لوکاکو؛ مهاجم هدفی که مهاجم هدف نیست!

وبسایت نود: روملو لوکاکو، مهاجم منچستریونایتد با دو گلی که به پالاس زد به جمع ۲۰ گلزن برتر تاریخ لیگ برتر راه یافت، اما در مورد این مهاجم بلژیکی قضاوت با معیارهای درستی صورت نمی گیرد.

دو گل او مقابل پالاس، مجموع گل های این بازیکن بلژیکی را در لیگ برتر به عدد ۱۱۱ رساند تا در کنار دیان دابلین در رده بیستم بهترین گلزنان لیگ جزیره قرار گیرد. مسابقه با پالاس، تنها چهارمین بازی ای بود که لوکاکو در دوران سولسشائر، ۹۰ دقیقه را به طور کامل در زمین حضور می یابد. ضمن اینکه او بعد از تقریباً دو ماه، موفق به گلزنی دوباره برای یونایتد شد.

حالا دهمین بازیکن گرانقیمت تاریخ، که اکنون 25 سال دارد، تنها دو گل با رکورد گل های ایان رایت در لیگ برتر فاصله دارد و 9 گل کمتر از جرارد در لیگ جزیره به ثمر رسانده است. در هر صورت در مورد لوکاکو انتقادهایی مطرح می شود که به نظر نامتناسب هستند. حسی از عدم اطمینان کامل در مورد او شایع شده است. درست است شاید لوکاکو کنترل توپ خوبی ندارد، جابجایی هایش در زمین کند، فاقد خلاقیت و شاید اشتباه است. و البته زیاد پیش امده که موقعیت‌های راحت گلزنی را از دست بدهد. چنان که چهارشنبه شب در سلهرست پارک این کار را انجام داد.

اما در عین حال او مهاجمی است که توانایی خوبی در گلزنی دارد و می تواند گل هایی را به ثمر برساند که تحسین برانگیز هستند. همانند دو گلش در ورزشگاه سلهرست پارک. در صحنه گل اول، لوکاکو اجازه داد تا پاس شاو روی پای راستش قرار گیرد و به این ترتیب یک مدافع از دور خارج شد، سپس با دقت تمام، با بغل پایی ظریف توپ را روانه دروازه کرد و با عبور از کنار پای مدافع حریف درون دروازه آرام گرفت. ضربه او به قدری دقیق بود و حساب شده بود که دروازه‌بان پالاس نتوانست واکنشی نشان دهد.

روی صحنه گل دوم، لوکاکو بازیخوانی خوبی از موقعیت گل نشان داد. ضربه سر لیندلوف در نزدیکی دروازه بود. لوکاکو می توانست در این صحنه با شلاپ بر سر توپ درگیر شود، در عوض او با استفاده از قدرت بدنی خود اجازه داد توپ از روی شانه اش عبور کند، شلاپ را کنار زد و سپس با توانایی بدنی، توپ را به شکلی مناسب به سمت دروازه روانه کرد.

پس مشکل چیست؟ چرا از لوکاکو انتقاد می شود؟

هرچه باشد او مهاجمی بوده که در طی هفت فصل گذشته تعداد گل هایش را در هر فصل در لیگ دو رقمی کرده است و شایان ذکر است که بگوییم از این هفت فصل تنها دو فصل آن در یکی از تیم های TOP 6 بوده است. او مهاجمی تنومند، فیزیکی و با تکنیک خوب است. اما شاید مشکل اینجاست او آنطوری که انتظار می رود، نیست! شاید دلیل اصلی اش هم فیزیک او باشد. لوکاکو تقریباً تمام ویژگی های بصری یک مهاجم شماره 9 را دارد. او کاملاً شبیه به یک مهاجم هدف کلاسیک است. اما با این وجود او یک مهاجم هدف نیست!

او این توانایی را دارد تا پشت به دروازه بازی کند ولی لزوماً این پست مورد علاقه وی نیست. اوقات زیادی در دوران مورینیو پیش می آمد که لوکاکو در خط حمله تنها می ماند یا در جریان بازی قرار نمی گرفت. برخی مهاجمان مثل سالومون روندون این توانایی را دارند تا تحت این شرایط بدرخشند. روندون که در تیم ملی کشورش نیز شرایط مشابهی دارد، خودش را به این شرایط وفق داده است. اما در مورد لوکاکو اینطور نبوده است.

احتمالاً دو بازی از بهترین عملکردهای لوکاکو در طی ۱۲ ماه اخیر، هر دو در مسابقه هایی بوده که در پست وینگر راست بازی کرده است: بازی مقابل برزیل در یک چهارم نهایی جام جهانی ۲۰۱۸ و دیدار با آرسنال در جام حذفی انگلیس در لندن. در هر دو بازی، او به عنوان یک وینگر ایفای نقش کرد، وینگری که هدفش استفاده از فضای پشت مدافع چپ جلوزن تیم حریف بود. شاید لوکاکو با فیزیک بدنی ای که دارد، پشت به دروازه خوب به نظر برسد ولی احتمالاً او در موقعیت های رو به دروازه، بهتر و موثرتر ایفای نقش می کند.

در نتیجه، لوکاکو گرفتار برزخ میان مهاجم هدف بودن و در عین حال مهاجم هدف نبودن شده است! اینگونه مشخص نیست که باید در مورد او چه متر و معیاری را در نظر گرفت. با این وجود بد نیست اشاره کنیم که در میان گلزنان لیگ برتر او بعد از هری کین، دومین گلزن جوانی است که به این تعداد گل می رسد.