فیفا، تیم B و شادی روی سکوهایی که مردانه نیست

خبرآنلاین: اینجا ورزشگاه آزادی است. ورزشگاهی که انگار همه سنگینی اش افتاده روی ضلع جنوب غربی اش. وسط زمین هر چند دقیقه یکبار یکی گل می زند اما انگار همه نگاه‌ها اینجا روی سکوهای شماره ۸ و ۹ و ۱۰ خیره شده است.

اینجا آزادی، مملو از مهمانان خارجی !

ورزشگاه پر است از مهمانان خارجی. سفرا و خانواده های اعضای سفارتخانه‌های خارجی که همراه با یوری ژورکایف و دیگر مهمانان فیفا برای بازی آمده اند بخشی از نخستین حضور رسمی زنان در ورزشگاه آزادی باشند.

زنانی که یک هفته قبل برای اولین بار با تخصیص جایگاه ویژه برای شان توانستند بلیت هایی را با شماره های ملی شان بگیرند و امروز با نظم و ترتیبی مثال زدنی بیایند به سکوهای آزادی.

قرار از حوالی یک ظهر بود در ورودی شرقی ورزشگاه. جایی که اتوبوس ها و ون ها آماده بودند. بعد از کنترل بلیت ها ، مهمانان نو رسیده را بیاورند تا رمپ ورودی غربی.

دخترها با پرچم ها و بوق های شان یک به یک از راه می رسیدند.

اول عکس یادگاری بود و هیجان نواختن بوق. بعد هم چی هیجان انگیز تر از سلفی با نماینده زنی که از فیفا آمده بود.
ساعت ها و دقیقه ها به سرعت گذشتند . بوق ها اما از کار نمی افتادند. سکوهای خالی سمت مردان هم هرچه به زمان بازی نزدیک تر می شدیم، پرتر می شد.

جایگاه های ۸،۹ به طور کامل پر شده بودند و جایگاه ده هم سرانجام همزمان با ورود علی ربیعی سخنگوی دولت باز شد.

جماعت روی سکوهای جایگاه های جنوب غربی شده بودند تیتر و خبر اول همه رسانه های دنیا اما خیلی برای رسانه ملی هیجانی نداشتند.

از یورو نیوز تا رسانه های مختلفی که عوامل سفارت خانه های شان در جایگاه ویژه آزادی نشسته بودند، همه از این اتفاق می نوشتند و ویدئو منتشر می کردند.

از مادری که پسرش در بغلش خوابش برده بود تا مادر و دختری که گریه های شان همه را تحت تاثیر قرار داده بود.
از دختری که لحظه رسیدن به چمن آزادی، بغضش ترکیده بود و گریه امانش نمی داد تا نماینده مجلس زنی که با بغض می گفت حس مادرانه اش گلویش را می فشارد. حس مادری که دخترانش به رویای شان رسیده اندپروانه سلحشوری و ۴ نماینده زنی که در دو سال گذشته بارها خواهان حضور زنان در بازی های ملی بودند حالا به بخشی از رویای شان رسیده بودند.

این البته خواسته نمایندگان فیفا هم بود. یوری ژورکایف و همکارانش با ژستی برنده در مسیر سکوهای آزادی می رفتند و با هیجان از این می گفتند که فیفا وعده اش را عملی کرده است.

اینکه فعلا ماموریت شان همین بوده و مهدی تاج هم ژستی پیروزمندانه در چهره داشت. ژست یک پیروز درست به عکس مسعود سلطانی فر که در چنین روز مهمی به سفر استانی خراسان شمالی رفته بود تا علی ربیعی نماینده دولت در روزی باشد که پیشتر وعده اش را به عنوان وعده ای انتخاباتی داده بود.

این ور هیجانی بازی بود . قصه روی سکوها. قصه جماعتی ۴۵۰۰ نفره در یک سو که اولین حضورشان در آزادی را رویایی سپری کردند.

اینکه حالا یک حق از میان حقوق مختلف شان که هنوز محقق نشده بود را بدست آورده بودند و در این جشنواره گل ملی برایش شاد بودند.

گل ، گل ، گل... بچه ها فقط مشغول گل زنی هستند!

در زمین ولی بچه های ملی پوش انگار دور هم جمع شده بودند برای یک تمرین با نشاط ، بعد از مدت ها بی خبری ملی!

از همان شوت استثنایی دقیقه ۴ نوراللهی که برایش شادی نکرد تا گل دوم سردار در دقیقه یازده که با ریباند به ثمر رساند و البته گل های بعدی. آنها شاد بودند و دوست داشتند مهمانان نو رسیده ای را شاد کنند که انگار گفته بودند برای شادی گل کسی سمت شان نرود.

برای همین بود که هیچ کس بیرون از زمین چمن شادی نکرد. کنعانی زادگان وقتی دقیقه ۱۸ با ضربه سر گل زد، چکه سمایش را کنج ۱۸ قدم اجرا کرد.

طارمی گل چهارمش را در دقیقه ۲۳ با دست به آنها که رفتن سمت شان شدنی نبود هدیه کرد و سردار برای گل های پنجم و هفتمش از همین تاکتیک استقاده کرد.

کاپیتان کریم هم وقت گل ششم تیم از روی ضربه کاشته درون محوطه جریمه، همان از راه دور شادی کرد.
نیمه اول با این ۷ گل ، درحالی تمام شد که کایسوکه هوندای سرشناس لب خط ایستاده بود و خم به ابرو نیاورده بود از این شکست سنگین.

او برایش بازی تیمش مهم بود، درست مثل تک طرفداری که روی سکوها کامبوج... کامبوج می کرد و خاموشی نداشت.

نیمه که عوض شد ، بچه های تیم برای گلزنی دیگر رو به سکوی زنان نبودند. ولی باز هم شادی های گل شان کوتاه بود با برد کم. از همان سوت داور برای شروع نیمه دوم که با پنالتی برای کامبوج همراه شد و مهار توپ توسط بیرو تا شادی گل کریم برای گل هشتم.

طارمی برای گل نهم و باز کریم برای گل دهم خیلی پرشور شادی گل نگرفتند. همان شادی گل های با برد کوتاه!

دو گل بعدی تیم ملی را هم تا قبل از دقیقه ۷۰ ، محمد محبی پدیده جدید تیم به ثمر رساند اما حتی این نورسیده ترکیب هم جان شادی نداشت.

گل سیزدهم را مهرداد محمدی زد تا تمام نو ملی پوش شده های ویلموتس در بازی اول شان گل هم زده باشند.
این اما گل آخر نبود کریم انصاری فرد با زدن گل چهاردهم خود را در این بازی ۴ گله کرد.

دیگر شمارش گل ها از دست خود بچه های تیم ملی هم در رفته بود ولی سه اتفاق انگار پایانی نداشت. عطش ملی پوشان به گلزنی، هیجان سکوهای جنوب غربی برای تشویق تیم ملی و ایستادن و حرص خوردن کایسوکه هوندا کنار خط!

اولین بازی تیم ملی با حضور زنان با هیجانی بالا پیش رفت و به پایان رسید. یک جشنواره گل ملی با رقص پرچم و فریادهای ایران ، ایران

تمامش شور بود و خاطره شیرین و لحظاتی پر از هیجان. لذتی که سرانجام برای تمام ایران به اشتراک گذاشته شده بود.

آخر بازی و ماجرای «تیم بی»

بازی تمام شده بود ، حالا وقت گفتن از همه آنهایی بود که برای این بازی سنگ تمام گذاشتند.

یوری ژورکایف و دوستانش آن ته بازی مهم برای شان رسیدن دختران خبرنگار به نشست مطبوعاتی مسابقه بود.

برای تیم فدراسیون تاج بی حاشیه جمع شدن مسابقه. برای نیروهای انتظامی پایان بی چالش این رخداد. آنها یک جایگاه بدون فروش بلیت را به زنان جا مانده از خرید بلیت اختصاص دادند و هیچ کس این بار ناراضی به خانه‌هایش نرفت. تلویزیونی ها یواشکی کنار زمین از نشان دادن تصاویر زنان در آزادی بعد از ده گل تیم ملی می گفتند. از اینکه بعد از گل چهارم تصاویر باز از شادی گل ها را نشان داده اند و افسر ارشد پلیسی که با هیجان تشکر می کرد از بچه های شرکت واحد . آنها که در عملیاتی دشوار با ۸۰ اتوبوس بیش از ۴ هزار زن را تا پای تونل ۴ آزادی آوردند و برگرداندند تا شب با شکوه ۱۴ گله رقم بخورد.

این ۱۴ چه عدد عزیزی هم بود . این قدر هیجان انگیز گه علی ربیعی و ناظمی تاج وقت ترک آزادی برایش از نیت خیری بگویند که تلاش شان را به بار نشانده است. عددی که مفهوم دارد.

ربیعی در همین جمع به خبرنگاری گفت:«این حضور به خواست دولت و حاصل دو سال تلاش بود ما تسلیم فشار «تیم بی » نشدیم، تسلیم فیفا شویم؟»

طیبه سیاوشی نماینده مردم تهران اما این حضور را ابتدا حاصل خواست و تلاش دختران ایران، بعد همراهی فراکسیون زنان و دولت دانست و گفت:«فیفا وقتی وارد قصه شد که گام‌های اصلی را برداشته بودیم. اگر این خواست زنان نبود که آنها ورود نمی کردند.»

هم این مقامات هم مهمانان خارجی و هم جماعت روی سکوها شاد به خانه های شان رفتند.همه خوشحال از اتفاقی بودند که درست به نتیجه رسید و شاید زیباترین جمله را برایش ویلموتس به آر تی ال آلمان گفت:«خوشحالم از اینکه اولین حضور زنان ایرانی را اینچنین باشکوه جشن گرفتیم.»

فرهاد عشوندی