تولد آقا کریم؛ ۴۵ سالگی یک سبیل فابریک

ورزش سه: اولین روز اسفند ماه مصادف با چهل و پنجمین سالروز تولد یکی از اسطوره هایی است که شاید هر چند دهه در فوتبال یک کشور ظهور می کند. امروز تولد یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران است .

برای نوشتن از کریم باقری چاره ای نداری جز اینکه مثل فیلم سفر جادویی ابوالحسن داوودی خودت را پرت کنی به ۲۳ سال پیش در یکی از روزهای سرد زمستان سال ۱۳۷۴و دیداری که بین استقلال و کشاورز در ورزشگاه آزادی از مرحله یک چهارم نهایی جام حذفی برگزار شده بود.

قبل از آن باید اعتراف کنم اگر می دانستم که قرار است یکی از بازی های ماندگار جام حذفی را ببینم برای ثبت خاطره حتما جایگاه بهتری از طبقه دوم رو انتخاب می کردم .

دیداری که در نهایت با گل طلایی علی اکبریان با برد استقلال به پایان رسید. اغراق نمی کنم که آن بازی همه چیز داشت، از گل زیبای کوروش برمک گرفته تا تلفیق لباس زرد و آبی و چمن سبز آزادی که حتی تصورش هم ضربان قلبم را بالا می برد. اما نکته بازی در میان آن همه جذابیت های داخل زمین، بازیکنی با شماره ۶ در قلب دفاع کشاورز بود. بازیکنی که ۲۰ سال بیشتر نداشت اما مثل بیست ساله ها بازی نمی کرد. نامش کریم و شهرتش باقری بود .

آن شب کریم باقری برای صعود تیمش مثل دیوار ایستادگی کرد تا اسمش را بر سر زبان ها بیندازد. گرچه بعدا کاشف به عمل آمد که او وقتی تنها ۱۷ سال داشت اولین بازی خود را در ورزشگاه آزادی آن هم مقابل همین تیم استقلال انجام داده بود. خاطرم هست او بعد از اینکه توپ وارد دروازه دلیخون شد محکم توپ را به سمت دروازه شوت زد تا فرط عصبانیتش را از شکست نشان دهد اما کریم آن شب یک برنده واقعی بود.

از آن شب سرد تا به امروز، نام کریم بافری در تارک فوتبال ایران همچنان می درخشد بدون اینکه حتی بتوانیم در تمامی این سال ها ذره ای ریا و خودستایی در رفتارش ببینم چرا که کریم باقری خود به خود خوب است.

قطعا نام کریم باقری جزو ده نام سنگین فوتبال ایران است که برای اظهار نظر در خصوص او باید بدانید او یک فوتبالیست ملی معمولی نیست و نبود.

کریم باقری آن قدر قاب های ماندگار در ذهن فراموشکار ما ایرانی ها بر جای گذاشته است که شاید یک گالری کفاف به تصویر در آوردن آن همه قاب های خاطره انگیز را ندهد.

اگر از گل های تماشایی کریم باقری به عربستان و آن ضربه ایستگاهی در مرحله پلی آف جام جهانی ۲۰۰۲ برابر امارات و گلزنی برابر کانادا و چین بگذریم، به صحنه هایی می رسیم که هرگز در فوتبال ایران تکرار نخواهد شد. گلزنی در فینال بازی های آسیایی برابر کویت و ضربه سر شگفت انگیز از فاصله ای دور که تبدیل به اولین گل ایران در دیدار تاریخی برابر کره جنوبی در جام ملت های سال ۷۵ شد، یا آن شوت بی نظیرش مقابل کره جنوبی در سال ۲۰۰۰ که به قول حامد کاویانپور هنوز روی هوا است .

از ۶ گلی که به مالدیو زده است، یا از ۷ گلی که به گوام زد، از روشن کردن چراغ اول بازگشت تاریخی در ورزشگاه ملبورن کریکت، یا از شوت مهار نشدنی اش درتیم منتخب جهان، از آن شوت‌اش در دربی که فقط وحید طالب لو می تواند توصیفش کند و یا تشری که به شیث و حقیقی در دربی زد که الحق معنی کاپیتان را در کریم باقری یافتیم .

باقری در کارنامه فوتبالش بیش از ۱۰۰ گل را به ثمر رسانده است و این آمار بی نظیر وقتی جالب تر به نظر می آید که می دانیم او در دوران فوتبالش یک هافبک تدافعی و بعضا دفاع آخر به شمار می رفته است.

کریم باقری از آن دسته از افرادی است که تاریخ یک ورزش از پرورش چنین استعدادی به خود می نازد هم چنان که ما فوتبالی ها به کریم باقری فارغ از هر رنگ و تعلق باشگاهی به داشتنش افتخار می کنیم .

این در شرایطی است که او هر چه قدر در زمین بازی پر شور و پر حرارات بود در خارج از زمین فوتبال مردی آرام و سر به زیر است و البته موثر و این خاصیت مردان بزرگ است .

آقای کریم باقری؛ امروز اول اسفند ماه، جامعه فوتبال به احترام این نجابت و درایت تو می ایستد و از تمام زحماتی که بدون هیچ حاشیه و توقعی برای ملت و باشگاهت کشیدی متشکر است .

آقا کریم تولدت مبارک .....