آیا فرهاد مجیدی رسم دهه شصت را احیا می‌کند؟

ورزش سه: آنهایی که فوتبال رده‌های پایه را دنبال می‌کنند، خوب می‌دانند که تیم امیدهای استقلال چند بازیکن مستعد دارد که می‌توانند در سال‌های آینده به ترکیب تیم بزرگسالان اضافه شوند. این نکته‌ای است که رضا حسن‌زاده مربی تیم امید به آن اصرار می‌کند و گفته می‌شود فرهاد مجیدی هم اگر فصل آینده در استقلال بماند، بی‌میل نیست که چند ورودی جدید از جمع امیدها داشته باشد. فرهاد حتی در روزهایی که استقلال با بحران کمبود مدافع میانی روبه‌رو بود، قصد داشت یک مدافع تیم امید را به تیم اضافه کند که به دلایل مختلف، این اتفاق نیفتاد.

در فوتبالی که همه تمرکزش روی لیگ برتر است و سرمایه‌گذاری در فوتبال پایه از حد شعار فراتر نمی‌رود، مدت‌هاست که راه ورودی از تیم امید به بزرگسالان مسدود شده و به جز دو سه استثنا، دست‌پرورده‌های آکادمی استقلال مثل آرش رضاوند حتماً باید به باشگاه دیگری بروند و بعد از چند سال، با قرارداد میلیاردی دوباره آبی‌پوش شوند!

در روزهایی که تعطیلات کرونایی، بازار تماشای فوتبال‌های قدیمی را داغ کرده، فیلمی از یک بازی قدیمی در سال ۶۴ در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود که استقلال در دیدار با تیم فراموش شده پیام، یک پنالتی از دست می‌دهد، یک گل غافلگیرانه دریافت می‌کند و چندین موقعیت را از دست می‌دهد و عاقبت شکست می‌خورد.

سال‌های ۶۴ و ۶۵ برای استقلال یک دوره ویژه است؛ در آن دوره آبی‌ها به دلایلی چند مهره مؤثر خود را از دست دادند و در دورانی که هنوز خبری از «رده سنی امید» نبود، چند بازیکن از تیم جوانان به تیم بزرگسالان اضافه شدند؛ صادق ورمزیار، محمود کلهر، رسول غنی‌زاده، وحید امیری و محسن گروسی محصول همین دوره هستند که به همراه مجید نامجومطلق که از جوانان بانک ملی به استقلال پیوسته بود و همزمان در دو رده سنی پیراهن آبی را می‌پوشید، نسل تازه‌ای در این باشگاه را پایه‌گذاری کردند. از آن دوره، طبعاً بازیکنانی هم مثل فردین پورجلی (که در منابع اینترنتی به اشتباه فریدون نوشته می‌شود)، کامران همدانی، حمیدرضا برزگری و اصغر رضایی هم فرصت حضور در تیم بزرگسالان را پیدا کردند که در استقلال ماندگار نشدند اما همین جوانگرایی طبعاً هزینه‌هایی هم داشت و در همان سال، چیزی نمانده بود که یکی از بزرگترین ناکامی‌های استقلال رقم بخورد.

در رقابت‌های باشگاه‌های تهران در سال ۶۴ که بازی‌ها در دو گروه برگزار می‌شد، دو شکست مقابل پیام و شاهین، کار استقلال را برای صعود سخت کرده بود. قدرتمندترین شاهینِ بعد از انقلاب بدون شکست جلو می‌رفت و بانک ملی هم قصد کوتاه آمدن نداشت. استقلال در سه بازی آخر مقابل برق، صداو سیما و بانک ملی نیاز به ۶ امتیاز داشت تا به عنوان تیم دوم از گروه صعود کند (آن موقع هر برد ۲ امتیاز داشت) و این اتفاق افتاد. استقلال در این سه بازی، ۱۰ گل زد و بعد از پیروزی بر هما در یک دیدار نفسگیر، انتقام شکست از شاهین در مرحله گروهی را در فینال گرفت و قهرمان شد.

از نسل دهه پنجاه و شصت استقلال، بی‌شمار بازیکنانی هستند که قبل از ۲۰ سالگی به بازیکنانی مؤثر در ترکیب استقلال تبدیل شده‌اند. از برادران بیانی و نامجومطلق و زرینچه تا همین رضا حسن‌زاده که وقتی از راه‌آهن به استقلال آمد، فقط ۱۹ سال داشت. فرهاد مجیدی هم اگرچه پیش از پوشیدن پیراهن آبی، ملی‌پوش شده بود اما او هم قبل از رسیدن به ۲۰ سالگی یک مهره کلیدی برای استقلال بود.

اعتماد کردن به جوانان، نه فقط روی کاغذ، که در عمل تبدیل به یکی از آرزوهای فوتبال ایران شده؛ شاید چون کسی دوست ندارد هزینه‌های احتمالی استفاده از جوانان کم نام و نشان را بپذیرد و عقیده جمعی، از مدیر و مربی تا هوادار بر این است که «برای رسیدن به جام، نباید ریسک کرد». کاش فرهاد مجیدی که در ۱۷ سالگی در فوتبال ایران چهره شد، رسمی که در دهه پنجاه و شصت وجود داشت را دوباره احیا کند و سال آینده لااقل یکی، دو ورودی جدید تیم، از رده امیدهای استقلال باشند.