اقلا جای آل اشپرت فیک؛ آدیداس اوریجینال می‌پوشیم!

خبرآنلاین: قرارداد فدراسیون فوتبال ایران با شرکت آدیداس این روزها منتقدان بسیاری دارد . بسیاری به اینکه فوتبال ملی ایران دارد برای هر لباس پول می پردازد، انتقاد دارند ولی یادمان رفته که قوانین داخلی از یک سو و مشکلات مربوط به تحریم ها واقعا شانس بستن قرادادهای برد برد را از ورزش مان گرفته است. برای مثال قانون تجارت و تولیدات ۲۵درصدی محصولات خارجی دارای لیسانس در ایران، مهمترین عاملی بوده که مانع از قرارداد ۲میلیون یورویی تامین البسه میان ایران و نمایندگی آدیداس در منطقه خاورمیانه شده است.

همین قانون قطعا مانع بزرگی بر سر تحقق آپشن ۱۵درصد برای درآمدزایی از فروش هر پیراهن اورجینال هم خواهد بود چون درآمد ۱.۵میلیون یورویی نیاز به فروش ۱۰۰هزار دست لباس اوریجینال دارد و ورود این همه لباس به صورت قانونی، قیمت های شان را اقلا ۲.۵برابر می کند و در غیر این صورت، تلاش برای ورود این همه کالا به صورت غیرقانونی ضربه ای بزرگ به پیکره اقتصاد و نظام مالیاتی کشور خواهد بود و البته بازار را برای فروش و رونق فروش نمونه های کپی از لباس هم باز می کند.

۱.

بحث قرارداد فدراسیون فوتبال و شرکت آدیداس برای تولید لباس تیم ملی، این روزها خیلی داغ و حاشیه ساز شده است. ماجرا از این قرار است که در دوره حضور عابدینی پیش قراردادی ۴ساله برای همکاری مشترک با آدیداس امضا می شود که طی آن قرار بوده آدیداس سالی ۲ میلیون یورو البسه مجانی در اختیار فدراسیون فوتبال ایران قرار دهد.

همینطور که این قرارداد همکاری پیش می رفته، کمپانی آدیداس خود متوجه می شود که طبق قانون ایران، شرکت هایی که البسه ورزشی به کشور وارد می کنند، موظفند که ۲۵ درصد از محصولات مربوطه را در داخل ایران تولید کنند. این در حالی بود که آدیداس هیچگونه برنامه ای برای انتقال یا احداث کارخانه های خود به ایران نداشت. ضمن اینکه در صورت عدم پذیرش این قانون، آن ها باید تعرفه گمرکی حدود ۲۵۰ درصدی را بابت لباس ها می پرداختند که بسیار برای آن ها گران تمام می شد. به همین دلیل آدیداس زیر بار قرارداد با ایران نرفت.

از طرف دیگر،فدراسیون قراردادی با شرکت "فناپ" دارد که طی آن تبلیغات محیطی متعلق به این شرکت است. در حالی که آدیداس در قرارداد خود با فدراسیون فوتبال به دنبال استفاده از تبلیغات محیطی بود و شرط گذاشته بود که هیچ رقیبی مثل نایک یا آندر آرمور که کمپانی هایی آمریکایی هستند، نباید در باکس های تبلیغاتی حضور داشته باشد. برای همین فدراسیون ناچار شد به سایر پیشنهادات آدیداس مبنی بر امضای قرارداد کوتاه مدت فکر کند و با توجه به فرصت کمی که در اختیار بوده دیگر رایزنی با وزارت صنعت و معدن انجام ندادند تا در نهایت با دادن تخفیفی ۷۵درصدی به آدیداس این قرارداد بین طرفین امضا می شود. این نکته ای است که ظاهرا فدراسیون هم راضی است. البته در آن لیستی که از کشورهای استفاده کننده از لباس آدیداس اعلام شد و گفته شد که آن ها هم شرایطی مانند ایران دارند، هیچکدام از آن ها مثل الجزایر و ولز مسافر جام جهانی نیستند بلکه کشورهایی که می خواهند در جام جهانی به میدان بروند و با شرکت های معتبری نظیر نایک و آندره آرمور و آدیداس قرارداد بسته اند، یا هزینه ای دریافت می کنند و یا لباس هایشان مجانی تولید می شود.

۲.

در این میان نباید محدودیت ها و مشکلات فدراسیون را هم نادیده گرفت. برندهایی نظیر نایک و آندره آرمور به دلیل آمریکایی بودن و مسائل مربوط به تحریم ها امکان قرارداد بستن با ایران را نداشتند و در مورد پوما هم به دلیل تولید کننده لباس تیم ملی رژیم صهیونیستی است حساسیت هایی وجود داشت. ضمن اینکه فدراسیون می تواند با برند هایی مثل ۳۶۱درجه یا کلمه(kelme) قرارداد امضا کند اما از آنجایی که کی‌روش تاکید داشته تیم ملی با لباسی درجه یک راهی جام جهانی شود، در نهایت آدیداس انتخاب نهایی فدراسیونی ها بود.

گیر دیگری که در این زمینه وجود دارد حرف هایی است که فغان پور به عنوان مسئول کمیته حقوقی فدراسیون فوتبال به سه شکل مختلف زده در سه روز زده است. در حال حاضر کمیته بازاریابی فدراسیون فوتبال در اختیار هدایت ممبینی داور پیشین فوتبال ایران است. او ۳۰ سال معلم ورزش بوده است اما اینکه در بازاریابی چه کار موفقی کرده که در سطح بین المللی است، مشخص نیست و ظاهرا آنها نتوانسته اند در مذاکره با آدیداس آن ها را قانع کنند که با ایران همکاری کاملی داشته باشد.

۳.

مشکلات تیم ملی اما به همین جا ختم نمی شود. مسئله اینجاست که بعد از تهیه لباس، چگونه قرار است این البسه در اختیار تیم ملی قرار بگیرد. ظاهرا قرار است که این لباس ها در قطر و اتریش که اردوی تیم ملی در آنجاها برگزار می شود، در اختیار تیم قرار بگیرد و یا به صورت مسافری وارد کشور شود. ضمن اینکه فدراسیون برای اینکه بتواند سود مورد نظر آدیداس از این قرارداد را تامین کند، احتیاج دارد تا حداقل ۷۷هزار دست ست کامل لباس اورجینال تیم ملی را در بازار ایران به فروش برساند. چون در خارج از کشور تعداد ایرانی هایی که بخواهند لباس تیم ملی را تهیه کنند چندان زیاد نیست. ضمن اینکه فدراسیون اگر بخواهد نوع درجه ۲ لباس تیم ملی را وارد بازار کند، باید بیش از ۱۰۰ هزار دست بفروشد تا هزینه های مربوطه حاصل شود. لباس هایی که باید به صورت قاچاق وارد شود، این خود می تواند به مشکلات جدیدی بیافریند. لباس هایی که برای تیم ملی وارد نمی شود و همانطور هم که عابدینی قبلا گفته بود، فدراسیون برای لباس هایی که قبلا خریده بود چیزی حدود ۱۲۰ میلیون تومان هزینه کرده بود و حالا با توجه به در پیش بودن جام جهانی نیاز به لباس تمرین و لباس برای بازی های دوستانه، احتمالا هزینه ای سنگین به فدراسیون تحمیل می شود. این اولین بار است که تیم ملی برای دریافت لباس خود پول می پردازد. اتفاقی که طی جام های جهانی قبل با شرکت های آل اشپورت و پوما رخ نداده بود.

۴.

تیم ملی اما برای جام جهانی ۲۰۱۸ مجبور شد که این کار را بکند زیرا می خواست که از آخرین تکنولوژی های روز دنیا در صنعت تولید لباس بهره ببرد. چیزی نظیر خشک کن عرق بازیکنان که در الیاف لباس استفاده شده و از سنگینی لباس جلوگیری می کند و در بازی های بزرگ تیم ملی قطعا به کار بازیکنان خواهد آمد. به همین دلیل با تمام موانع و مشکلات آدیداس گزینه نهایی ایرانی ها برای جام جهانی روسیه در نظر گرفته شد.

آدیداسی که خود از این اتفاق قطعا نفع می برد زیرا که الان یک تیم به لیست تیم های حاضر در جام جهانی با برند آدیداس اضافه شده و تیم ملی ایران قرار است در بازی های پربیننده جام جهانی مقابل اسپانیا و پرتغال با لباس آدیداس به میدان برود. ضمن اینکه در بازی ایران و اسپانیا هر دو کشور با برند آدیداس به میدان خواهند رفت و این قطعا برای اعتبار و تبلیغات آدیداس اتفاق خوبی است. اتفاقی خوب برای این کمپانی آلمانی که حتی ما بابت این هم به آن ها پول می پردازیم!

با همه این ها اقلا این تلاش فدراسیون یک حسن بزرگ دارد. این بار اقلا مطمئنیم بازیکنان‌مان با بهترین لباس تمرین می کنند و مسابقه می دهند. دیگر مثل ۴ سال قبل، رسوایی پوشیدن لباس های فیک تهدیدمان نمی کند و لباس های یوزپلنگ نشان‌مان، اوریجینال است.ش