خیز جزیره نشین‌ها برای فتح اروپا
فصل جدید لیگ قهرمانان اروپا آغاز شد و تیم‌های لیگ برتر انگلیس به امید پایان دادن به ناکامی طولانی مدت‌شان برای فتح این مسابقات وارد گود شدند.
ایران ورزشی: فصل جدید لیگ قهرمانان اروپا آغاز شد و تیم‌های لیگ برتر انگلیس به امید پایان دادن به ناکامی طولانی مدت‌شان برای فتح این مسابقات وارد گود شدند. شب گذشته چلسی و منچستریونایتد - آخرین تیم‌های انگلیسی که فاتح لیگ قهرمانان شدند - کار خود را در مرحله گروهی آغاز کردند و امشب سه تیم دیگر جزیره مأموریت خود را در مهم‌ترین مسابقات باشگاهی قاره سبز آغاز می‌کنند. با توجه به قهرمانی منچستریونایتد در لیگ اروپای فصل گذشته، لیگ برتر امسال ۵ نماینده در لیگ قهرمانان دارد که این می‌تواند شانس انگلیسی‌ها برای بردن جام قهرمانی به این کشور را افزایش دهد؛ اتفاقی که از سال ۲۰۱۲ رخ نداده است. پیش از آن هم منچستریونایتد سال ۲۰۰۸ آخرین نماینده انگلیس بود که با شکست چلسی در فینال مسکو قهرمان شد. آن سال تا به امروز آخرین دوره لیگ قهرمانان بوده که فینال آن در شرق اروپا برگزار می‌شود و امسال یوفا بعد از یک دهه دوباره امتیاز میزبانی را به اهالی شرق قاره سبز و اوکراینی‌ها داده است.
آن سال که منچستریونایتد در ضربات پنالتی برابر چلسی در فینالی که در وقت‌های عادی و اضافه یک بر یک مساوی شد به پیروزی رسید لیگ برتر انگلیس در رده بندی یوفا بالاتر از لالیگای اسپانیا قرار داشت. از آن به بعد اما سیر تنزل جایگاه تیم‌های لیگ برتری در رده‌بندی یوفا آغاز شد و آنها کاملاً مغلوب رقبای اسپانیایی‌شان بوده‌اند. منچستریونایتد از آن سال دو بار به فینال لیگ قهرمانان رسیده که در هر دو مورد مغلوب بارسلونای تحت هدایت پپ گواردیولا شده است. چلسی هم به هر زور و ضربی بود توانست بایرن مونیخ را در ضربات پنالتی بازی 120 دقیقه‌ای‌اش در فینال آلیانس آره‌نا شکست دهد اما حتی از آن قهرمانی چلسی هم زمان زیادی گذشته و اوضاع لیگ برتری‌ها در 5 فصل اخیر بدتر هم شده است. از سال 2012 تنها 4 تیم لیگ برتری به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان رسیده‌اند (منچستریونایتد و چلسی در فصل 14-2013، منچسترسیتی 16-2015 و لسترسیتی 17-2016 ). در این مدت اما هیچ تیم انگلیسی به فینال لیگ قهرمانان نرسیده و این در حالی بوده که سری A ایتالیا و بوندس‌لیگای آلمان هر کدام دو فینالیست داشته‌اند.
دلایل افت عملکرد تیم‌های انگلیسی در لیگ قهرمانان به تفصیل مورد بحث قرار گرفته است و مدارک موثقی وجود دارد که می‌گوید سطح بالای رقابت در لیگ برتر و مسابقاتی که در آن چند تیم هر فصل شانس قهرمانی دارند، به میزان زیادی به شانس آنها برای رقابت در اروپا ضربه می‌زند اما این فصل دیگر زمان پایان دادن به این ناکامی‌ها است بخصوص با درآمد هنگفتی که باشگاه‌های لیگ برتر از محل فروش حق پخش تلویزیونی‌شان کسب کرده‌اند و به لطف آن ستاره‌ها و بهترین مربیان فوتبال اروپا را جذب کرده‌اند و جذاب‌ترین لیگ حال حاضر اروپا را ساخته‌اند.
معضل حل نشدنی سیتی
منچسترسیتی پپ گواردیولا جزو آن دسته از تیم‌های لیگ برتری است که واقعاً نمی‌شود شانسش برای موفقیت در این فصل را نادیده گرفت اما این تیم یک مشکل بزرگ دارد که با وجود تمام تلاش‌های پپ گواردیولا برای خرید مدافعان گرانقیمت در تابستان، همچنان پابرجاست. پیروزی 5 بر صفر اخیر من‌سیتی در خانه‌اش برابر لیورپول اگرچه مقتدرانه بود و قدرت هجومی این تیم را به رخ کشید اما باز هم با نشانه‌هایی از شکننده بودن خط دفاعی این تیم همراه بود و ثابت کرد مدافعان این تیم هنوز هم در معرض ارتکاب خطا قرار دارند. شاید کلین شیت الزاماً برای قهرمانی در لیگ قهرمانان لازم نباشد - رئال مادرید با تنها یک کلین شیت در 13 بازی فصل گذشته‌اش این موضوع را ثابت کرد - اما سیتی هرگز تیمی نشان نداده است که مستعد فروپاشی کلی و دریافت بیش از یک گل در بازی‌هایش نباشد.
دو مدافع میانی این تیم، وینسنت کمپانی و نیکلاس اوتامندی بیش از اندازه بی‌پروا هستند و آمار خطاهای‌شان زیاد است. در همین حال فرناندینینو هم که یک بازیکن همه‌کاره است، هنوز به نظر نمی‌رسد که برای ایفای نقش به عنوان تنها هافبک دفاعی تیم برای بازی پشت سر کوین دبروین و داوید سیلوا آماده باشد.
سوالات درباره سیستم بازی گواردیولا هم هنوز برطرف نشده است. او تا الان عموماً با سیستم 2-5-3 تیمش را به میدان فرستاده است که در آن دبروین و سیلوا، مسوول ارسال پاس‌های دقیق برای گابریل ژسوس و سرخیو آگوئرو بوده‌اند اما مقابل رقبای طراز اولی که ضدحمله از جناحین در دستور کارشان قرار دارد، سیتی هنوز هم آسیب‌پذیر است. سیتی شاید این فصل تیم بهتری از من‌یونایتد ساخته باشد اما این تیم کمتر به بازی در مسابقات حذفی عادت دارد، مسابقاتی که در آنها نباختن اگر به اندازه بردن بازی‌ها اهمیت نداشته باشد، کم اهمیت‌تر از آن نیست.
تکیه لیورپول به مهاجمان
یکی دیگر از تیم‌های انگلیسی که با دفاعی شکننده وارد لیگ قهرمانان می‌شود، لیورپول است که اوج ضعف‌های تدافعی‌اش در بازی اخیر این تیم در خانه منچسترسیتی به نمایش درآمد. دژان لوورن و جوئل ماتیپ اگر روز، روز‌شان باشد هر دو مدافعان فوق‌العاده‌ای هستند اما حضور آنها هم نمی‌تواند مانع از شکنندگی خط دفاعی قرمزپوشان مرسی‌ساید شود. با علاقه‌ای که یورگن کلوپ به پرس حریف از خط حمله دارد و همچنین کارآمدی این سبک بازی هم در فاز دفاعی هم در فاز هجومی، لیورپول پرس حریف را در صدر فهرست برنامه‌هایش قرار می‌دهد اما این سیستم نقص‌های خاص خودش را هم دارد از جمله اینکه اگر خط میانی لیورپول دور زده شود، حریف خواهد توانست از پاس‌های عمقی موقعیت‌‌سازی کند. مشکل دیگر این سیستم، خستگی مضاعفی است که به مردان کلوپ وارد می‌شود. با این حال لیورپول نیروی هجومی فوق‌العاده‌ای دارد. روبرتو فیرمینو از پست همیشگی‌اش به‌عنوان یک مهاجم نوک عقب آمده است و با محمد صلاح و سادیو مانه یک مثلث هجومی خطرناک را ساخته است.
قرعه سخت تاتنهام
در میان تمام نمایندگان انگلیس در لیگ قهرمانان اروپای فصل جاری شاید جذاب‌ترین تیم تاتنهام تحت هدایت مائوریسیو پوچتینو باشد. آنها در قیاس با 4 تیم دیگر، عملاً کم‌شانس‌‌تر محسوب می‌شوند که دلیلش کمتر بودن بودجه و کم‌کارتر بودن‌شان در بازار نقل و انتقالات تابستانی است. پوچتینو اما تیمی منسجم و یکپارچه ساخته است که می‌تواند تهدیدات تیم حریف را به وسیله پرس و نظم بازی‌اش، خنثی کند. علاوه بر این، تغییر فاز سریع بازی از دفاع به حمله آن هم به شیوه‌‌ای کارآمد و موثر، دیگر نقطه قوت تاتنهام است. در همین حال سوالاتی درباره پایین بودن سرعت بازیکنان کناری این تیم وجود دارد اما تاتنهام توانایی کنترل مرکز خط میانی را دارد و به مثلث کریستین اریکسن، دله آلی و هری کین برای خلق موقعیت در یک سوم دفاعی حریف وابسته است. با این حال بازی در محیطی ناآشنا مانند ورزشگاه ویمبلی - ورزشگاهی که تاتنهام در آن آمار خوبی نگرفته است - می‌تواند برای مردان پوچتینو یک نکته منفی باشد آن هم در حالی که آنها در این ورزشگاه باید میزبان رقبای سرسختی مانند رئال مادرید و بوروسیا دورتموند باشند
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر