تیر خلاص نیمار بر پیکر ستاره‌های دنباله‌دار

روزنامه شهروند: در کنار همه‌ تاکتیک‌های دفاعی تیته، نیمار و بقیه بازیکنان تیم ملی برزیل از حضور در جمع ٤ تیم پایانی جام بازماندند تا یک ناکامی دیگر برای بازیکنی که تا زمان حضور در بارسلونا یک ستاره بود رقم بخورد. یک ٢٠١٨ ناامیدکننده برای نیمار که در روسیه بازیکن کارآمدی نبود و در هیچ نقطه‌‌ای از زمین عملکرد کاملی را از خود به نمایش نگذاشت.

با وجود این‌که نیمار در سرزمین تزارها دو گل به ثمر رساند، اما فیلم‌هایی که در زمین، بازی کرد بیشتر مورد توجه قرار گرفت. نمایش و سناریوهایی که او برای گرفتن پنالتی از حریفان در محوطه جریمه اجرا کرد، داستانی تکراری بود که نتیجه‌ای غیر از گرفته شدن وقت تیم ملی برزیل در پی نداشت. آدنور لئوناردو باکی تیته، سرمربی برزیل، هیچ‌وقت نتوانست یک عملکرد درخشان و مداوم از برزیلی‌ها به دنیا نشان دهد. او رگه‌هایی در برخی بازی‌ها از برزیل نشان داد که برای قهرمانی و پیشروی اصلا کافی نبود.

در بازی برابر بلژیک، کافی بود لوکاکو تصمیم بگیرد تا پا به توپ شود. همین برای او کافی بود تا بارها و بارها به راحتی قلب برزیل را بشکافد و بازیکنان حاضر در زمین را به گروه‌های دو سه نفره خسته و پراکنده در گوشه و کنار زمین تقسیم کند. این جام دومینوی حذف تیم‌های بزرگ بود اما عملکرد برزیل از همه‌ آنها ناامیدکننده‌تر به چشم آمد. گویی آنها علی‌رغم همه‌ سابقه‌ هیجان‌انگیزی که در فوتبال دارند، دیگر تیمی در کلاس جهانی نیستند.

نه نیمار، نه روح فوتبال برزیل و نه دعاهای مردمانی فقیر در کلیساها که فوتبال بخش بزرگی از مذهبشان است به برزیل کمک نکرد تا حداقل به اندازه بلژیک خوب باشند. تک‌تک بازیکنان بلژیک، در استفاده بهینه تاکتیک، سازماندهی بهتر، روحیه بالاتر و رفتار مناسب از نیمار و بقیه زردها بهتر بودند.

پیراهن برزیل و نامش، همیشه در فوتبال، درخشان و جذاب است. در سائوپائولو، در کازان و در آبادان کودکان و نوجوانانی به این زرد قناری عشق می‌ورزند اما حقیقت برزیل امروز چیز دیگری است. این برزیل، نه تنها زخم هفت گل خورده از آلمان را ترمیم نکرد، بلکه یک ترس بزرگ را برای طرفدارانش ایجاد کرد. ترس از برزیلی که دیگر بزرگ نباشد. برزیلی که دیگر رویا نفروشد و برزیلی که دیگر سر پا نشود.

دوره، دوره‌ تیم‌هایی است که منظم، شکیل و استاندارد کار کرده‌اند و به صورت علمی، امکانات و استعدادهای خود را به کار می‌گیرند. دوره، دوره اروپایی‌هایی است که به برداشت محصولاتی بپردازند که دانه‌هایش را در یک دهه گذشته کاشته‌اند و به خوبی از آنها مراقبت کرده‌اند. زمانه‌ پیشرفت است و به نظر می‌رسد برزیل هم نیاز دارد تا تشکیلاتش را تکان بدهد. دعاهای کلیسا و به انتظار نشستن برای امید به خلق لحظات جادویی از سوپراستار برزیل هم دیگر راه به هیچ جایی نخواهد برد. نیمار و شاید دیگر هیچ بازیکنی برای برزیل بزرگی نخواهد کرد.

برزیلی‌ها دیروز در یک نظرسنجی تلویزیونی، در مورد عملکرد نیمار یک نظر منفی ٨٣ درصدی به او هدیه دادند. تغییر و تحول در بازار این سوپرستاره‌ها اما به این عملکرد توجهی ندارد. پاری‌سن‌ژرمن قصد فروش او را ندارد و فلورنتینو پرزی که کریستیانو رونالدو را از دست رفته می‌بیند، کماکان به همه‌ تلاشش برای به چنگ آوردن نیمار جونیور ادامه خواهد داد. متغیرها در نمایش فوتبالی باشگاهی متفاوت است و از منطق و ساختار خودش تبعیت می‌کند و اسطوره‌ها و ستاره‌های خودش را می‌سازد. اما تیم و بازیکنی در روح فوتبال بزرگ است که در جام جهانی دستاورد داشته باشد.

اتفاقی که در سال ٢٠١٨ برای خیلی‌ها نیفتاد. مسی، رونالدو، نیمار و بقیه دوستان ناکام ماندند و گریزمان و لوکاکو و کاوانی و نام‌های نقره‌ای جدیدی به ستاره شدن چشمک زدند. برزیل و برزیل‌ها، نیمار و نیمارها باید فکری به حال خودشان بکنند وگرنه پوست‌اندازی تیم‌های اروپایی مثل بلژیک و فرانسه و تکان‌های ریشه‌ای تیم‌های آسیایی مثل ژاپن و ایران یک روز گریبان همه اسم‌های سابق را خواهد گرفت. تا قیامت در بر یک پاشنه نخواهد چرخید و معادلات فوتبال به هم خواهد ریخت؛ مثل معادلات اقتصاد، مثل معادلات سیاست و مثل معادلات زندگی.