مسیر جداگانه دو کاپیتان استقلال

خبرگزاری میزان: تیم فوتبال استقلال چند سالی است به دلیل مشکلات مدیریتی تنها یک بار قهرمان جام حذفی شده و از آخرین قهرمانی آنها در لیگ، ۵ فصل می‌گذرد.

تنها نکته درخشان استقلال، نیم فصل دوم‌های لیگ شانزدهم و هفدهم بوده که علاوه بر بازی‌های درخشان، در دربی‌ها پیروز شده‌اند، اما چون ابتدای فصل با بحران‌های زیادی روبرو بوده‌اند، چوبش را هم خورده‌اند. نکته دیگری که در مورد استقلال می‌توان به آن اشاره کرد، عدم یک بزرگ‌تر بوده که سایر بازیکنان از آن حساب ببرند.

مهدی رحمتی کاپیتان تیم است، اما به دلیل اینکه درون دروازه قرار دارد، خیلی نمی‌تواند تیم را هدایت کند. در فصل‌های گذشته، امید ابراهیمی به عنوان فرمانده نقش کلیدی داشت، اما این فصل جای او حسابی خالی است.

با این مقدمه، قصد داریم به استقلال فصل جاری اشاره کنیم، تیمی که مهدی رحمتی، پژمان منتظری و خسرو حیدری را به عنوان کاپیتان در تیمش دارد. خبر می‌رسد که رابطه رحمتی و منتظری خیلی صمیمانه نیست و هر کدام ساز خودشان را می‌زنند. البته آنها با هم اختلافی ندارند، اما خیلی هم صمیمی نیستند.

در تیم پرسپولیس برخلاف استقلال، سیدجلال حسینی نقش یک فرمانده و بزرگ‌تر را دارد، اما در تیم استقلال، مشخص نیست چرا بازیکنان از بزرگ‌تر‌های خود حرف‌شنوی ندارند، چرا که در هر بازی استقلال با کارت زرد‌های بی مورد روبرو شده که عمدتا به خاطر اعتراض بازیکنان بوده است.

پژمان منتظری نتوانسته بازیکنان را توجیه کند که اعتراض کردن برعهده کاپیتان یا بزرگ‌تر تیم است. رحمتی هم درون دروازه قرار گرفته و از بازیکنان دور است. منتظری که بیشتر اردو‌های تیم ملی دعوت می‌شود، با مجتبی جباری رابطه خوبی داشت و با حضور او راحت‌تر بود، اما از وقتی که جباری رفت، نقش او کمتر شد.

رحمتی با بیشتر بازیکنان استقلال رابطه خوبی دارد و بیشتر توانسته آنها را نزدیک خود کند. بهتر بود رحمتی و منتظری رابطه صمیمانه‌تری داشته باشند تا همه بازیکنان هم گوش به فرمان آنها باشند.