چرا یونایتد با مورینیو از کورس قهرمانی جا ماند؟

ورزش سه: در گذشته، مورینیو را به ثبت رکورد خارق العاده بازی های خانگی می شناختیم. البته حالا نیز آقای خاص در این رابطه رکورددار است، اما حالا موضوع رکوردشکنی تفاوت پیدا کرده است.

در گذشته، سرمربی پرتغالی رکورد ۱۵۰ بازی بدون باخت خانگی طی ۹ سال با پورتو، چلسی، اینتر و رئال مادرید را به ثبت رسانده بود. این روند، روی نمیکت یونایتدها هم نیز ادامه یافته و آنها در ۲۱ بازی خانگی در همه رقابت ها شکستی را نپذیرفته اند.

تساوی این هفنه برابر بورنموث بدان معنا بود که این تیم هفتمین تیمی از بین ۱۱ مهمان شیاطین سرخ بود که اولدترافورد را با امتیاز ترک کرده است. به نظر می رسد یونایتد در خانه تیمی سخاوتمند است و اولدترافورد را باید محلی برای تقسیم امتیازات دانست. حالا آن کسی که سالها متخصص پیروزی های خانگی بود، تخصص خود را با کسب تساوی عوض کرده است.

مورینیو در این خصوص گفت: "اگر امتیازاتی که در خانه از دست داده بودیم را کسب می کردیم، حالا تلاش ما نه برای راه یافتن بین ۴ تیم برتر، که مبارزه برای قهرمانی بود."

حالا این تساوی های متعدد، ممکن است یونایتد را از راهیابی به لیگ قهرمانان سال آینده محروم سازد. پارادوکس عملکرد آقای خاص اینجاست که علیرغم پیشرفت این تیم، آنها در حال حاضر یک رتبه پایین تر از جایگاه پایانی فصل گذشته خود قرار دارند.

به جز حدود دو ساعت و نیم در تاریخ ۱۱ فوریه که جایگاه یونایتد در جدول تغییر کرد، ۱۳۹ روز است که پیوند مورینیو و جایگاه ششم ناگسستنی به نظر می رسد. شاید تساوی برابر لیورپول و آرسنال قابل درک باشد، اما ایراد اصلی از دست دادن امتیاز در خانه برابر برنلی، هال سیتی، استوک، وستهام و بورنموث است و هر بار نیز مورینیو نمایشنامه ای آماده در مورد بدشانسی، از دست دادن موقعیت ها و روز خوب سنگربانان حریف در کنفرانس های مطبوعاتی ارائه می دهد.

در جریان تساوی روز شنبه برابر بورنموث، یونایتد ۲۰ بار و حریف تنها ۳ بار به سمت یکدیگر یورش بردند. در جریان ۵ تساوی دیگر، این تفاوت مجموعا ۱۱۵ به ۲۹ بود. این ارقام بدان معناست که یونایتد تیمی خلاق، اما فاقد قدرت تمام کنندگی است. با مشاهده این آمار در می یابیم که چرا در حالیکه ۵ تیم بالای جدول از مرز ۵۰ گل گذشته اند، منچستر هنوز در به ثبت رساندن گل شماره ۴۰ ناکام بوده است.

شاید در این میان، مقصر شناختن بهترین گلزن باشگاه در ثبت چنین آماری منطقی نباشد اما حداقل در دیدار برابر بورنموث، زلاتان نیز در روز خوب خود نبود. او در این دیدار تنها یک بار و زمانیکه با آرنج به صورت مینگز، مدافع حریف نواخت، در نشانه گیری موفق بود.

در ۵ تساوی خانگی، زلاتان تنها موفق به زدن یک گل شد. اگر چه زلاتان در دیدار فینال جام اتحادیه، بزرگی خود را ثابت کرد، اما علیرغم عجیب بودن شرایط، انگار یونایتد به یک متخصص بازی های کوچک نیاز دارد تا نگرانی این تیم در این رابطه را کاهش دهد.

به نظر می رسد در بازی برابر بورنموث ثابت شد که وابستگی تا این حد به یک بازیکن ۳۵ ساله ، آن هم در شرایطی که یونایتد حداقل ۴۰ بازی در طول یک فصل انجام می دهد خطرناک است.

بعد از زلاتان، دومین گلزن برتر یونایتدها، خوان ماتا تنها با ۹ بار گلزنی است که این آمار نقطه قابل اتکایی در خط حمله به حساب نمی آید. این در حالیست که در ۹ فصل از ۱۲ سال اخیر، در ترکیب شیاطین حداقل ۲ بازیکن موفق به زدن حداقل ۱۵ بازیکن شده بودند.

در دیدار برابر بورنموث ثابت شد که در روزهایی که زلاتان آماده نیست، منچستر به یک گلزن دیگر نیاز دارد. در تابستان امسال، شاید بسیاری وین رونی را عهده دار این نقش می دانستند. اما بعد از افت محسوس وی از ماه سپتامبر و علیرغم ۴ بار حضور در ترکیب اصلی، ۲۹۲ روز است که رونی در خانه موفق به گلزنی نشده است.

علیرغم نمایش غیرقابل قبول رونی و از دست دادن چند موقعیت، نمی توان او را تنها مقصر این شرایط دانست. سیستم های مورد استفاده مورینیو، کار را برای تک مهاجم دشوارتر می کند و از بین خیل هافبک ها و مهاجمان یونایتد، بیشتر گلهای این تیم توسط زلاتان، ماتا و پوگبا به ثمر رسیده است و دیگر بازیکنان تنها در رقابت هایی به جز لیگ برتر قادر به ابراز توانایی های خود بوده اند.

با این تفاسیر، علیرغم از دست دادن موقعیت های فراوان از جمله یک ضربه پنالتی توسط زلاتان، انگشت اتهام باید به سمت دیگری نشانه رود.

در طی سالهای اخیر، زلاتان به کرات ثابت کرد که بازیکنی از جنس ستارگان مورد علاقه مورینیو است، اما این نوار تساوی های متوالی، تیمی غیرمعمول از اقای خاص در سالهای گذشته را به نمایش گذاشته است.