ویژگی مثبت تیم کیروش؛ جسارت مقابل قدرت‌ها
یکی از انتقاداتی که مدت‌هاست به نحوه بازی تیم ملی ایران زیر نظر کارلوس کیروش وارد می‌شود بازی مبتنی بر ساختار دفاعی است.
آی اسپورت: یکی از انتقاداتی که مدت‌هاست به نحوه بازی تیم ملی ایران زیر نظر کارلوس کیروش وارد می‌شود بازی مبتنی بر ساختار دفاعی است. منتقدان برای تاثیرگذاری بیشتر و احیانا تحقیر مخالفان عقایدشان از اصطلاح «دفاع اتوبوسی» برای توصیف سبک بازی تیم ملی استفاده می‌کنند. موافقان این «تز» از هم اکنون هم وعده نتایج ضعیف و تحقیرآمیز برای تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۱۸ را هم می‌دهند. به نظر می‌رسد کم گل زدن تیم ملی باعث شده عده‌ای این ضعف را هم به حساب دفاعی بازی کردن تیم ملی بگذارند. اما آیا واقعا تیم ملی ایران اتوبوسی دفاع می کند؟
در یک دوره زمانی خاص می‌شد گفت تیم ملی ایران تمام تمرکزش را روی دفاع گذاشته است. در دوره ماقبل جام جهانی ۲۰۱۴ و کمی بعد از آن. اما الان استفاده از اصطلاح «دفاع اتوبوسی» برای توصیف سبک بازی تیم ملی واقعا غیر منصفانه به نظر می‌رسد. اتفاقا تیم ملی در برابر تیم‌های قدرتمندتر و تیم‌هایی که به اصطلاح «لول» یا سطح بالاتری دارند جسورانه‌تر بازی می‌کند. مثلا دو بازی تیم ملی در فروردین ۱۳۹۴ در مقابل تیم‌های ملی شیلی و سوئد را به خاطر بیاورید. شیلی را دو بر صفر بردیم. به سوئد هم با نتیجه ۳ بر یک باختیم. آن هم در مسابقه‌ای که اختلاف دو تیم دو گل نبود. تیم ملی در این دو بازی به هیچ وجه دفاعی بازی نکرد. نمایش تیم ملی در آن دو بازی تحسین بسیاری از منتقدان را هم برانگیخته بود و قاطبه علاقمندان به فوتبال از نمایش تیم ملی راضی بودند. تیم ملی قبل‌تر هم نمایش‌های این چنینی داشت. مثل بازی با آرژانتین در جام جهانی ۲۰۱۴. فیلم موقعیت‌های گل ایران در آن بازی این روزها در فضای مجازی دست به دست می‌شود. دقیقا در روزهایی که خیلی‌ها از ترسِ قرار گرفتن در یک گروه سخت به خودشان می‌لرزند. داشتن حداقل ۴ موقعیت گل بالای ۹۰ درصد در یک نیمه
در برابر تیمی مثل آرژانتین که به فینال همان تورنمنت هم رسید چیز کمی نبود.
تیم ملی در بازی‌های دوستانه با تیم‌هایی مثل مونته نگرو و ژاپن (در تهران) هم چهره دفاعی نداشت. حتی بازی رفت با کره جنوبی در مرحله گروهی انتخابی جام جهانی هم که در شب تاسوعا برگزار شد یک بازی یکطرفه به سود ایران بود که فقط یک گل برای ایران داشت. این نشان می‌دهد که تیم ملی در بازی‌های دوستانه با تیم‌های بزرگ‌تر مبنا را بر بازی دفاعی نمی‌گذارد. بنابراین اطلاق صفت «دفاع اتوبوسی» برای بازی‌های تیم ملی غیر منصفانه و حتی ناجوانمردانه است.
تیم ملی ایران در جام جهانی هم با تیم‌های بزرگ و قدرتمندی مثل اسپانیا و پرتغال بازی خواهد کرد. با توجه به سبک بازی این دو تیم و توانایی‌های بالای آنها در سبک بازی هجومی کاملا مشخص است که سیستم دفاع اتوبوسی راه حل مناسبی نخواهد بود. کیروش خودش هم به این مساله واقف است و در فرصتی که تا جام جهانی باقی مانده است تمرکز بیشتری روی برنامه‌‌های هجومی تیمش خواهد داشت. به خصوص اینکه با حضور بازیکنانی مثل علیرضا جهانبخش، مهدی طارمی، سامان قدوس، وحید امیری و ... تیم ملی امکانات بیشتری برای حمله کردن دارد. این توانایی در دو بازی اخیر دوستانه مقابل پاناما و ونزوئلا هم دیده شد. شاید با مرور این چند بازی و یادآوری بازی‌های دوستانه‌ای که با تیم‌های قدرتمند داشتیم و البته کمی انصاف از سوی منتقدان کمک کند که انگ «بازی دفاعی» و «دفاع اتوبوسی» از پیشانی این تیم برداشته شود.
ارسال نظر