قهرمانی ناپولی، شاید فصلی دیگر

وبسایت نود: این فصل هم گذشت و ناپولی فقط خواب قهرمانی را دید. انگار زمان برای این تیم و هوادارانش از حرکت ایستاده و در همان سال ۱۹۹۰ و دوران مارادونا توقف کرده است؛ چیزی شبیه ساعت دیواری‎‌های فروشی بدون باتری در فروشگاه‌های جهان که ثانیه‌اش به یادگار ثانیه پایان جنگ روی ۱۰ بی‌حرکت ایستاده است.

رویای قهرمانی ناپولی هم انگار از حرکت ایستاده. هنوز تصویر، همان دراماتیک‌ترین و اشک‌آلودترین فریم تاریخ فوتبال ایتالیاست. در ناپولی انگار هنوز آن روز گرم سال ۱۹۹۰ است.

مارادونا به هواداران دستور داد حالا که شمالی‌های متمول به آن‌ها پابرهنه می‌گویند، پابرهنه به استادیوم بیایند تا فرمانده برای دومین بار جام را برایشان به جنوب فقیر بیاورد. ناپولی آن شب گریست و گریست و از ذوق جام، کم کم ذوب شد. قهرمانی دوم به دست آمد اما مارادونا با دام کوکائین شکار شد و زولا و کارکا هم رفتند.

دیگر پولی هم نماند و تا این اواخر ناپولی آسانسوری بین سطح اول و دوم لیگ بود تا اینکه دی‌لورنتیس به سبک مارلون براندو در پدرخوانده وارد شد و به پای تیم پول ریخت؛ البته فقط به پای بازیکنان موثر.تیم، مرحله به مرحله پوست انداخت؛ ابتدا میانه‌های جدول، سپس تلاش برای کسب سهمیه و در نهایت جام.

پای طاوس تیم اما همین آخری بود؛ قهرمانی. ناپولی بعد از سال 1990 هیچ وقت به اندازه فصل گذشته به اسکودتو نزدیک نبود.تیم حتی بدون یک ماشین گلزنی به نام ایگواین از هفته چهارم مجموعا 22 هفته در صدر قرار داشت اما 11 هفته مانده به پایان فصل رده اول را به یوونتوس داد و با وجود اینکه در بازی حساس رودرروی هفته‌های پایانی پیروز شد اما در 3 هفته متوالی بعدی، 2 بار باخت و قبل از هفته آخر، قهرمانی هفتم یوونتوس را قطعی کرد تا بوفون با خیال راحت جشن خداحافظی اشک‌آلودی برپا کند!

امسال اما ناپولی زودتر از فصل قبل قافیه را به یوونتوس واگذار کرد.خیلی‌ها فروش همشیک، بهترین گلزن تاریخ باشگاه را دلیل افت ناپولی دانستند اما حقیقت این است که حتی با وجود مربی کاربلدی مانند آنچلوتی هم تیم، نمای یک گروه در حال مبارزه برای قهرمانی را نداشت.

بازیکنان به لحاظ فردی افت کرده بودند و مصدومیت‌های مقطعی کار دست «پارتنوپی» داد. آنچلوتی حداقل، انضباط فردی و تیمی را در مجموعه حاکم کرد اما شاید فصل درصورت حفظ و تقویت تیم فعلی، ثمره کارش را ببیند. فعلا آفتاب قصد تابیدن به سمت جنوب زجرکشیده را ندارد و باد هم به پرچم بانوی پیر یعنی یوونتوس می‌وزد.شاید فصلی دیگر...

جیمز ریچاردسون