماری قلبی

«اریش کستنر» نویسنده، شاعر، فیلمنامه نویس و طنزپرداز آلمانی بیشتر به دلیل پرداختن به ادبیات کودکان مشهور شده است. فیلم «خواهران غریب» به کارگردانی «کیومرث پوراحمد» که در سال ۱۳۷۴ به نمایش درآمد، براساس داستان خواهران غریب اثر همین نویسنده سخته شد. کستنر را در جنگ جهانی اول به عنوان سرباز به جبهه های جنگ فرستادند، اما در جبهه جنگ به بیماری قلبی مبتلا شد. او بیمار و ضعیف به خانه برگشت. کستنر در سال ۱۹۷۴ بر اثر بیماری سرطان از دنیا رفت.

هارولد پینتر و سرطان

«هارولد پینتر» نمایشنامه نویس بزرگ انگلیسی که نمایشنامه های «شبی بیرون از خانه»، «جشن تولد» و «پیشخدمت» از جمله آثار مطرح او هستند، در سال ۲۰۰۲ میلادی و در ۷۲ سالگی به سرطان مبتلا شد اما دست از تلاش برنداشت و در سال ۲۰۰۵ میلادی جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کرد. او این پیروزی را در حالی به دست آورد که رقیبان بزرگی مثل آورهان پاموک (نویسنده ترک) و آدونیس (شاعر روسی) داشت. آکادمی نوبل در بیانیه خود از او به عنوان نویسنده ای یاد کرد که در آثارش مشکلات و مسائل پشت پرده زندگی روزمره را افشا می کند. پینتر با وجود کهولت سن توانست ۶ سال با سرطان مبارزه کند.

جورج اورول و بیماری ریوی

«اریک آرتور بلر» با نام مستعار «جورج اورول» داستان نویس، روزنامه نگار، منتقد ادبی و شاعر انگلیسی بود که او را بیشتر برای ۲ رمان معروف و پرفروشش «مزرعه حیوانات» و «۱۹۸۴» می شناسند. جورج اورول مثل بسیاری از روشنفکران و نویسندگان اروپایی هم عصرش در دهه ۱۹۳۰ به اسپانیا رفت تا علیه ارتش فاشیست ژنرال فرانکو بجنگد. او در این جنگ مجروح شد و هیچ وقت کامل بهبود پیدا نکرد و همین جراحت های ناشی از جنگ و البته بیماری مزمن ریوی اش (گفته می شود سل بوده) درنهایت به مرگش انجامید. اورول با وجود این بیماری ها یک سیگاری قهار بود، به شکلی که حتی وضعیت وخیم ریه هایش مانع سیگارکشیدن مداوم او نمی شد و همین مساله یکی از دلایل مرگ زودهنگام او در ۴۶ سالگی شد.