چگونه یاران آنچلوتی به اوج موفقیت رسیدند؟

بایرن مونیخ از بدترین بازی یعنی تساوی با شالکه توانست به تدریج پیشرفت کرده و بزرگ ترین برد خود در این فصل را با ارائه یک نمایش عالی مقابل آرسنال جشن بگیرد. نگاهی خواهیم داشت به فرایند تاکتیکی مردان کارلو آنچلوتی طی چند بازی اخیر

وبسایت نود: بایرن مونیخ از بدترین بازی یعنی تساوی با شالکه توانست به تدریج پیشرفت کرده و بزرگ ترین برد خود در این فصل را با ارائه یک نمایش عالی مقابل آرسنال جشن بگیرد. نگاهی خواهیم داشت به فرایند تاکتیکی مردان کارلو آنچلوتی طی چند بازی اخیر

بایرن مونیخ در سال ۲۰۱۷ نمایش های پر فراز و نشیبی داشته است. شاگردان کارلو آنچلوتی در اوج انتقادات، قدرت فوق العاده خویش را به رخ رقیبان کشیده و آرسنال را در هم کوبیدند تا دوباره تبدیل به همان بایرنی شوند که همه هواداران انتظار داشتند. از تساوی خانگی بایرن مقابل شالکه بحران زده تا پیروزی کوبنده باواریایی ها مقابل آرسنال در آلیانز آرنا چه گذشت؟

توقف هشدار دهنده مقابل «آبی های اشرافی» در آلیانز آرنا

بایرن مونیخ در مصاف با شالکه و در غیاب تیاگو آلکانتارا، رخنه های بزرگی را در خط هافبک خود احساس می کرد. توماس مولر در این بازی، عملاً به عنوان مهاجم دوم به ایفای نقش می پرداخت و آرتورو ویدال نیز اسیر نبردهای تن به تن بود. به همین دلیل، دو هافبک کلیدی بایرن از وظایف اصلی خود دور شده و حفرات بزرگی در خط هافبک این تیم پدید آمد که با عقب نشینی هر چه بیشتر یاران شالکه، این خلأ نمود بیشتری پیدا کرد.

چگونه یاران آنچلوتی به اوج موفقیت رسیدند؟

آنچلوتی در دیدار با شالکه اصرار داشت که سیستم ۱-۳-۲-۴ را تا پایان بازی حفظ کند و حتی تعویض های وی نیز موجب تغییر تاکتیک تیمش نشد. در این سیستم، بال ها فقط می توانند از جناحین زمین نفوذ و سانتر کرده و احیاناً پاس های مستقیم را به وسط زمین بفرستند. بال های (وینگرهای) بایرن در این بازی کاملاً ایزوله شده بودند و باوارایایی ها با استفاده از این سیستم به توفیق چندانی دست پیدا نکرده و اقلاً می توان مدعی شد که تعداد شوت های داخل چارچوب توسط عناصر هجومی این تیم، به طور عمده ای کاهش یافت. افت قوای هجومی و بُرّندگی مردان آنچلوتی در بازی با فرایبورگ، وردر برمن و شالکه کاملاً محسوس بود.

ادامه حیات در جام حذفی؛ پیروزی نه چندان دلچسب مقابل گرگ ها

اگر چه بایرن در مسابقه بعدی توانست وولفسبورگ را از پیش رو بردارد و در تقابل بین قهرمان های جام حذفی آلمان (DFB pokal) راهی مرحله بعدی شود، اما باز هم هواداران بایرن اقناع نشدند. وولفسبورگ یک حریف جدی برای بایرن نبود و هرگز دروازه این تیم را مورد حملات خطرناک قرار نداد. یکی از اصلی ترین دلایل بی اثر بودن تیم وولفسبورگ، چیدمان محتاطانه کارلو آنچلوتی و عدم نفوذ زیاد یاران بایرن به زمین حریف بود.

داگلاس کاستا دقیقاً در روزهایی که بع طور علنی از نیمکت نشین هایش ابراز ناراحتی می کرد، در ترکیب اصلی بایرن به میدان رفت و تک گل سرنوشت ساز تیمش را به ثمر رساند هر چند که هنوز هم این ستاره ارزشمند برزیلی از روزهای اوج خود فاصله داشت. حرکات ترکیبی فیلیپ لام و آرین روبن در جناح راست، بارزترین نکته تاکتیکی بایرن در این بازی بود. پیروزی مقابل وولفسبورگ هم ذره ای از بدبینی ها نسبت به بایرن نکاست و نمایش تاکتیکی مردان آنچلوتی چنگی به دل نزد.

برد ناپلئونی در دربی باواریا؛ دلچسب اما نگران کننده

مشکلات موجود در نوک حمله و بال های تیم بایرن در این بازی به شدت نمایان بود. اینگولشتات تا دقیقه ۸۹ توانست این بازی را به خوبی اداره کند اما آرتورو ویدال توانست بایرن را از یک تساوی ناامیدکننده نجات بدهد.

در حالی که بیش از نیمی از فصل جاری گذشته، هنوز هم کارلو آنچلوتی در سعی و خطا برای یافتن مناسب ترین تاکتیک به سر می برد. سرمربی ایتالیایی بایرن در این بازی، میانه زمین تیمش را با ۴ هافبک یعنی یاسوا کیمیش، تیاگو آلکانتارا، آرتورو ویدال و ژابی آلونسو بست. توماس مولر به عنوان مهاجم دوم و روبرت لواندوفسکی به عنوان مهاجم نوک بایرن کاملاً تک و تنها به نظر می رسیدند و فقط ارتباط تاکتیکی بین ژابی آلونسو با تیاگو یا ویدال کمی بهتر بود.

البته باید عملکرد دو دفاع کناری باواریایی ها در این بازی، یعنی فیلیپ لام و داوید آلابا را هم مورد نقد قرار داد زیرا آنها نیز قربانی تمرکز تاکتیکی آنچلوتی بر خط هافبک بایرن شدند. اگر بازیکن های اینگولشتات تجربه بیشتری داشتند، احتمالاً نتیجه به کام بایرن نمی شد. بایرن در این بازی با چیدمان ۱-۳-۲-۴ و بر اساس سیستم الماسی ۲-۴-۴ به میدان رفت زیرا کارلتو می دانست که هافبک های اینگولشتات با پرسینگ شدید بازی می کنند. بر خلاف گذشته، تیم بایرن اتکای کمتری به بال ها داشت.

تحقیر توپچی ها در ۴۵ دقیقه؛ و این همان بایرنی است که هواداران می خواستند!

اگر نیمه اول جدال بایرن مونیخ با آرسنال را دیده باشید، احتمالاً به این نتیجه رسیده اید که عملکرد شاگردان کارلو آنچلوتی تفاوت چندانی با سه بازی گذشته (شالکه، وولفسبورگ و اینگولشتات) نداشته است. پس از گل زودهنگام آرین روبن، انتظار می رفت که حملات بایرن تداوم داشته باشد اما این چنین نشد و آرسنال قافیه را نباخت. وقتی که الکسیس سانچز توانست ضربه پنالتی اش را در برگشت، درون دروازه مانوئل نویر قرار بدهد، انگار که دنیا بر سر سرخ های باواریا خراب شد. عجیب این که آرسنال در ۱۵ دقیقه انتهای نیمه اول، کاملاً سوار بر بازی بود و حملات پُر دامنه ای را روی دروازه بایرن تدارک می دید.

شاید در بین دو نیمه، بیم و امید نزد هواداران بایرن به اوج رسیده بود و آنها بر خلاف همیشه، آرسنال را یک رقیب جدی در این مرحله از لیگ قهرمانان اروپا می پنداشتند. در نیمه اول، ویدال و آلونسو خلاقیتی را از خود در خط هافبک به خرج نمی دادند و از طرف دیگر، آلابا و لام نیز به واسطه اندیشه های تاکتیکی آنچلوتی، در زنجیر بودند و اثری از نفوذ رو به جلو و یا حرکت آنها به سوی مرکز زمین بود . بایرن در نیمه اول، ۱۰ شوت به سوی دروازه حریف زد که از لحاظ آماری، بد نیست اما هنوز هم کیفیت بازی این تیم مطلوب به نظر نمی رسید یعنی دقیقاً همان مشکلی که در طول این فصل، گریبان گیر مردان کارلتو بوده است.

پس از مصدومیت و خروج لورن کوشیلنی، خط دفاعی آرسنال از هم گسیخته شد و فضای زیادی در زمین این تیم پدید آمد. خودداری آرسنال از اجرای پرسینگ همه جانبه و عدم پیشروی رو به جلو طی نیمه دوم باعث شد تا یاران بایرن با تکیه بر سانتر، کاهش تعداد پاس های به عقب، پاس های قائم، اتکاء به ضربات شروع مجدد و دوندگی سریع به نتیجه دلخواه خود برسند و در نهایت با برتری عجیب ۵-۱ در آلیانز آرنا، شکستی تحقیر آمیز را به شاگردان آرسن ونگر تحمیل کنند.

از ۱۰ شوت بعدی بایرن به سوی دروازه آرسنال، ۳ توپ تبدیل به گل شد، یک توپ به تیر دروازه اصابت کرد و ۳ موقعیت خطرناک دیگر هم به وجود آمد. فیلیپ لام با همکاری آرین روبن توانستند تفاوت بایرن را در دو نیمه این بازی رقم بزنند. دقت پاس ۹۵% و اجرای پرسینگ به بهترین نحو ممکن از جانب لام باعث شد تا ارزش کاپیتان بیش از پیش عیان شود. به راستی کارلو آنچلوتی برای فصل آینده چه گزینه ای به منظور جانشینی فیلیپ لام در سر می پروراند؟

شاید هیچ چیز به اندازه گلزنی توماس مولر برای هواداران بایرن جالب توجه نبود. او در بازی مقابل اینگولشتات بسیار خوب کار کرد و بازیکنی پویا، دونده و تأثیرگذار بود ولی باز هم آنچلوتی ترجیح داد تا مولر را در بازی با آرسنال روی نیمکت بگذارد. اما توماس مولر تنها چند دقیقه پس از ورود به زمین، موفق به گشودن دروازه آرسنال شد در حالی که مولر فقط یک گل را در فصل جاری بوندس لیگا به ثمر رسانده است.

ترکیب بایرن در بازی با آرسنال دقیقاً همان ترکیبی بود که آنچلوتی در مقابل لایپزیگ به میدان فرستاد. تیاگو و ویدال کوچک ترین فضا را برای مانور آرسنالی ها باقی نگذاشته و ژابی آلونسو با پاس های دقیق و سریع توانست سرعت پایین خود را جبران کند. در این بازی، بالاترین قدرت پاسکاری بازیکنان بایرن در دوران کارلتو را شاهد بودیم. باواریایی ها هم از طریق بال ها و هم عناصر میانه زمین به گل رسیدند هر چند که جناح راست بایرن بر جناح چپ آنها چربش داشت. تنوع درحرکات ترکیبی و خلاقیت شاگردان آنچلوتی در نیمه دوم دیدار با آرسنال به اوج رسید و حاصل آن یک برد بزرگ و تاریخی برای باواریایی ها بود.