شهریار! ما با تو بد کردیم
«علی دایی یک شگفتی کامل بود؛ بازیکنی که گاهی یک بغل پای ساده را نمی‌توانست بزند اما دل‌مان قرص بود که حتماً گل می‌زند. ما روی شانه‌های لاغر او ایستادیم و بارها در آسیا پادشاهی کردیم. نسلی که حالا سکاندار شبکه‌های اجتماعی است حق دارد پوزخند بزند به این مقایسه‌ها اما او چیزی ورای یک فوتبالیست بود. احتمالاً ترکیبی از ۹۰ درصد اراده، هوش، سرسختی، سختکوشی و ۱۰ درصد فوتبال.»
ایران ورزشی: «حتی جنازه من هم به مکزیک گل می‌زد.» این جمله را به نقل از رضا عنایتی روی جلد یک روزنامه زدند. سال ۱۳۸۵. ما خواندیم و سر تکان دادیم یعنی بله! همین طور است! بی‌شک!
در خلال جام جهانی ۲۰۰۶. علی دایی از اسب افتاده بود. به عادت ایرانی وقتش رسید که نوازشش کنیم. ما مردمی که شیفته به عرش بردن و بر فرش کوبیدن هستیم. کوتاهی نکردیم. او را چنان له کردیم که انگار در دوره‌های گذشته مدام قهرمان جام جهانی می‌شدیم و این بار تقصیر دایی است که نگذاشت!
دایی سزاوار نقد شدن بود اما نه آن حجم از فحاشی و قدرنشناسی. در سال‌های آخر هر چه از چالاکی و دوندگی‌اش کم شد، به فریادهایش اضافه شد. گل که می‌زد خوشحالی‌اش هم پر از خشم بود. با مشت‌های گره کرده جوری فریاد می‌زد که انگار انتقامش را از کسی یا چیزی گرفته بود.
وقتی در سومین دیدار تیم ملی یک ضربه سر را به بیرون از چارچوب دروازه آنگولا زد، عادل فردوسی‌پور هم که یکی از منتقدان زیرپوستی او بود گفت: «اگر دایی ۱۰ سال جوان‌تر بود این توپ را گل میکرد». ما ریزریز خندیدیم!
انتقاد از دایی و برانکو آن روزها روی بورس بود. بیشتر ما گمان می‌کردیم که علی دایی حق خیلی‌ها را خورده است. از رضا عنایتی تا وحید هاشمیان و آرش برهانی و ... خیال می‌کردیم بازنشسته شود حریف‌مان را پرپر میکنیم. گفتیم و نوشتیم که جاه‌طلب و دیکتاتور است. برانکو توی مشتش است و اوست که ارنج می‌چیند و دوستانش را بازی می‌دهد و اصلاً فوتبال بلد نیست و دو تا روپایی نمی‌تواند بزند و شانسی توپ‌هایش گل می‌شوند و یک تیر برق هم باشد این توپ‌ها به او می‌خورد و گل می‌شود و ...
بهمن ۸۶ تیم ملی به نتیجه ناخوشایند صفر - صفر مقابل سوریه رسید، تماشاگرانی که در سرمای وحشتناک برای تشویق تیم ملی به ورزشگاه آزادی آمده بودند در دقایق پایانی وقتی از عدم گلزنی بازیکنان ملی‌پوش خود نومید شدند، یکصدا به تشویق علی دایی پرداختند تا به نوعی به بازیکنان حاضر در زمین کنایه بزنند که جای او برای گلزنی خالی است. خیلی زود انگار یادمان آمد که هیچکس علی دایی نمی‌شود. شایسته نقد بود اما ما او را در چرخ گوشت انداختیم.
در سال‌های پس از انقلاب مهاجمان بسیاری لباس سفید، سبز یا قرمز رنگ تیم ملی را به تن کرده‌اند، اما بیش از همه این نام‌ها در خاطر مانده‌اند: حمید علیدوستی، فرشاد پیوس، ناصر محمدخانی، کریم باوی، عبدالعلی چنگیز، صمد مرفاوی، خداداد عزیزی، علی دایی، وحید هاشمیان، مهدی طارمی، سردار آزمون، رضا قوچان‌نژاد و... .
دایی هیچ‌گاه قدرت دریبلینگ ناصر محمدخانی را نداشت، حتی قدرت سرزنی و سبکبالی باوی در پروازهایش گاه بسیار چشم‌نواز تر از او بود، سرعت و تیزچنگی عبدالعلی چنگیز را دایی نداشت، مانند عنایتی نمی‌توانست بغل پاهای زیرکانه بزند، مثل فرشاد پیوس هم مدام آقای گل لیگ نشد، مانند خداداد عزیزی خودش را از یارگیری مدافعان نمی‌رهاند، خونسردی علی کریمی را نداشت و استارت‌هایش هم هیچ شباهتی به حمید علیدوستی نداشت ولی مثل یک کوسه همیشه ولع داشت. سیر نمی‌شد. هر بازی برایش انگار اولین بازی بود. کم حرف می‌زد و جواب منتقدان را توی زمین می‌داد.
سرسختی، سماجت و انگیزه دایی حرص آدم را درمی‌آورد. او همیشه برنده بود. چند روز پیش پیام صادقیان در یک گفت‌و‌گو عنوان کرد: «من در فوتبال به همه چیز رسیدم و اشباع شدم!»
همه چیز؟ این شاید نوع نگاه و تفاوت علی دایی با بسیاری از بازیکنان باشد. هیچ چیزی او را سیر نمی‌کرد و همیشه بیشتر می‌خواست. حضور در فینال لیگ قهرمانان اروپا، گلزنی به میلان و چلسی، زدن ۱۰۹ گل برای تیم ملی، قهرمانی با پرسپولیس، کسب عنوان بهترین بازیکن آسیا و ... همیشه برایش کم بود. کریستیانو رونالدو قطعاً یکی از پنج بازیکن برتر تاریخ فوتبال است. شبیه یک قهرمان اسطوره‌ای است که از یک سریال حماسی فرار کرده است. گلزنی‌های متعدد او یک بار دیگر نام علی دایی را خاطرمان آورد. گرچه میانگین گل زده در هر بازی هنوز با دایی خواهد ماند. رونالدو در ۱۶۴ بازی، ۹۹ گل زده است در حالی که علی دایی در ۱۴۹ بازی ۱۰۹ گل به ثمر رساند. رونالدو در ۱۸ سالگی به تیم ملی دعوت شد و علی دایی در ۲۴ سالگی! اگر فکر می‌کنید که دایی همه گل‌هایش را به تیم‌های درجه پنجم دنیا زد و کار خاصی نکرد، شما همان حرف‌های ۱۴ سال پیش ما را تکرار می‌کنید که خیال می‌کردیم علی دایی برود، جنازه بازیکنان بعدی از او بیشتر گل می‌زند!
علی دایی یک شگفتی کامل بود؛ بازیکنی که گاهی یک بغل پای ساده را نمی‌توانست بزند اما دل‌مان قرص بود که حتماً گل می‌زند. ما روی شانه‌های لاغر او ایستادیم و بارها در آسیا پادشاهی کردیم. نسلی که حالا سکاندار شبکه‌های اجتماعی است حق دارد پوزخند بزند به این مقایسه‌ها اما او چیزی ورای یک فوتبالیست بود. احتمالاً ترکیبی از ۹۰ درصد اراده، هوش، سرسختی، سختکوشی و ۱۰ درصد فوتبال.»
نظر کاربران
دقیقا همینطوره.الانم جدای از مربیگری یک انسان بسیار والا وارزشمنده.انسانی که درد انسانیت داره.باشرف باوجدان
پاسخ ها
از طرف خودت حرف بزن...امیدوارم رونالدو رکورد آقای گلی این آقاروبشکنه
علی دایی بزرگ مرد فوتبال اسیا .با این متن من اشک ریختم ،ارزوی من دیدن علی دایی از نزدیکه
پاسخ ها
اقا خسته نباشی خدا عوضت بدهد که از علی ما از عزیز ما از جوانمرد پاکدل وپاکدست ما از ایرانی دلسوز ما که ارزویش سقفی است سر هر ایرانی یاد ودفاع کردی سپاس از انصافتان
زنده باد سلطان ایران
علی اقاباکارهای خیری کرده تودل مردم جاداره شما فکری بحال خودتون کنید دمش گرم واقعا مردبزرگیه
علی دایی سلطان و محبوب قلب آذری هاست. واقعاً مردمی و دوست داشتنیه
پاسخ ها
دایی ۲۴ گلشو به تیم های درپیتی زده الباقیو به تیمای مثل کره تو یه بازی ۴ تا وخیلیای دیگه زد
یه مفت خور بود و بس
پاسخ ها
خجالت بکش
از حسودیت میترکی
تو از اون آدمهایی هستی که هیچی از فوتبال نمی دونه و فقط اظهار فضل میکنه،فکر کنم ۱۴ سالت هم نشده،علی آقا شهریار فوتبال ایرانه و فوتبال دوستان و هواداران واقعی فوتبال ایشون رو دوست دارند.
دایی انسان واقعی
علی دایی بهترین بودوهست و خواهد بود
جنبه ای که علی دایی در گل زدن ،عرق ملی و پول داشت ،هیچ کس نداشته است، امیدوارم قدر داشته هامون و داشته باشیم
و سپاسگزار انسانهای با شرفی مثل علی دایی هستیم این مرد آذری دوس داشتتی
ممنون که به مردمان مرده پرست نمیتازی و در کنار ما زندگی میکنی و۰۰۰۰
یاشاسین شهریار فوتبال ایران،،،،
مطلب خوبی بود
پاسخ ها
عالی بود ممنون
عشق است علی دائی
علی دایی برای ما حکم کریس رونالدو و مسی رو داره.متاسفانه همین الان هم قدرنشناسیم و اهانت های بچگانه بخاطر شادی های پس از گلزنی تیمش بهش میکنیم .رکوردش هم شکسته بشه برای همیشه یکی از بزرگان تاریخ فوتبال باقی میمونه
قطعا بینظیرترین فوتبالیست ایران هستند و فوق العاده مورد احترام .
درتمام دنیا فوتبال ایران رو به اسم ایشون میشناسند . پیشنهاد میکنم دوستان مصاحبه ایشون رو بعد بازی ، با خبرنگار عرب از اینترنت دانلود کنند و حتما ببینند .
دیر شده دیگر هر چقدر تعریف کنیم جبران نمیکند مانند کاسه چینی شکسته که بند خورده واز ارزش افتاده ..ولی باز هم علی دایی غیرت همت و الگوی فوتبال ایران هست و خواهد بود
یاشاسین اذربایجان
تورو خدا علی دایی کجا،عنایتی کجا،دایی ستون تیم ملی بود،عنایتی توپ های ساده هم نمیتونست گل کنه،اصلا در سطح دایی نبود،اصلا چندتا گل ملی داره عنایتی
خخخخخخخخخ
بعدازدایی فوتبال ایران گل نداره تاپ نداره بچه زیاد داره اقا نداره
علی دایی یعنی عشق
ما کلا مردم فراموش کاری هستیم
دمت گرم همه چی درباره شهریار فوتبال ایران درست بود
لطفا وقتی مطلبی اینجا قرار میدهید اسم نویسنده را بنویسید.نویسنده متن بالا آقای احسان محمدی هستند
همتون از دم دروغ میگین . شماها اجنبی پرستین و ۸ سال ثابت کردین . همین الان اگه دایی برگرده و سرمربی بشه و بازی دوم نتیجه نگیره ، بازم فحاشی میکنین . چه روزنامه ها و چه مردم .
برترین ها تازه این اولشه بخدا که هنوز زره ای از وجود این مرد و حس نکردین زبونم لال اگه چیزیش بشه بعد دو دستی میزنید تو سرتون
خیلی کار خوبی کردی از اسطوره اخلاق وبزرگی یاد اوری کردی.دمتون گرم
ایشون از پولم سیر نمیشه،اگه به خودش بود که الانم تو تیم ملی بازی میکرد.
شروع تخریب دایی از جانب پانفارسها بودش و نمونش هم خاله مینا بود که دراردوی تیم ملی یکبار گفت که تیم ملی شده هرکی اصالتا ترک باشه دعوتش میکنن ظاهرا که مورد خشم کریم باقری هم قرار گرفت که با وصاتت سایر بازیکنها ختم به خیر شد اما نگرش پانفارسیسم درکشور رو آشکار کرد
علی دایی یک ماشین گل زنی قدیمی یه مرد واقعی
پاسخ ها
یاشاسین آذربایجان یاشاسین شهریار ایران یاشاسین ایران بزرگ و سربلند که مردمان خوب وبا غیرتمند
دمت گرم ی خبر نگار با وجدان و شریف دست به قلم خوبی شد ..
زنده باد علی آقا دایی
وجدانم راضیه هیچوقت علی آقا از چشم نیفتاده