داستان دیبالا، جواهر بیانکونری

آی‌اسپورت: ۲۴ سالی که آرژانتین بدون جام طی کرده به اندازه‌یِ کافی آزاردهنده است، اما این شک و تردید که ماشین بازیکن‌سازیِ آلبیسلسته که پنج عنوان قهرمانیِ جام جهانی زیر ۲۰ ساله‌ها را بینِ سال‌هایِ ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۷ برایشان به همراه آورد دیگر کارکردِ سابق را ندارد، حکم نمک روی زخمشان را پیدا کرده است. وقتی فینال جام جهانیِ سال آینده از راه برسد لیونل مسی، گونزالو هیگوایین و سرخیو آگوئرو هر سه مرزِ ۳۰ سالگی را رده کرده‌اند. پس چه کسی قرار است جای این ستاره‌ها را پر کند؟

پاسخ این سوال را باید در تورین پیدا کنیم، جایی که پائولو دیبالایِ ۲۳ ساله که ممکن بود روزی برای تیم ملی لهستان بازی کند، حالا بدل به ستاره‌یِ یوونتوس شده است. دیبالا در حال حاضر تنها شش بازی ملی دارد، آماری که نشان از پر ستاره بودنِ آرژانتین در خط حمله دارد. اما وقتی جام جهانیِ ۲۰۲۲ در قطر از راه برسد، به نظر می‌رسد دیبالا رهبر خط حمله‌یِ آلبیسلسته باشد. دیبالا برای جام جهانیِ سال آینده در روسیه هم ممکن است جایی برای خودش در ترکیب اصلی آرژانتین پیدا کند.

دیبالا سال گذشته در اولین فصل حضورش در جمع بیانکونری ۱۹ گل در سری آ زد و ۹ پاس گل هم داد. او این فصل در لیگ ۹ گل زده و شش پاس گل داده و با دو گلی که در بازی رفت مقابل بارسلونا زد آمارش در چمپیونز لیگ را هم به چهار گل در هفت بازی رساند. دیبالا در تیمی که از نظر ساختار تاکتیکی فوق‌العاده منظم است و استحکام دفاعیِ بی‌نظیری دارد، ستاره‌یِ آزادی است که می‌تواند با خلاقیت خودش قفل بازی‌ها را باز کند. پل پوگبا که رابطه‌اش فصل پیش با دیبالا یکی از دلایل اصلی قهرمانی یوونتوس در لیگ بود همبازیِ سابقش را Square R۲ صدا می‌زند: «این ترکیب دگمه‌هاییه که باید توی پلی‌استیشن بگیری تا در جا بچرخی و شوت بزنی. دیبالا همیشه اینطوری گل میزنه.»

لقب شناخته شده‌ترِ دیبالا اما "لا خویا" (جواهر) است، لقبی که یک روزنامه‌نگار آرژانتینی بعد از اینکه او در 17 سالگی در دومین بازی‌اش برای تیم کوردوباییِ اینستیتوتو گل زد و جایگاه جوان‌ترین گلزن تاریخ باشگاه را از ماریو کمپس گرفت، به او داد. داستان دیبالا اما مثل خیلی آرژانتینی‌هایِ دیگر داستان یک مهاجر است و خیلی قبل از به دنیا آمدن خودش شروع می‌شود.

پدر بزرگِ دیبالا بولسلاو نام داشت و در دهکده‌یِ کوچک کراسنیوف، واقع در جنوب لهستان در 40 کیلومتریِ کراکوف، برای یک کشیش کار می‌کرد. در جریان جنگ جهانیِ دوم او برای کار به آلمان فرستاده شد. اما بعد از پایان جنگ وقتی بولسلاو به لهستان بازگشت دید که دیگر شغلی برایش باقی نمانده و تصمیم گرفت به آرژانتین مهاجرت کند. او در ابتدایِ ورودش به آرژانتین نه پولی داشت و نه کسی را می‌شناخت و بنابراین مجبور شد دو هفته‌یِ اول را در یک مزرعه بخوابد، تا اینکه بالاخره کار پیدا کرد. برادر بولسلاو که به کانادا مهاجرت کرده بود هر کریسمس برایش یک کارت تبریک و شکلات می‌فرستاد، اما او که لهستانی‌اش را فراموش کرده بود مجبور می‌شد نامه‌های برادرش را بدهد برایش ترجمه کنند.

بولسلاو وقتی دیبالا تنها چهار سال داشت درگذشت، اما تاثیر او رویِ نوه‌اش همچنان ماندگار است. وقتی سال 2012 دیبالا از اینستیتوتو به پالرمو منتقل شد و نیاز به گرفتن یک پاسپورت اروپایی داشت، تلاش کرد از طریق لهستان این کار را انجام بدهد، اما کاغذبازی‌های زیاد و پیچیده راه را برایش سخت کرد تا در نهایت تصمیم بگیرد برای گرفتنِ پاسپورت ایتالیایی از سویِ خانواده‌یِ مادری‌اش که اهل ناپل بودند اقدام کند.

دیبالا در ابتدای فوتبالش یک "انگانچه" بود، هافبکی که مثل یک قلاب خطوط میانی و حمله را به هم متصل می‌کند. اما به اعترافِ گوستاو گوتی، همبازیِ سابقِ او در اینستیتوتو، برداشتِ دیبالا از این نقش هرگز برداشتی عادی نبود: «دیبالا ساده و سریع بازی میکرد، بدون کار اضافه همیشه بهترین پاس را پیدا میکرد و البته با شوت‌ها از راه دورش هم نتیجه‌یِ بازی‌ها را عوض میکرد، تقریبا مثل همین کاری که حالا میکنه.»

پیشرفت بزرگ دیبالا از سالِ ۲۰۱۱ شروع شد، وقتی تیم جوانان اینستیتوتو راهی تورنمنتِ اسپرانزا آلبا که توسط تیم کولوکولو در سانتیاگویِ شیلی برگزار می‌شد، شد. مربیِ این تیم، فرانسیسکو بوتلر، تصمیم گرفت دیبالا را یک خط جلو ببرد، اما او که خودش را در نقش شماره‌یِ ۱۰ سنتی و باشکوه آرژانتینی می‌دید در ابتدا علاقه‌یِ چندان به تغییر پستش نشان نداد. با این حال این تغییر باعث شد تا دیبالا خیلی زود به تیم اول برسد و در ترکیب اصلیِ اینستیتوتو قرار بگیرد و ملقب به لا خویا شود.

دیبالا با هوش بسیار بالایش هم می‌تواند نقش یک مهاجم کلاسیک مرکزی را بازی کند هم یک مهاجم دوم را. از این منظر او بازیکنی کاملا مدرن است. دیگو فورلان، مهاجم سابق اروگوئه و منچستر یونایتد، دیبالا را با سرخیو آگوئرو مقایسه می‌کند. البته آگوئرویی که فورلان مد نظر دارد همان بازیکن جوانی است که در اتلتیکو مادرید پشت سر خودش بازی می‌کرد، نه آگوئرویی که در سال‌های اخیر نقش یک شماره‌یِ ۹ کلاسیک را در منچستر سیتی بازی کرده است. به هر حال اگر قرار بر مقایسه باشد، دیبالا شباهت‌های بیشتری به آگوئرو دارد تا مسی، مقایسه‌ای که بالاخره دیر یا زود انجام خواهد شد، وقتی از او به عنوانِ "مسی جدید" یاد کنند.

دیبالا شاید هرگز غریزه‌یِ بالای تمام‌کنندگیِ آگوئرو را نداشته باشد، اما در مجموع بازیکن کامل‌تری است. دیبالا در واقع بازیکنی است که به نظر می‌رسید آگوئرو خواهد شد، بازیکنی که پپ گواردیولا از آگوئرو می‌خواهد باشد.

دیبالا امشب مقابل موناکو به احتمال زیاد پشتِ هیگوایین بازی خواهد کرد، ترکیبی که با همکاری‌اش با ماریو مانزوکیچ در چپ و خوان کوادرادو در راست نتیجه‌یِ بسیار خوبی برای یوونتوس داده، ترکیبی که می‌تواند الگویی برای آرژانتین در جام جهانی باشد.