نیمار؛ این پسرک ۴۰۰ میلیون دلاری

هفته نامه همشهری جوان - محمد امیرپور: همه چیز درباره «نیمار داسیلوا سانتوس جونیور»؛ کسی که از کوچه های «موگی داس کروز» تبدیل به باارزش ترین بازیکن تاریخ فوتبال شد.

انتقال «نیمار» فقط بزرگ ترین ترانسفر تاریخ فوتبال نیست؛ زیر پوسته ژورنالیسم پسند بزرگ ترین جا به جایی تاریخ فوتبال، پسری زندگی می کند که برچسب ۲۵۰ میلیون دلاری دارد و اگر حقیقی را که قرار است بگیرد، به آن اضافه کنید، حدود ۴۰۰ میلیون دلار ارزش خواهدداشت.

تا حالا این سوال را از خودتان پرسیده اید که یک انسان در نهایت چقدر می ارزد؛ اگر در بازار سیاه اعضای بدن هندوستان، دنبال بهترین انسان باشید، یک بدن کامل و بدون عیب ۱۰۰ هزار دلار برایتان آب می خورد. اگر دنبال گران قیمت ترین اثر هنری یک هنرمند زنده می گردید، «دامین هرست» و اثر هنری اش «به عشق خدا» ۸۰ میلیون دلار ارزش گذاری شده اند و اگر در زرق و برق هالیوود سراغ ثروتمندترین بازیگر دنیا را بگیرید، «فوربس» جوابش را پیدا کرده؛ «تام کروز» و ثروت ۲۵۰ میلیون دلاری اش.

می بینید؛ هیچ کدام این ها هم به اندازه نیمار ارزش ندارند. ارزش خارج از توصیف او، نمادی از آینده مبهم دنیاست؛ آینده ای که نمی دانیم متر و معیارش برای ارزش گذاری انسان ها چیست؟ فالوئر بیشتر در اینستاگرام، جذابیت های ظاهری، تحصیلات یا قیمت بالاتر.

وقتی در سال 1992 آ.ث میلان، با خرید «جیان لوییجی لنتینی» رکورد نقل و انتقالات را شکست، واتیکان بیانیه ای صادر کرد که «این تصمیم توهین به منزلت کار و تلاش در جامعه است.» هر چند یک سال بعد لنتینی در سانحه رانندگی به کما رفت و خوش شانس بود که زنده ماند.

سال ها از آن روزها گذشته و نیمار با ۲۰ برابر ارزش بازیکن ایتالیایی به پاریسن ژرمن رفت. این بار واتیکان هم سکوت کرد؛ احتمالا از تری فوتبالیزه شدن دنیا در پشت دیوارهای واتیکان. دنیای که با پرداخت ۴۰۰ میلیون دلار برای گوش چپ برزیلی ثابت کرد جنون تغییر شکل می دهد اما از بین نمی رود؛ جنونی که گاهی جنگ های خانمانسوز راه می اندازد، گاهی رویای زندگی در فضا را دارد و البته بعضی وقت ها هم به شکل یک چک ۲۲۲ میلیون دلاری خودش را نشان می دهد.

نه پدر نیمار از سطح یک فوتبالیست آماتور در لیگ برزیل جلوتر رفته بود و نه شهری که نیمار در آن به دنیا آمده بود، فوتبالیست بزرگی را به فوتبال اروپا معرفی کرده بود. مهم ترین فوتبالیستی که از شهر «موگی داس کروز» ایالت سائوپائولو به اروپا رسیده بود، «ادمار» بود؛ برزیلی باشگاه «متالیست خارکف» اوکراین.

نیمار نه ژن خوب داشت، نه در جغرافیایی خوبی دنبال توپ گرد می دوید اما در روزهای گذشته شهر فرنگی راه انداخت و چند میلیارد نفر را به دنبال اخبارش کشاند. مردم دنیا از دیوانگی فوتبال می گویند. این که پسری که تا همین چند سال پیش حقوق ماهانه 10 هزار پزویی از سانتوس می گرفت، حالا گران ترین آدم روزی زمین است؛ پسری که تمام بعد از ظهرهای در گاراژ نزدیک خانه به فوتبال استریت با رفقا می گذشت، حالا نامش با بزرگ ترین برندهای اروپایی برابری می کند؛ پسری که دیگر نشانی از بدبختی و فقر همراهش نیست و شهروندان پاریس به عنوان یکی از متمدن ترین مردم دنیا، برای داشتن پیراهن او ساعت ها توی صف می ایستند.

رهایی از کابوس مسی

شب برد دراماتیک بارسلونا بر پاریسن ژرمن را یادتان می آید؛ عکسی را که 70 میلیون بار در صفحه اینستاگرام باشگاه بارسلونا لایک خورد چطور؟! تصویر لئو مسی که مانند فاتحان نبردهای بزرگ روی دوش بازیکنان بارسا رفت و با مشت های گره شده فریاد می کشید. آن شب همه دنیا مسی را ستایش می کردند اما بازیکنی که بازگشت از جهنم پاریسن ژرمن را رقم زد، کس دیگری بود.

نیمار طی هفت دقیقه دو گل زد و یک پاس گل داد. کاری که اگر در هر باشگاه دیگری انجام داده بود، قهرمان هواداران بود؛ هر جایی جز نیوکمپ که قلمروی پادشاهی مسی به شمار می رود. چند روزنامه کاتالانی حتی پا را فراتر گذاشتند و مسی را پیامبری می دانستند که کاتالان ها را مانند موسی از دریای نیل عبور داده.

همه این اتفاقات برای نیمار کافی بود تا استدلال کند برای ساختن پادشاهی خودش باید جای دیگری را انتخاب کند؛ جایی که خودش تنها باشد. برخلاف کسانی که مهم ترین عامل جدایی نیمار را پول می دانستند اما مشکل اصلی پول نبود. کلافگی از در «سایه» بودن، نیمار را به پاریس کشاند. پول هم موثر بود اما نیمار می خواست در کانون توجه باشد. دوست داشت حس رهبر بودن را تجربه کند و هر جوری که دوست دارد بازی کند، نه این که خودش را با مسی تطبیق دهد.

نیمار در فصل آینده بیشترین دستمزد فوتبال اروپا را می گیرد و این شانس را دارد که برندش را باارزش تر کند و شانس بردن توپ طلا را داشته باشد. این که پاریسن ژرمن این پتانیل را دارد که نیمار را به آرزوهایش برساند یا نه، بستگی به خود او دارد. پاریسن ژرمن طوری آرایش خواهدشد که نیمار بیشتر به چشم بیاید و بدرخشد و در سایه این درخشش، فرانسوی ها هم رویاهای خودشان را دنبال می کنند. شاید تنها نکته خروج نیمار از بارسا، سن مثلث خط حمله بود؛ مسی و سوارز در آستانه سی سالگی اند و او تازه بیست و پنج ساله شده. شاید آینده بارسا متعلق به نیمار بود اما هر آدمی یک پاشنه آشیل دارد و نقطه ضعف نیمار، عجله است.

لوکلاسیکو به جای ال کلاسیکو

دار و دسته پاریسی ها پر از بازیکنانی با توانایی های هجومی است؛ از «ادینسون کاوانی» و «دراکسلر» بگیرید، تا «دی ماریا» و «خاویر پاستوره» اما نیمار قطعا از همه آن ها بهتر است. او پادشاه فرانسه خواهدبود اگر اتفاق خاصی نیفتد. گران قیمت ترین بازیکن دنیا، از این به بعد به جای حضور در ال کلاسیکو، باید رو به روی المپیک مارسی در لوکلاسیکو بازی کند. به جای اتلتیکو مادرید و سویا، باید با نیس و موناکو رقابت کند و رقبای ضعیف تر، آمارهای او را بالاتر خواهندبرد.

وقتی یکی از فوتبال نویس های گاردین، نیمار را خریدی ارزان قیمت برای پاریسن ژرمن معرفی کرد، همه تعجب کردند. اما در توضیح ادعایش گفته بود برند نیمار برای پاریسن ژرمن بیشتر از ۲۲۲ میلیون یورویی که پرداخت کرده، ارزش افزوده خواهدداشت. به فاصله چند روز از آمدن نیمار به پاریس، ارزش افزوده نیمار برای باشگاه فرانسوی ثابت شد. «مارکو وراتی» که در یکی دو سال گذشته با بهانه گیری و درخواست جدایی همه را کلافه کرد و تا همین چند هفته پیش درخواست خروج از پاریس را داشت، حالا با اعتماد به نفس از آینده اش در پاریس می گوید.

بعد از ورود نیمار به پاریس، همه از پروژه دوم قطری ها- یعنی جذب «کیلین ام باپه»- می گویند. پاریسن ژرمن بعد از حضور نیمار تبدیل به باشگاهی شده که می تواند هدف اول ستاره های نقل و انتقالات باشد. جاه طلب نبودن پاریسن ژرمن دست انداز مهمی برای جذب ستاره هایی مثل ام باپه و «الکسیس سانچز» به حساب می آمد اما برند نیمار ارزش افزوده ای به پاریسی ها داده که خبرگزاری ها از توافق شخصی ام باپه با پاریسی ها بنویسند.
حضور نیمار در پاریس را می توان با ارزش افزوده ای که نام هایی مثل آرسن ونگر و گواردیولا به تیم هایشان می دهند، مقایسه کرد.

بحران در بندر

همه می گفتند، نیمار «مسی آینده» باشگاه خواهدبود؛ فوق ستاره بعدی کاتالان ها؛ کسی که قرار بود بعد از خداحافظی مسی در نیوکمپ تاج گذاری کند و وارث تاج و تخت «کرایف» و «پویول» و «مسی» شود اما هیچ کسی حدس نمی زد او «لوییس فیگو»ی بعدی باشد. کسی که هواداران پیراهنش را در سطل آشغال بیندازند و در سفر بعدی اش به نیوکمپ، کله خوک زیر پایش بیندازند.

این قانون کاتالان هاست؛ فوق ستاره ها در نیوکمپ یا محبوب می مانند یا منفور. برخلاف رئال مادرید که همیشه ستاره هایش را حفظ می کند و آن ها را- مگر به اراده باشگاه- در سانتیاگو برنابئو نگه می دارد، بارسلونا پر از کوچ های غیرمنتظره و ناگهانی ستاره هایش بوده؛ از «مایل لادروپ» و لوییس فیگو که راه رقیب مادریدی را به پیش گرفتند، تا رونالدوی برزیلی که در ازای ۲۷ میلیون یورو به اینترمیلان رفت. شاید پیغام «جرارد پیکه» در توییتر بازتابنده درستی از تلخی جدایی نیمار بود: «هیچ بازیکنی برای جانشینی او وجود ندارد.»

این روزها تنها بقایای نیمار در نیوکمپ، بنرهایی است که او را یک خائن پول پرست می دانند. همه تحلیل ها در تابستان از این می گفتند که اگر بارسلونا یک هافبک بازیساز جذب نکند، فصل بعد در لبه پرتگاه قرار می گیرد. کاتالان ها نه تنها هافبکی جذب نکردند که بهترین گوش چپ دنیا را هم از دست دادند و همین الان در آستانه سقوط قرار دارند. سقوط برای باشگاهی به اعتبار بارسلونا چه معنی ای جز این دارد که نمی تواند بازیکنان مورد نیازش را در بازار جذب کند.

سقوط یعنی همین که قرارداد مهم ترین ستاره باشگاه را جوری بسته اند که پاریسن ژرمن با یک چمدان پول تحقیرشان کند. سقوط یعنی این که مدیران باشگاه مدت هاست خبری از راهروی پشت نیوکمپ ندارند؛ راهرویی که به ساختمان لاماسیا می رسد و خیلی وقت است بازیکنی از پشت میله های لاماسیا، پایش را روی چمن نیوکمپ نگذاشته. سقوط یعنی این که با رویه ای که مدیران باشگاه در پیش گرفته اند، باید منتظر روزهای بد ماند؛ روزهای خیلی خیلی بد.

نیمار به روایت اعداد

355 میلیون یورو: پولی که یوونتوسی ها برای خرید تمام بازیکنان اصلی شان هزینه کرده اند. با هزینه ترانسفر نیمار اختلافی ناچیز دارد. جمع هزینه یوونتوس برای خرید بوفون، دی شیلیو، بارزاگلی، کیلینی، ساندرو، خدیرا، مارکیز بود. دیبالا، مانزوکیچ، هیگواین و کوادرادو حدود 255 میلیون یورو بوده؛ یعنی فقط 33 میلیون یورو بیشتر از پول خرید نیمار.

97000 دلار: این پولی است که ستاره برزیلی برای یک روز زندگی در پاریس می گیرد. نیمار سالی 35 میلیون یورو، ماهی 2.9 میلیون یورو، هفته ای 680 هزار یورو و روزی 97 هزار دلار دستمزد می گیرد. هر ثانیه زندگی نیمار، حدود یک دلار برای قطری ها خرج بر می دارد.

310 میلیون یورو: در نقل و انتقال این فصل فوتبال اروپا باشگاه های فرانسوی 310 میلیون یورو برای خرید بازیکن هزینه کرده اند که ترانسفر 222 میلیون یورویی نیمار، به تنهایی ارزشی بیش از دو برابر بازیکنان جذب شده توسط سایر باشگاه ها دارد. لیگ برتر انگلیس با 900 میلیون یورو و سری آ ایتالیا با 590 میلیون یورو پرخرج ترین لیگ های اروپایی بوده اند.

80 بوگاتی ویرون: با پولی که پاریسی ها برای خرید نیمار هزینه کرده اند، می توان 80 دستگاه بوگاتی ویرون- گران ترین خودرو دنیا- را سفارش داد. اگر خیلی اهل سفر زمینی نیستید، مانعی ندارد. هزینه 222 میلیون یورویی انتقال نیمار به تان اجازه می دهد سه دستگاه هواپیمای 318-A بخرید.