نگاهی به پدران و پسران ملی‌پوش ایران

وبسایت نود: تاریخ فوتبال ایران چندین پسر و پدر فوتبالیست به خود دیده است اما تنها چند پدر و پسر موفق شدند در تیم ملی بازی کنند.

علی و ایرج دانایی فرد، ناصر و آتیلا حجازی، علی و محمد پروین و... اینها معروف ترین پدر و پسرهای فوتبال ایران‌اند.

در فوتبال اروپا هم پدر و پسر فوتبالیست کم نداشتیم؛ مالدینی ها، کرویف ها و... پدران و پسرانی بودند که هر دو در تیم ملی کشورشان بازی کردند.

در اروگوئه، دیه‌گو فورلان، پدر و پدر بزرگش هر سه قهرمان کوپا آمه‌ریکا شدند اما در ایران خیلی کم پیش آمده که پسر یک ملی‌پوش هم یک ملی‌پوش قابل شود.

امیر عابدزاده امروز اولین بازی ملی خود را انجام داد تا عابدزاده‌ها به چهارمین پدر و پسرهای ملی‌پوش تبدیل شوند.

ناصر و آرش نوآموز

آرش نو آموز اولین پسر فوتبالیست ایرانی بود که موفق شد جا پای پدر بگذارد. ناصر نوآموز یکی از فوتبالیست های مطرح ایران در اواخر دهه سی و دهه چهل بود. او بازیکن دارایی بود و برای تیم ملی هم بازی می کرد. از آنجا که در آن زمان تیم ملی دیدارهای رسمی زیادی انجام نمی شد تنها هفت بازی رسمی در کارنامه تیمسار نو آموز ثبت شده است. نو آموز سالها رئیس فدراسیون فوتبال ایران بود و در دوران ریاستش، پسرش آرش هم ملی‌پوش شد. آرش پس از چهره شدن در پاس از سوی علی پروین به تیم ملی دعوت شد. او ۸ مهر ۱۳۷۱ در دیدار دوستانه ایران و کامرون اولین بازی ملی اش را انجام داد. او در نیمه اول در میدان حاضر بود. آرش البته در سال ۷۲ هم در دو بازی دیگر دقایقی به میدان رفت.

آرش یکی از اعضای تیم ملی فوتسال ایران در جام جهانی ۱۹۹۲ هم بود و به عنوان چهارمی جهان رسید. او در سال ۱۳۷۵ به آمریکا رفت و سابقه بازی در ام.ال.اس را هم دارد. نو آموز دوم برای تیم های پورا، بهمن هم بازی کرده است.

عزت‌الله و علی جانملکی

مرحوم عزت جانملکی یکی از مدافعان صاحب نام تاج در دهه ۵۰ بود. جانملکی با تیم ملی ایران در بازیهای آسیایی ۱۹۷۴ تهران قهرمان شد و در آن بازیهای شش بار برای ایران بازی کرد. جالب اینکه پس او علی جانملکی هم حضور در بازی های آسیایی به همراه ایران را تجربه کرد.

علی یکی از اعضای ایران در بازیهای آسیایی ۱۹۹۸ بود و در بازی ایران مقابل لائوس اولین بازی ملی اش را تجربه کرد.. بازیهای ملی علی جانملکی به همان تک بازی محدود شد. علی چندین سال در پاس بازی کرد و سپس فوتبال خود را در تبریز به پایان رساند.

علی و محمد پروین

پسر یکی از اسطوره های فوتبال ایران بودن اصلا کار آسانی نیست. محمد پروین از همان هفده، هجده سالگی نشان داد بازیکن با استعدادی است اما هرگز نتوانست آنطور که باید و شاید در فوتبال ایران چهره شود. او در ۱۷ سالگی به عضویت پرسپولیس در آمد و گهگتاه برای این تیم به میدان می رفت سپس برای استیل اذین، سایپا، دونایسکا استردا، پیکان، گهر زاگرس و پارسه هم بازی کرد. محمد هرگز به آن بازیکنی که انتظار می رفت تبدیل نشد و در نهایت در ۲۶ سالگی قید فوتبال را زد.

آقای گلی مسابقات لیگ دسته اول (جام آزادگان) ۸۷-۱۳۸۶ همراه با استیل‌آذین با ۱۵ گل زده اوج درخشش پروین دوم بود. او پس از درخشش در لیگ یک به تیم ملی ایران دعوت شد و یکی از اعضای تیم ملی در بازی های غرب آسیا بود و زیر نظر علی دایی قهرمانی در آن رقابتها را تجربه کرد. پروین دوم در ۱۷ مرداد ۸۷ در برد سه- صفر ایران مقابل فلسطین یک نیمه بازی کرد.

آمار علی پروین را اگر با پسرش مقایسه کنیم به تفاوت پی می بریم؛ ۱۰ سال عضویت در تیم ملی و انجام ۷۶ بازی ملی.

هر سه پسرانی که موفق شدند پس از پدرشان در تیم ملی بازی کنند بسیار کم بازی کردند و دقایق بازی شان حداکثر به ۹۰ دقیقه می رسد.

این نشان می دهد چه فاصله زیادی بین کیفیت بازی پسران و پدران وجود داشته است.

امیر عابدزاده با انجام یک بازی ملی به چهارمین بازیکن ملی‌پوشی تبدیل شد که پدرش هم در تیم ملی بازی کرده است و باید دید حضور او در تیم ملی مانند پسران ملی‌پوش قبلی معدود و انگشت‌شمار خواهد بود یا یک حضور مستمر و ادامه‌دار