کارلوس پویول؛ فریادی از گلوی اقتدار و تعصب

وبسایت نود: درست همان روزها که دیوید بکام، گوتی، نونو گومژ و خیلی دیگر از ستاره‌های فوتبال مشغول عکس گرفتن با مدل‌موهای متنوع برای محصولات عرصه مد بودند، لوئیس فن‌خال در سال ۲۰۰۰ در ترکیب تیمش از ستاره‌ای رونمایی کرد که ۱۴ سال بعد و موقع خداحافظی‌اش می‌شد او را با همان شمایل جوانی و فقط کمی جا افتاده‌تر مشاهده کرد؛ مردی که انگار با همین موها به دنیا آمده بود و با همین شکل از دنیا هم خواهد رفت.

او در زندگی حرفه‌ای هم با ویژگی‌هایی ظهور کرد که در پایان قصه فوتبالی‌اش هم می‌شد همان ویژگی‌ها را در او یافت. خصوصیاتی که درست مثل مدل موهایش فقط کمی پر رنگ‌تر و جا افتاده‌تر شده بودند. قدرت بدنی، تعصب، جنگندگی و خستگی ناپذیری از بارزترین ویژگی‌های فنی شماره ۵ دوست داشتنی بارسا بود.هیچ کس یادش نمی‌آید کارلوس پویول دچار افت محسوسی شده باشد؛ همان‌طور که کسی یادش نیست او را با مدل مویی به جز این دیده باشیم.

خودش در مورد رمز موفقیت و ثباتش می‌گوید: «من تکنیک روماریو، سرعت اورمارس و قدرت کلایورت را ندارم اما از آنها بیشتر تلاش می‌کنم. من مثل دانش‌آموزان باهوش نیستم اما وقتی امتحان می‌دهم نمره قبولی را می‌گیرم.»

چه مهاجمان با تکنیک و سریع و قدرتمندی که در مقابل تلاش قلب بارسلونا در سال‌های حضورش در مقابل او زانو زدند و چه هافبک‌های باهوشی که در امتحان رویارویی با او مردود شدند و کارلوس پویول می‌درخشید. قهرمانی جهان، اروپا، لالیگا، لیگ قهرمانان و چندین عنوان دیگر به خوبی از دوران باشکوه کاپیتان متعصب بارسا حکایت می‌کند. 6 قهرمانی در لالیگا طعنه معنی داری به 6 تایی شدن رئال مادرید در مقابل آبی و اناری‌ها بود. او همان روز مثل کوهی از تعصب و غرور به دوربین کنار زمین، پرچم بارسلونا را روی بازوی قدرتمند و عضلانی‌اش نشان می‌داد.

درخشش از نوجوانی

از نوجوانی در بارسا بود و در حدود 500 مسابقه برای این تیم تمام توجهش به جای کمپانی‌های مد و هر چیز دیگری معطوف موفقیت تیمش بود. پیکه می‌گوید: « اواسط یک بازی که او تازه از مصدومیت برگشته بود گفتم کارلوس دلم برایت تنگ شده بود. او در جواب گفت دهان لعنتی را ببند و روی بازی تمرکز کن.

یک بار بازی متوقف شده بود و یک نفر روی برانکار قرار داشت. او سر من داد می‌کشید. گفتم بس کن، بازی 4 بر صفر است و فقط 3 دقیقه مانده است. به من گفت: خب که چی؟ پویول کسی بود که شما را همیشه سر پا نگه می‌داشت.»

و حالا علاقه‎مندانش همچنان برای دیدن او روی سکوهای نیوکمپ و یا در قرعه‌کشی‌های مهم رقابت‌های بین‌المللی همچنان و با گذشت حدود 5 سال از آخرین بازی‌اش در لباس بارسا سر پا هستند و امروز 41 سالگی مدافعی را جشن خواهند گرفت که نماد تعصب و تلاش برای دفاع بارسلونا بود. تعصبش اجازه نداد برای پیراهنی به جز پیراهن آبی و اناری بارسا به میدان برود و درحالی که می‌توانست سال‌های آخر بازی را در کشورهای عربی به جمع کردن پول بپردازد ترجیح داد مثل یک عقاب در اوج و در لباس بارسا و با همان شکوه همیشگی از فوتبال خداحافظی کند.

شاید تعداد گل‌هایش با توجه به پست دفاع وسط و شرکت نکردن در بازی‌های رسانه‌ای، هنرمندان را مجاب نکرد برایش تندیسی بسازند اما در قلب کاتالونیا و شاید در همه ال‌کلاسیکوهای بعد از او تندیسی در ذهن بازیکنان بارسا هست. تندیس مردی که با رگ‌های متورم و موهای بلند و خیسش سر هم‌تیمی‌ها فریاد می‌کشد؛ فریادهایی که کمتر از دریبل‌های مسی و پاس‌های ژاوی نیست.