حلقه مفقوده پرسپولیس؛ در انتظار نیروهای کمکی

وب‌سایت نود: بعد از اوج گرفتن انگلیس در جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه و صعود این تیم به مرحله نیمه‌نهایی، چیزی که بیش از همه در انگلیس به چشم می‌آمد تکیه این تیم بر ضربات ایستگاهی بود. تیمی که با همین تکیه‌گاه توانست در جمع چهار تیم برتر جهان حضور پیدا کند.

اگرچه در آن زمان خیلی‌ها اعتقاد داشتند انگلیس می‌تواند به فینال جام‌جهانی هم راه پیدا کند اما یکی از کارشناسان اعتقاد داشت «نبودن بازیکن فانتزی و تکنیکی بالاخره به انگلیس ضربه خواهد زد». شاید اگر یک بازیکن فانتزی در ترکیب انگلیسی‌ها بود این تیم رتبه‌ای بهتر از چهارمی و باخت در رده‌بندی بدست می‌آورد.

«نبودن بازیکن فانتزی در نهایت ضربه‌اش را خواهد زد». هنوز مشخص نیست که این جمله را می‌توان به عنوان یک قانون نوشت یا نه. تیم‌های زیادی هستند که در سبک بازی‌شان کوچکترین احتیاجی به بازیکنان فانتزی و تکنیکی احساس نمی‌کنند و با همین روش هم موفقیت‌های زیادی بدست می‌آورند.

این قاعده اما شاید برای پرسپولیس مفید نباشد. تیمی که پیش از این سبک بازی‌اش بر مالکیت توپ استوار بوده و بجز بعضی از بازی‌ها مقابل حریفان قدرتمند آسیایی توپ و زمین را در اختیار داشت. روندی که در این فصل هم با وجود از دست دادن نیمی از بازیکنانش باز هم آن را حفظ کرده است و در بازی‌های گذشته به جز بازی با ذوب‌آهن بیشترین مالکیت توپ را نسبت به حریفان داشته است.

با این حال این مالکیت هنوز کمکی که باید و شاید را به برانکو و شاگردانش نکرده است. این را مرور گل‌های زده این تیم از ابتدای فصل نشان می‌دهد. گل‌هایی که کمترین اثر از خلاقیت تیمی در آن دیده می‌شود. اتفاقی که نشان می‌دهد این تیم حلقه مفقوده میان فوتبال مالکانه و نتیجه را ندارد، بازیکن فانتزی.

پرسپولیس در این فصل تنها 13 گل وارد دروازه حریفان کرده است. از این 13 گل فقط 3 گل این تیم با پاسکاری بازیکنان و با رد و بدل شدن بیش از 3 پاس به دست آمده است. گل اول مقابل فولاد را بازیکنان بعد از 5 پاس وارد دروازه اهوازی‌ها کردند و در بازی مقابل نساجی هم با همین آمار به گل رسیدند.

یکی دیگر از گل‌های این تیم که روی پاسکاری بدست آمد هم در بازی مقابل پیکان بود. 10 پاسی که 8 تای آن را در محوطه جریمه خودی به یکدیگر دادند و فقط دو پاس در محوطه جریمه حریف بود و در نهایت هم ضربه علیپور با اشتباه شیخ‌ویسی وارد دروازه شد. این سه گل تنها گل‌هایی بود که روی پاسکاری و کار تیمی بدست آمد.

5 گل از روی ضربه ایستگاهی، وابستگی تیم برانکو را به ضربات شروع مجدد به خوبی نشان می‌دهد. گل دوم مقابل فولاد با تنها سه پاس بدست آمد و گل سوم روی حرکت انفرادی سیامک نعمتی و یک گل بدون پاس گل بود. سه اشتباه فردی هم، هدیه‌ای بوده از سوی حریفان به برانکو و تیمش.

این لیست نشان می‌دهد که گفتن این که پرسپولیس برای حمله کردن اگر برنامه‌ای داشته باشد، ابزار لازم برای اجرای آن را ندارد. اوضاع و شرایط پرسپولیس در این فصل آنقدر بد و نتایج آنها آنقدر خوب بوده است که صحبت کردن از مشکل در این تیم کار سختی است.

مهم‌تر از همه این که این روزهای سخت در حال پایان است و با اضافه شدن ترابی و سروش رفیعی آن حلقه مفقوده پیدا خواهد شد. فوتبال مالکانه پرسپولیس در کنار بازیکنان فانتزی می‌تواند این تیم را به شرایط آرمانی پیش از این برگرداند. این اتفاق اما چیزی از نمایش هافبک‌های این تیم در نیم‌فصل اول کم نخواهد کرد.

هافبک‌ها و مهاجمانی که در هنگام نیاز نشان دادند که در حد یک بازیساز و بازیگردان برای پرسپولیس نیستند و برانکو نیازمند نیروهای کمکی است تا هر چه زودتر به او اضافه شده و تیم را از این کم‌موقعیتی و وابستگی به ضربات شروع مجدد نجات دهند. تا پرسپولیس، دوباره تبدیل به تیم همیشگی برانکو شود.