تمام هم و غم فدراسیون، تیم ملی فوتبال است

ایران ورزشی: روز سه‌شنبه (۲۲ فروردین) اعلام شد که سایت معتبر «فوتسال پلنت» نام احمد اسماعیل‌پور را نیز جزو ۱۰ بازیکن نامزد عنوان فوتسالیست برتر سال جهان آورده است. فوتسال ایران و به واقع کل فوتسال آسیا فقط همین تک نماینده را در میان کاندیداها دارد و برزیل با ۳ نماینده پیشتاز است و با آرژانتین که جام جهانی ۲۰۱۶ را در کلمبیا برد و مثل برزیل ۳ کاندیدا دارد، برابری کرده است. انتخاب فوق نشان می‌دهد فوتبال سالنی کشورمان در سال سپری شده نیز حرف خود را زده و اینکه سرنوشت آن به کجا می‌رسد، به نحوه برخوردی مربوط می‌شود که مسوولان خودمان با این رشته قوی اما دور از نظر مانده دارند.

در خواب و خیال

متاسفانه مدت‌ها است که هم و غم فدراسیون فوتبال، تیم ملی همین رشته شده و هر چه پول و وقت و توجه است شامل حال همین تیم می‌شود و به سایر زیر مجموعه‌های فدراسیون کم‌توجهی آشکاری صورت می‌پذیرد. یکی از آنها فوتسال است که حجم اجحاف در حق آن عظیم است. در حالی که خبر تهیه اتوبوس جدید تیم ملی فوتبال با آب و تاب در اینجا و آنجا پخش می‌شود و این تیم برای هر بازی‌اش در دور مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ پاداشی مجزا و قابل توجه می‌گیرد، هنوز که هنوز است پاداش سوم شدن تیم ملی فوتسال در جام جهانی کلمبیا پرداخت نشده است. این در حالی است که بیش از شش ماه از اتمام آن رقابت‌ها می‌گذرد و درخشش تیم ما در آن پیکارها و حذف کردن برزیل و باخت سبک برابر روسیه در نیمه نهایی و سپس غلبه بر پرتغال در دیدار رده‌بندی به گونه‌ای بود که دنیا مجددا زبان به تحسین فوتبال سالنی ایران گشود. اگر فوتسال ما توان بالقوه کسب این قبیل عناوین شامخ جهانی را دارد و بارها آن را به اثبات رسانده، فوتبال ایران حتی نمی‌تواند خواب و رویای رسیدن به این مقام را نیز ببیند و آرزویش سال‌ها و دهه‌های متمادی این بوده که از گروهش در مرحله نهایی جام‌های جهانی بالا برود و هرگز به آن نرسیده و با کارلوس کی‌روش و بدون او امکان انجام حتی نیمی از کارهایی را ندارد که تیم ملی فوتسال انجام داده است.

تبعیضی که واقعیت دارد

فدراسیون البته کوشیده است ملزومات و نیازهای سایر رده‌ها شامل تیم‌های ملی فوتبال پایه (از نوجوانان تا امید) را تامین کند و برای فوتسال هم هزینه کند اما میزان توجه به آنها کجا و دربست در اختیار تیم ملی بودن کجا؟ این تبعیضی است که هر چند فدراسیون تا حدی منکر آن است اما واقعیت دارد و ریشه‌های سایر تیم‌های ملی تحت نظر فدراسیون و سقف پرواز این رشته‌ها و رده‌ها را سست و کوتاه کرده است. فدراسیون هر پول و بودجه‌ای که به دست می‌آورد به سبب حجم تبلیغی عظیمی که متوجه تیم ملی و سرنوشت آن در این تورنمنت و آن تورنمنت است، ابتدا صرف امور این تیم می‌کند و فقط تکه‌های کوچک باقیمانده از آن پول و اندک قسمتی از حافظه و انصاف و توجهش را به سایر قسمت‌ها و تیم‌های فوتبال پایه و فوتسال ارزانی می‌دارد و اگر برخی اعتقاد داشته باشند که به سبب کوتاه بودن سقف پرواز تیم‌های ملی نوجوانان، جوانان و امیدها این نوع برخورد با امور غیرعادلانه نیست در مورد فوتسال چه دارند که بگویند و تازه در رده سنی نوجوانان ایران از ۲۰۰۸ به این سو یک بار قهرمان و یک مرتبه نایب قهرمان و یک بار هم حایز رتبه سوم آسیا شده است حال آنکه تیم ملی بزرگسالان ایران از سال ۱۹۷۶ به بعد حتی به فینال جام ملت‌های آسیا هم نرسیده و بالاترین رتبه حاصله‌اش طی این مدت مقام سومی بوده و به کرات در یک‌چهارم نهایی جام ملت‌ها حذف شده است.

با همان تک پیراهن

تیم ملی فوتسال اخیرا به کرواسی رفت و دو دیدار دوستانه در آنجا داشت که یکی را برد و دیگری را باخت و در راه تدارک و حضور در این مسابقات و اردوی مربوطه نفراتش از همان تک پیراهن در اختیار خود سود جستند که از سال پیش به آنها ارائه شده بود. در نقطه مقابل آنها فوتبال قرار دارد که حتی اگر مبالغ نجومی ارائه شده به کی‌روش طی شش سال اخیر را نادیده بگیریم به نفراتش بابت کسب هیچ عنوانی در مسابقات آسیایی به کرات پاداش و جایزه داده شده است. تفاوت از کجاست تا به کجا؟