مشت‌های پیاپی بر صورت بی‌دفاع میلان

ایران ورزشی: «تا سر مرز». رقبا از آن به طعنه یاد می‌کنند اما راستش هر دو وجه را دارد. می‌گویند یوونتوس فقط در محدوده ایتالیا قدرت و سلطه دارد. درست است که این تیم در اروپا کم می‌آورد اما فینال جام حذفی نشان داد چه ابر قدرتی در جبهه داخلی هستند.

«استادیو المپیکو» یک نمایش آموزشی تمام عیار از بازیکنان پا به سن گذاشته برای بازیکنان جوان حریف بود. ترکیب اصلی بیانکونری تقریبا ۷ سال از میانگین سنی ۱۱ بازیکن ابتدایی حریف پیرتر بود و این سطح از تجربه و همچنین عادت به پیروزی برای همگان مشهود بود. اگر به دنبال راه خلاصی از چنین وضعیتی هستید، فقط می‌توانید سوال کنید دوره طلایی تیمی که تقریبا همه بازیکنانش بالای ۳۰ سال است، چقدر طول می‌کشد؟ اما وقتی آنها برای یکی از درخشان ترین و گرانترین استعدادهای جوان فوتبال ایتالیا، فدریکو برناردسکی، ۱۵ دقیقه وقت دارند، شاید به این هم نمی‌شود امیدوار بود.

اگر جانب عدالت را رعایت کنیم، نیم ساعت بازی متعادل به نظر می‌رسید اما همین که بانوی پیر ابتکار عمل را به دست گرفت، حریف جوان از حال رفت و پژمرده شد.

جان‌لوییجی دوناروما بهتر است این شب را هرچه زودتر فراموش کند. بعد از چند واکنش چشم نواز، اشتباهات مضحکی مرتکب شد که ظرف چند دقیقه کار بازی را تمام کرد. شاید مدیر برنامه‌هایش اینطور دستور داده بود تا انتقال بالقوه تابستانی بدون هیچ مخالفتی صورت بگیرد.

این بازی همچنین ضربه مهلکی بود به تمام امیدهایی که برای آینده درخشان زیر نظر رینو گتوزو ایجاد شده بود. میلان پر از استعداد است و پایه‌هایی برای ساختن آینده در آن ریخته شده اما سخت است اگر تصور کنیم با پولی که صرف کرده‌اند، روسونری صبر زیادی به خرج دهد. ماه عسل برای رینگیو تمام شده و فقط زمان مشخص می‌کند که این ازدواج مثمرثمر بوده یا به یک جدایی دردناک و البته پرهزینه منجر می‌شود.

نقطه قوت یووه مثل همیشه باور خلل ناپذیرشان-به اتکای آمار و حقایق- به این بود که می‌توانند به هدف برسند. به محض آنکه میلان گاردش را پایین آورد، با مشت‌های مرگبار پیاپی به زمینشان زدند. فاصله دو تیم فصل قبل فرورفته بود و این فصل برجسته. اگر تیمی که به زودی دوباره قهرمان ایتالیا می‌شود، می‌خواست پیامی بفرستد، آن را شفاف و بلند فرستاد.

تنها نقطه ضعف این تیم رقابت‌های اروپایی است هر چند در آن هم بارها تا مرز قهرمانی پیش رفته‌اند و ناکام برگشته‌اند در عین حال یوونتوس بهترین و مجهزترین تیم ایتالیایی برای موفقیت قاره‌ای است با وجود تمام طعنه‌ها و انکارها.

در واقع به خاطر استانداردهایی که یوونتوس برای خودش ایجاد کرده، عملکرد این تیم در لیگ قهرمانان ناکامی تلقی می‌شود. باید در فصل نقل و انتقالات هوشمندانه عمل کنند تا تیمی را برای رسیدن به این آرزوی همیشگی جمع و جور کنند. تیم‌های درجه یک اروپایی به سادگی میلان از هم نمی‌پاشند و غول تورینی اگر می‌خواهد امپراتوری خود را به خارج ایتالیا هم گسترش دهد، باید گام دیگری بردارد. هیچ کس حق ندارد حتی یک لحظه فکر کند که آنها به فکر به ثمررساندن این ماموریت ظاهرا غیرممکن نیستند.

روسونری، درس تلخ و سختی گرفت. گتوزو درست می‌گفت که تیمش ۵۵ دقیقه وظیفه خود را به درستی انجام داده اما باید به دقت به اشتباهاتی که مرتکب شدند و همچنین تسلیم شدن سریعشان، توجه کنند و راهی برای حل این مشکلات پیدا کنند.

آنها چند بازی کلیدی دارند برای اینکه سهمیه لیگ اروپا بگیرند که حتما از نظر شما کمترین خواسته مالکان باشگاه بود. آنها در رم فهمیدند که راه زیادی تا ادعای قهرمانی دارند اما نه به معنای آنکه نمی‌توانند پیشرفت کنند. مکس آلگری در آستانه کسب چهار قهرمانی لیگ و جام حذفی با تیم تورینی است که دور از دسترس به نظر می‌رسد. این اتفاق یک شبه نیفتاده و میلان باید از آنها یاد بگیرد و برای بلندمدت برنامه‌ریزی کند اگر می‌خواهد این فاصله کمتر شود.

مترجم: سیدعلی بلندنظر