پژمان جمشیدی: من لیلا حاتمی نیستم!

روزنامه هفت صبح: پژمان جمشیدی که بعد از سریال «پژمان» به یکباره چهره شد این روزها «شرف خانواده فاضل» را در شبکه نمایش خانگی دارد. او در گفتگویی از این تجربه و راهی که از آن سریال تا الان پیموده گفته است. روایت او از حضور در تئاتر، همکاری با تهمینه میلانی و علاقه شدیدش به مربیگری فوتبال را بخوانید.

توزیع تله فیلم «شرف خانواده فاضل» در شبکه نمایش خانگی بهانه ای شد تا یک بار دیگر با پژمان جمشیدی گفتگو کنیم. دفعه قبل تازه یک قست از سریال «پژمان» پخش شده بود و جمشیدی به شدت نگران بازخوردها بود. این بار اما استرس قبل را نداشت. طبیعی هم هست. او از آن سریال نمره قبولی گرفت و بعد هم در یک تئاتر و یک فیلم بازی کرد. مصاحبه مفصل تر از چیزی است که می خوانید اما به خاطر حجم صفحه از برخی سوال و جواب ها صرفنظر کردیم.

سری قبل که با شما گفتگو داشتیم به شدت نگران بودید و گفتید این استرس تا پایان سریال با شما خواهد بود. حالا که هفت ماه از آن زمان گذشته، چه احساسی دارید؟

- آن موقع نگران آبروی خودم و همه گروه بودم. تلویزیون قبل از پخش نظر خیلی ها را جویا شده بود و حتی چند قسمت از «پژمان» را به کسانی که در گروه ورزش شبکه سه کار می کنند نشان داده بود که گفته بودند اصلا این سریال قابل پخش نیست. با اینحال مردم نشان دادند سلیقه شان الزاما با سلیقه مدیران یکی نیست.


سریال چند بار در کنداکتور جابجا شد و با تاخیر روی آنتن رفت. احتمالا این نظرات بی تاثیر نبوده.

- برای خود من عجیب است که بعضی سریال ها به راحتی پخش می شوند حتی اگر بی کیفیت باشند ولی سریالی مثل «پژمان» تا به آنتن برسد کلی زمان می برد. من آن موقع نگران آبروی گروه بودم و الان نگران خودم هستم و سعی می کنم اگر قرار است این نام بماند آن را بیهوده و بدون فکر خرج نکنم و گزیده کار کنم. سریال «پژمان» یکی از موفق ترین سریال های تلویزیون بود و باعث آشتی مردم با تلویزیون شد.

«شرف خانواده فاضل» جدی ترین مواجهه مخاطبان با پژمان جمشیدی بعد از سریال «پژمان» است. چطور با یک کارگردان کم تجربه اعتماد کردید؟

- داستان «شرف خانواده فاضل» این است که یک روز موبایل من زنگ خورد یک آقایی گفت که من پوریا جاویدپور هستم، دستیار فرزاد موتمن بوده ام. یک تله برای تلویزیون ساخته ام و حالا می خواهم فیلم بسازم و می خواهم شما در آن بازی کنید. هنوز «پژمان» پخش نشده بود. گفتم مگر شما کاری از من دیده اید گفت که بخش هایی از بازی شما در سریال را دیده ام. گفتم فیلمنامه را بفرستید. گفت فیلمنامه ندارم و طرحش را تعریف کرد. قصدم این بود که قبل از «پژمان» در فیلم و سریالی دیگر بازی نکنم برای همین دنبال بهانه ای برای بازی نکردن بودم. گفتم من فقط در فیلمی بازی می کنم که فیلمنامه اش را پیمان و محراب قاسمخانی نوشته باشند. ماجرا را هم برای محراب تعریف کردم تا در جریان باشد ۱۰ روز بعد محراب زنگ زد و گفت: «من قرارداد بسته ام و فیلمنامه را می نویسم! شقایق دهقان و بهاره رهنما هم قرارداد بسته اند.» اینطوری بود که من در عمل انجام شده قرار گرفتم، بامزه اینکه آخرین نفر بودم که قرارداد بستم. الان البته از این تجربه راضی هستم. کلیت کار برای شبکه نمایش خانگی آبرومند و شیک است حالا ممکن است کسی آن را دوست نداشته باشد اما نمی تواند بگوید کار چیپی بود.

غیر از متن قاسمخانی به چه چیزی اعتماد کردید؟

- به فیلمنامه و علاقه کارگردان، گروه و بازیگران خوب فیلم. من البته توقع اتفاق خارق العاده نداشتم و نتیجه کار خیلی از ذهنیتم دور نیست. در اینستاگرامم هم نوشتم که یک اثر هنری را باید با شرایط تولیدش سنجید. وقتی یک فیلمی دویست میلیون برای آن هزینه می شود نباید توقع عجیب غریب داشت. ضمن اینکه «شرف خانواده فاضل» با همین هزینه هم فیلم آبرومندی شده.

اندازه نقش مهم نبود؟ بعد از حضور پررنگ «پژمان» نقش تان در این فیلم چندان زیاد نیست؟

- از اینکه نقش ها تقسیم شده راضی ام. دوست نداشتم بار فیلم روی من باشد چون برای من زود است که بار یک فیلم را به دوش بکشم، ضمن اینکه دیگر بازیگران همه از باتجربه های این عرصه اند که مردم هم دوست شان دارند.

بعد از «پژمان» روی صحنه رفتید. اینطور استنباط شد که خیلی زود مسیر حرفه ای بازیگری را انتخاب کرده اید.

- خانم بهاره رهنما برای نقش مقابل شان دنبال بازیگر می گشتند. یک روز گفتند چرا پژمان بازی نکند. بعد از آن خدمت علی نرگس نژاد رفتیم و اتود زدیم. خیلی ها برای این نقش تست داده بودند ولی قسمت من بود که برای «بادی که تو را خشک کرد، مرا برد» انتخاب شوم.

نشان داده اید که آدم جسوری هستید. در سریال «پژمان» خودزنی می کنید و بعد از آن به راحتی روی صحنه می روید.

- من اعتقاد دارم هیچ چیزی در جهان مال کسی نیست و همه می توانند چیزی که دوست دارند را تجربه کنند. اگر خوب باشند می مانند و اگر نه آبرویی که گذاشته اند از بین می رود و دیگر نمی توانند بازگردند.


البته عده ای از حضور شما در تئاتر دلخور شدند و انتقادهایی داشتند.

- شاید خیلی از حرف هایشان به حق باشد اما اینکه گفته می شود خیلی چیزها سر جایش نیست برای من جای تعجب ندارد. تئاتری ها چرا فکر می کنند فقط در تئاتر چیزی سر جایش نیست، اتفاقا وضع فوتبال با ورود این همه مدیر سیاسی وخیم تر است. من معتقدم اگر چهره ای بتواند تئاتر بازی کند و باعث جذب مردم بشود خیلی هم خوب است. ضمن اینکه تئاتر مادر بازیگری است و فرصت نابی است تا بازیگر خود را محک بزند.

کلا راه های میانبر را خیلی خوب انتخاب می کنید. خیلی از بازیگران مطرح سینما، سال ها طول کشیده وارد تئاتر شوند، تازه معترض شان هم بیشتر از شما بوده.

- آن دوستان با تجربیات و هوادارانی که پیدا کرده بودند روی صحنه آمدند؛ من یک مقدار بی پرواتر بوده ام و کمتر از مشکلات و سختی ها اطلاع داشتم. چیزی که جالب است اینکه من خیلی آدم حساسی ام و یکدفعه یک حرف می تواند حالم را خراب کند اما با همه تهمت ها وقتی تئاتتر را شروع می کردم هیچ کدام از حرف ها یادم نبود. فوتبال هم که بازی می کردم همینطور بودم؛ بدترین اتفاق هم برایم می افتاد وقتی پا به توپ می شدم فراموش می کردم.

بعد از این تئاتر با «آتش بس ۲» قرارداد بستید. تهمینه میلانی چطور شما را انتخاب کرد؟

- به نظر من خانم میلانی نه تنها کارگردان کاربلدی است که بانوی خیلی نازنینی هم هست. خودشان تماس گرفتند و دعوت به همکاری کردند اما من خیلی اذیت شان کردم! بیش از حد طول کشید تا جواب مثبت بدهم.

چرا؟

- چون خیلی نگران بودم به ایشان گفتم همه کسانی که در فیلم های شما نقش های کوتاه بازی کرده اند جایگاه بازیگری دارند. اتفاقا من چون این موقعیت را ندارم باید مراقب باشم. سوالاتی پرسیدم که اصلا حرفه ای نبود و شاید اگر یک بازیگر حرفه ای این سوالات را می پرسید، قرارداد فسخ می شد ولی خانم میلانی به همه سوالات و دغدغه های من پاسخ داد و وقتی وارد کار شدم گفتم کاش زودتر پاسخ مثبت داده بودم.

جایگاه تهمینه میلانی مشخص است و اتفاقا «آتش بس» از جمله فیلم های پرفروش بوده. نگران چه چیزی بودید؟

- در این شکی نیست که تهمینه میلانی جایگاه بالایی در فیلمسازی دارد ولی من هم حق داشتم یکسری سوال مطرح کنم. نگرانی ام از بابت کوتاهی نقش بود و اینکه شخصیت پایان نداشت ولی وقتی سر کار رفتم خیلی خوشحال شدم که چنین تصمیمی گرفته ام. همکاری با یک تیم حرفه ای و آدم هایی مثل محمود کلاری، اسحاق خانزادی و جلال الدین معیریان از آن تجربیاتی است که کمتر پیش می آید.

بعد از «پژمان» طبیعی بود که زیاد مصاحبه کنید اما حضور بیش از حد، به ویژه در برنامه تلویزیون خرج کردن از تصویر است. حواس تان به این اتفاق هست؟

- صددرصد؛ ولی باید این اتفاق کم کم بیفتد. جالب است بدانید قراردادی با شرکت لوح مهر که تبلیغات دور میدان ورزشگاه آزادی را دارد بسته ام که سفیر باشگاه پرسپولیس برای رالی هواداران باشم. من به قدری نگران خرج تصویرم هستم که از ۱۰ برنامه، چهارتای آن را رفتم. به غیر از برنامه سال تحویل شبکه سه و «رخ تو رخ» شبکه آموزش تا چند روز پیش تلویزیون نبودم. عادل به شوخی به من می گوید دیگر برنامه ای هست بروی؟ ولی واقعیت این است که من نمی توانم راهی که مثلا لیلا حاتمی طی کرده بروم. دوست دارم ولی نمی توانم چون من یک رزومه ورزشی دارم، کلی آدم ورزشی هستند که نمی توانم درخواست شان را رد کنم. این اتفاق باید به مرور بیفتد.

از این به بعد تصمیم تان برای ادامه بازیگری چیست؟ به هر حال استعداد شما توسط یک نفر کشف شده ولی از این به بعد باید یک سری چیزها را به طور اکتسابی به آن اضافه کنید. کتاب می خوانید؟ فیلم می بینید یا تنها به فیلمنامه و کارگردان اتکا می کنید؟

- فیلم که زیاد می بینم اما به فیلمنامه، کارگردان و گروه تولید اعتماد می کنم. اعتقادم این است که هیچ چیز جای استعداد و تجربه را نمی گیرد. شما صدتا کتاب فوتبال بخوانی دوتا روپایی هم نمی توانی بزنی. برای من همکاری با سروش صحت، پیمان قاسمخانی، علی نرگس نژاد، تهمینه میلانی و ... مثل کلاس بازیگری بود، ضمن اینکه خیلی مانده که اسم بازیگر و هنرمند روی خودم بگذارم.


مشخص شده فیلم «پژمان» کی کلید می خورد؟

- فکر کنم نهایتا تا آخر تابستان کلید می خورد. الان پیمان مشغول نوشتن فیلمنامه است و بعضی جاها که بخواهد من هم نظر می دهم.

دغدغه مربیگری هم دارید یا بی خیال هم فوتبال شده اید؟

- من مدرک B آسیا دارم و تصمیم دارم A آن را بگیرم. سال پیش مربی تیم «پاراگ» بودم که با آن قهرمان جام حذفی تهران شدیم. در عرصه مربیگری شخصیتم چیز دیگری است و اگر من را ببینید می گویید علی پروین اصلا سختگیر نیست. (با خنده) اگر فوتبال نباشد زندگی ام مختل می شود.