ویژه از جزیره: من «خسه» هستم و تو «ونگر»

ورزش سه: حمیدرضا صدر به شکست آرسنال در زمین استوک پرداخته، به درخشش خسه در جزیره...

دومین هفته لیگ برتر فصل 18-2017 با نتیجه غیرمنتظره ای همراه بود: استوک سیتی 1 - آرسنال صفر...

مگر استوک همان تیمی نبود که آرسنال چند ماه پیش در زمینش با دو گل ژیرو و ضربه های اوزیل و سانچز ۱-۴ پیروز شد؟ مگر استوک در هفته اول مغلوب اورتون نشد؟ مگر قرار نبود آرسنال فصل جدید را با پرواز آغاز کند؟

ولی بیایید زاویه نگاه به استوک و آرسنال را تغییر دهیم. بیایید افتخارات کسب شده اروپایی توسط بازیکنان دو تیم را معیار مقایسه قرار دهیم. چنین معیاری استوک سیتی را از آرسنال جلو می اندازد، با فاصله زیاد، خیلی زیاد. میان آرسنالی ها فقط پتر چک قهرمان اروپا شده، ولی پنج بازیکن استوک، لیگ قهرمانان را فتح کرده اند: درن فلچر با منچستر یونایتد، بویان کرکیچ با بارسلونا دو بار، شکیری با بایرن مونیخ، ابراهیم افلای با بارسلونا و سرانجام آخرین بازیکن شان: خسه با رئال مادرید دو بار.

خسه برابر آرسنال در نخستین بازی اش با پیراهن راه راه قرمز و سفید آغازی داشت رویایی و وقتی مارک هیوز در دقیقه ۷۳ او را به بیرون میدان فراخواند طرفداران استوک به پا خواسته و برای ستاره جدیدشان که سه امتیاز گرانبها برای شان به ارمغان آورده بود دست زدند.

مسیری که خسه پیموده نامتعارف بوده. بزرگ شده در آکادمی رئال. ورود به ترکیب اصلی توسط مورینیو در 2011. درخشش در رئال 2013 به رهبری آنچلوتی. روبرو شدن با مصدومیت و پیوستن به پاری سن ژرمن در 2016 . جایی که درجا زد و حالا در بیست چهارسالگی اش به صورت قرضی راهی لیگ برتر شده. مسیر طی شده توسط خسه حاکی از نزول بوده. او از مادرید پر شر و شور به پاریس عروس شهرهای جهان رفته و حالا سر از استوک کوچک در شمال انگلیس درآورده. از شهر بیست و هشت هزار نفری که سفال هایش معروفند. خسه از رئال پرافتخارترین باشگاه جهان به پاری سن ژرمن میلیونر پیوسته و سرانجام پیراهن باشگاهی را پوشیده که بزرگ ترین افتخارش یک بار فتح جام اتحادیه انگلیس در دهه هفتاد بوده، نه بیشتر.

خسه چهارشنبه به استوک پیوست و شنبه که رسید تک گل دیدار با آرسنال را پس از نود ثانیه از آغاز نیمه دوم زد. با طی کردن نیمی از طول زمین در مصاف ناچو مونرئال که نتوانست او را مهار کند. نتوانست و خسه با نواختن ضربه ظاهرا ساده ای پتر چک را مغلوب کرد. آن چه پیروزی خصوصی خسه برابر سعید کولاسیناچ هم بود. کولاسیناچ که در 2014، زمانی که برای شالکه بازی می کرد، زانوی خسه را چنان خرد کرد که خسه جایش را برای همیشه در رئال از دست داد.

در عین حال گل خسه هم نمایانگر قدرت تمام کنندگی خسه بود و هم بازتابنده شکنندگی مدافعان آرسنال. همان هایی که هفته پیش سه گل از لسترسیتی خورده بودند. حالا آرسنال طی دو دیدار پنج گل از دو تیمی خورده که فصل پیش را در رتبه های دوازدهم و سیزدهم به پایان برده بودند. این که توپچی ها در نه بازی آخر دور از خانه شان در لیگ، از فصل پیش تاکنون، نتوانسته اند سنگرشان را بسته نگاه دارند تکراری شده. پتر چک نزول کرده و گردش توپ ثمری برای آرسنال نداشته. توپچی ها برابر استوک آمیخته در ۷۷.۳درصد اوقات توپ را در اختیار داشتند؛ بهترین رکورد شان طی سیزده سال اخیر، از ۲۰۰۴-۲۰۰۳ تاکنون. آنها۵۲۰ پاس بیشتر از مردان استوک رد و بدل کردند، با این وصف شکست خوردند. آن چه آرسن ونگر را دوباره تلخ کرد، دوباره طعنه زن، دوباره بی حوصله. مردان او طی پنج بازی لیگ در خانه استوک سه بار شکست خورده اند.

ونگر گفت "نمی خواهید در بازی که باید ببرید، ببازید" را تکرار کند. گرانیت ژاکا که قرار بود مرد اول میانه میدان باشد و نبود را نکوهش کرد. گل مردود اعلام شده آلکساندر لاکازت را به رخ کشید و زمین خوردن هکتور بلرین در مصاف با مامه دیوف را تشریح کرد. جمله "می دانیم داوران پنالتی های مان را نمی بینند" را تکرار کند. این که آرسنال در فصل سپری شده فقط شش ضربه پنالتی بدست آورد و در صف شش تیم با کم ترین ضربه پنالتی بدست آورده لیگ قرار گرفت را. این که ده ضربه پنالتی تقدیم حریفان کرد که پس از هال سیتی بدترین رکورد بود را... ولی روی آوردن به شکوه و گلایه پس از سپری کردن فقط دو بازی تناسبی با تیمی مدعی بالانشینی لیگ ندارد، دارد؟

نمایش خط میانی آرسنال بیش از حد متوسط بود. ترکیب اوزیل - ولبک پشت سر لاکازت نیشدار نشد و مارتین کیون مدافع سابق آرسنال مسعود اوزیل را برای نمایش نومید کننده اش زیر تازیانه گرفت "اوزیل باید به خودش نگاه کند، به این که نمی تواند ما را گول بزند...".

حقیقت این بود آرسنال یکی از همان بازی های نمونه ای اش را برابر استوک انجام داد: حاکم باش، ولی نیش نهایی را نزن. توپ را در اختیار بگیر و دروازه را باز نکن...آرون رمزی و دنی ولبک در غیاب آلکسیس سانچز چند بار جک باتلند، بهترین بازیکن میدان که خیلی ها در انگلیس اعتقاد دارند باید درون دروازه تیم ملی جای جو هارت را بگیرد، به واکنش های معرکه وادار ساختند. الیور ژیرو، تئو ولکات و آلکس ایووبی راهی میدان شدند ولی ضربه آخر نواخته نشد. نشد و آرسنال خیلی زود در لیگ شکست را پذیرفت. مثل پارسال که فصل را با شکست 4-3 برابر لیورپول آغاز کردند، مثل پیارسال که فصل را با شکست 0-2 از وستهام آغاز کردند.

سی و شش بازی لیگ پیش رو جلب نظر می کنند، ولی ناقوس بی حوصلگی ناقدان ونگر طی دو بازی به صدا درآمده. پارسال که آرسنال در زمین استوک دروازه راه راه پوش ها را گلباران کرد گروهی از همان بی حوصله ها بنری بالا بردند. بنری که رویش نوشته بودند: "ونگر وقتی می گوییم برو، یعنی برو".