انقلاب در فوتبال آلمان یا نابودی فرهنگ مقدس (۱)

وبسایت نود: رازن بال اشپورت لایپزیگ یا به اختصار آر بی لایپزیگ بدون شک در فصل جاری نگاه ها را در فوتبال اروپا و آلمان به خود جلب کرده است. این باشگاه تازه تاسیس در شرق آلمان، از جنس دیگر باشگاه های آلمان نیست و مسائل مالی، نوع مدیریت و نحوه تاسیس باشگاه چیزی است که هواداران سایر تیم های بوندس لیگا به آسانی با آن کنار نیامده اند و نخواهند آمد. در این مقاله طولانی و چند قسمتی که از نشریه Vavel آلمان برگرفته شده (ترجمه آزاد)، چگونگی تاسیس باشگاه لایپزیگ، نحوه رشد آن ها و دیگر مسائل بررسی خواهند شد.

ارتباط بین فوتبال آلمان و کمپانی ردبول به ۲۰۰۶ برمی گردد، زمانی که یک سال بعد از خریداری سالزبورگ اتریش، غول دنیای نوشیدنی های پرانرژی تصمیم گرفت در فوتبال آلمان نیز فعالیت داشته باشد. رفت و آمدهای مسئولان ردبول برای تصاحب یکی از باشگاه های آلمان و ورود به فوتبال این کشور ۳ سال طول کشید و سرانجام آن ها توانستند به هدف خود برسند. در این بین آن ها شانس خود برای تصاحب باشگاه های مختلفی انجام دادند اما در نهایت قرعه به نام یکی از باشگاه های شهر لایپزیگ در آمد.

شروع ناموفق

اولین اقدام ناموفق ردبول انتخاب جایی بود که آن ها پایه و اساس تیم فعلی کنونی را روی آن نهادند، اف سی زاکسن لاپیزیگ (BSG). باشگاهی که پایه و اساس آر بی لایپزیگ کنونی روی آن بنا نهاده شده، به لحاظ تاریخی همیشه با مشکل مالی دست و پنجه نرم کرده است. حمایت مالی این باشگاه قبل از آمدن لایپزیگ برعهده میشائیل کوولمل بود، یک فیلم ساز مشهور و تاجری ثروتمند. کسی که تا چندی قبل مالک زنترال اشتادیون هم بود، جایی که اکنون ردبول آرنا خوانده می شود و ردبول موفق شد مالیکت این استادیوم را به صورت کامل در روزهای پایانی ۲۰۱۶ به دست بیاورد.

یک شانس برای بازگشت این باشگاه به اوج هرم فوتبال. ردبول در ابتدا قول تزریق ۵۰ میلیون یورو به باشگاه را داد. اما این به راحتی پذیرفته شد؟ جواب منفی است. حتی نزدیک پذیرفته شدن هم نشد. تغییر نام باشگاه و تغییر رنگ های اصلی باشگاه از سوی DFB وتو شد. هواداران روی به خشونت آوردند، خشونتی که به سطح کل شهرستان رسید. ردبول پا پس کشید زاکسن لایپزیگ پس از شروع مجددی دیگر، شروع به صعود از دسته های پایین فوتبال آلمان کرد ولی هواداران این تیم با توجه به ظرفیت ۴۹۹۹ نفری ورزشگاه آلفرد کونتسه اشپورت پارک، محدودیت داشتند.

شاید مشکل با هواداران یک مفهموم برای لایپزیگ باشد، آن هم در زمانی که این باشگاه هواداران متعددی نداشت. در عوض گزینه بعدی لیست ردبول برای مالکیت یک باشگاه در آلمان سن پائولی بود. هر کس با کمترین آگاهی از هواداران فوتبال آلمان می داند که باشگاه قدیمی شهر هامبورگ یکی از پر سر و صدا ترین و احساساتی ترین هواداران در فوتبال آلمان را دارد. هواداران سن پائولی فعالیت بالایی در جامعه دارند، آن ها چند ماه بعد از تصاحب باشگاه سالزبورگ توسط ردبول، از تظاهرات هواداران این باشگاه اتریشی حمایت کردند و خیلی زود مشخص شد که تلاش ردبول برای در اختیار گرفتن این باشگاه از این جلوتر نخواهد رفت.

مونیخ ۱۸۶۰ خیلی سریع وارد لیست ردبول شد و خیلی زود هم خارج شد، همچنین تظاهرات هواداران فورتونا دوسلدورف بیشتر نشان داد که آن ها هیچ تمایلی برای دادن حق مالکیت یکی از باشگاه های قدیمی آلمان به ردبول ندارند. با این اوصاف و مخالفت از سوی باشگاه های ریشه دار آلمان ردبول تصمیم گرفت برای شروع فعالیتش به شرق آلمان برود، جایی که نماینده ای در رده های بالای فوتبال آلمان ندارد و آن ها باید از پله های نخست نردبان، بالا رفتن به سوی سطوح بالای فوتبال آلمان را شروع کنند. پس از دست گذاشتن روی چند باشگاه در دسته سه و چهار آلمان و مخالف فدراسیون فوتبال آلمان (به دلیل قانون ۵۰+۱ و اشتراک هواداران در مالکیت باشگاه)، سرانجام دیتریش ماتشیتس (مالک ردبول) نگاه های خود را به دسته های پائین فوتبال آلمان منعطف کرد.

شرق آلمان هدفی آسان تر بود. بر حسب اتفاق ۱۲ روز قبل از مالکیت ردبول بر لایپزیگ، انرژی کوتبوس در بازی پلی آف بوندس لیگا به نورنبرگ باخت و عملاً شرق آلمان آخرین نماینده اش در بوندس لیگا را از دست داد. این خشکسالی برای فوتبال شرق آلمان تا سال ۲۰۱۶ ادامه داشت، تا زمانی که لایپزیگ موفق شد به عنوان تیم دوم فصل ۲۰۱۵/۱۶ بوندس لیگا ۲، جواز حضور در سطح اول فوتبال آلمان را به دست بیاورد.

گاوها دست به کار می شوند

با حضور مردی پرنفوذی چون کوولمل در شهر، در بازگشت ردبول به لایپزیگ زیر پای آن ها را سنگفرش کردند و حتی شرایط برای مالکیت آن ها بر باشگاه اس اس وی مارکرانشدت نیز مهیا شد، باشگاهی که در ۵ سال گذشته اش تنها به اوبرلیگا (دسته پنج آلمان) رسیده بود و سال تاسیس آن به ۱۹۹۰ برمی گشت. این حرکت یک شانس بزرگ برای سرمایه دارن بود تا شانس کسب مجوز بازی در نزدیکی لایپزیگ به دست آورند. مذاکرات در جریان بود، به عنوان یک سازمان کوچک اما پرنفوذ و وجود سرمایه مالی برای سالیان متمادی توافقات انجام شد و ردبول لایپزیگ به رازن بال اشپرت لایپزیگ تبدیل شد و باشگاه جدید خلق شد.

همانگونه که به نظر می رسید این باشگاه خیلی زود تبدیل به نور امیدی برای شرق نیازمند شد! شهر لایپزیگ خیلی زود توانست به استانداردهای بالا برای زندگی دست یابد و به لحاظ اقتصادی پیشرفت های چشمگیری داشته باشد. DHL (پست آلمان) سرویس دهی خود را به لایپزیگ رساند و دفترش را در فرودگاه هاله مستقر کرد، کمپانی های معتبر همچون زیمنس، بی ام دبیلیو، پورشه و آمازون، خدمات خود را در این شهر مستقر کردند.

لایپزیگ در قلب اروپا واقع شده، شهری زیبا و پاک، با محیطی دوستانه و حضور در رده ها بالا در سایت های گردشگری. ماتشیتس و کلوومل در معدن طلا نشسته بودند، و به همین دلیل آن ها زیاد به وضعیت آن زمان فوتبال در شهر لایپزیگ توجه نداشتند و می خواستند دوباره زمان های بزرگ را به این شهر برگرداند.

آن ها برای به دست آوردن مجوز مجبور به خرید امتیاز تیم جوانان اف سی زاکسن لایپزیگ شدند، و سازمان فوتبال ایالت زاکسن این نقل و انتقال را پذیرفت و به این صورت بازیکنان این باشگاه تازه تاسیس می توانستند در آکادمی باشگاه بمانند. باشگاه مارکرانشدت اکنون با استفاده از این مجوز، ضمن حفظ تیمش می توانست به بازسازی تیم های پایه خود بپدازد. برای پرکردن شکاف تیم های ذخیره خرید یک باشگاه دیگر هم لازم بود و قرعه به نام باشگاه ای اس وی دیلیتش در آمد. لایپزیگ برای به دست آوردن تمامی ملزومات و مجوزها راه زیادی را طی کرد و دیدن این امر زیاد هم سخت نیست و به همین دلیل تعدادی از هواداران از پیچیده بودن سیستم باشگاه احساس سردرگمی می کنند.

سال های اولیه

جای تعجب نبود که لایپزیگ اولین رقابت های خود را با موفقیت کامل به پایان رساند. آماده سازی های برای اولین فصل (۲۰۰۹/۱۰) چند بار دچار اختلال شد و در بازی آغازین هم تظاهراتی علیه این باشگاه انجام شد. این اتفاقات بخشی کوچک از آنچه در هفت سال آینده برا این باشگاه رفت می باشد. در زمین بازی اوضاع کاملا فرق می کرد و شرایط بر وفق مراد آن ها بود و در رقابت های اوبرلیگا به راحتی و با ۲۲ امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم قهرمان شدند.

در رقابت لیگ منطقه ای (Regionalliga) همه چیز به راحتی به دست نیامد. آن ها ۳ سال پیاپی در مکان سوم و چهارم قرار گرفتند و نتوانستند به لیگ های بالاتر صعود کنند. از این سال های به بعد کم کم لایپزیگ هواداران واقعی خود را به دست آورد. در آن زمان توماس اورال به جای تینو فوگل سرمربی شده بود. فوگل موفق شده بود برای دومین بار در رقابت های زاکسن کاپ عنوان نایب قهرمانی را برای باشگاه کسب کند.

مشکلات لیگ منطقه ای

اندکی بعد، اورال هم باشگاه را ترک کرد و پیتر پاکولت اتریشی جای او را گرفت و به دنبال آن توماس لینکه هم از پست مدیریت ورزشی کنار گذاشته شد. در واقع لینکه تنها یک ساعت بعد از آنکه پاکولت به عنوان سرمربی جدید باشگاه انتخاب شد از سمتش کنار رفت. لینکه می خواست یک مربی بهتر و آشناتر با لیگ منطقه ای را برای تیم استخدام کند و از تجربه او استفاده کنند اما باشگاه نظری دیگر داشت.

با این حال لینکه از سوی باشگاه برای گرفتن چنین تصمیمی به خوبی توجیه شد. او با دیتریش ماتشیتس (مالک ردبول) تماس گرفت اما به نظر می رسید که سران لایپزیگ با باشگاه قبلی لینکه (راپید وین اتریش) تماس گرفته بودند و آن ها دلیل اخراج لینکه از تیم خود را نقض اعتماد بیان کرده بودند و دوران حضور مدافع سابق بایرن مونیخ در پست مدیریت ورزشی لایپزیگ این گونه به سر آمد.

لایپزیگ آن فصل را با این مشکلات آغاز کرد ولی عملکرد غیر قابل باور آن ها در جام حذفی تاحدی این مسائل را از یاد برد. هت تریک دانیل فران مقابل وولفسبورگ باعث شد لایپزیگ قهرمان چند فصل قبل بوندس لیگا را از رقابت ها حذف کند. این برد تاحد زیادی باعث شد بسیاری از وضع فوتبال در شرق آلمان بهتر مطلع شوند.

دوباره و در پایان فصل آن ها موفق به صعود از لیگ منطقه ای نشدند و در مکان سوم جای گرفتند. شاید جالب ترین نکته این فصل لایپزیگ آغاز یک حرکت بود، اتفاقی که در حال حاضر عادی شده است. رومان والنر بازیکنی که سابقه سه بار قهرمانی در لیگ اتریش و ۲۹ بازی ملی را در کارنامه داشت از ردبول سالزبورگ اتریش به لایپزیگ پیوست.

تغییر پرسنل، تغییر بخت و اقبال

آغاز فصل ۲۰۱۲/۱۳ جایی بود که انگار دیتریش ماتشیتس هدف نهایی خود را انتخاب کرد و آن رسیدن به سطح اول فوتبال آلمان و حضور در رقابت های اروپایی بود. در اولین اقدام رالف رانگنیک به عنوان مدیر ورزشی باشگاه انتخاب شد و او همزمان در دو باشگاه تحت حمایت ردبول (سالزبورگ و لایپزیگ) این وظیفه را برعهده داشت. آلکساندر زورنینگر به عنوان سرمربی جدید تیم انتخاب شد و تا ۳ سال در سمتش باقی ماند و دو بازیکن کلیدی هم با این باشگاه قرارداد امضا کردند. کاپیتانی کنونی تیم، دومنیک کایزر و فابیو کولترتی دروازه بان سوئیسی به تیم اضافه شدند. نام این دو بازیکن در تاریخ باشگاه ثبت شده است. در این مرحله بود که باشگاه به خوبی می دانست که باید برای چیزهای بزرگ تر آماده شود، چیزهایی در افق های نزدیک. رانگنیک و زونینگر تیم را از مرحله دشوار لیگ منطقه ای عبور دادند و لایپزیگ به لیگ ۳ آلمان رسید، در آن سال آن ها با شکست دادن تیم اشپورت فرویند لوته در بازی پلی آف به این هدف ئائل شدند.

اگر ۲۰۱۲/۱۳ را سال کلیدی در انتخاب پرسنل لایپزیگ بدانیم بدون شک فصل ۲۰۱۳/۱۴ هم یک سال مهم در سیاست نقل و انتقالات باشگاه محسوب می شود. تعداد زیادی از بازیکنان که منجر به صعود تیم به بوندس لیگا دو شدند در این سال به ترکیب اضافه شدند، بازیکنانی نظیر یوسف پولسن، یاشوا کیمیش، آنتونی یونگ و دیگو دمه. فدریکو پالاسیوس مارتینز هم از آکادمی وولفسبورگ به عنوان یک تمام کننده جوان به لایپزیگ پیوست. جذب کیمیش و پولسن روی هم برای باشگاه ۲ میلیون یورو هزینه در بر داشت.

این مقدار از هزینه برای یک باشگاه در لیگ ۳ آلمان تقریبا بی سابقه بود و این به خوبی سیستم بازیکن یابی باشگاه را نمایش می داد. صعود در اولین سال از لیگ ۳ با این پتانسیل هیچ تعجب برانگیز نبود و آن ها در کنار درامشتات و هایدنهایم به بوندس لیگا ۲ رسیدند. لایپزیگ به اولین تیمی تبدیل شد که در اولین سال حضورش در لیگ ۳ آلمان جواز صعود به لیگ بالاتر را کسب می کند. زورنینگر بدون شک تیم را در مسیر صحیح قرار داده بود.

بازگشت مشکلات قدیمی، حرکت در مسیر صحیح و از راه رسیدن مشکلات قانونی

فصل اول در بوندس لیگا ۲ با صرف هزینه های نسبتا زیاد همراه بود، هزینه هایی که دیگر تیم ها حتی اگر هم می خواستند نمی توانستند در صرف آن پا به پای لایپزیگ حرکت کنند. در ابتدا، برای حضور در این لیگ مجوزهای دیگری لازم بود. سازمان لیگ فوتبال آلمان سه اشکال قانونی در کار لایپزیگ پیدا کرد و حضور آن ها در بوندس لیگا را ۲ منوط به حل این سه مشکل دانست.

سه تغییری که باید انجام می شد به باشگاه اعلام شدند که یکی از آن ها درباره لوگوی باشگاه بود. لوگوی باشگاه بیش از حد به لوگوی کمپانی ردبول شبیه بود و این امر در سطح بوندس لیگا امری غیر قابل قبول است. همچنین سازمان لیگ فوتبال آلمان به هیئت مدیره انتخابی برای باشگاه اعتراض داشت، چون تمامی نفرات حاضر در آن انتصابی بودند نه انتخابی. آخرین مورد از اشکالاتی که به باشگاه لایپزیگ گرفته شده بود درباره حق عضویت در این باشگاه بود و از آن ها خواسته شد تا با پائین آوردن حق عضویت در باشگاه، شرایط برای عضویت عموم آسان تر شود. این سه مورد اصلاح شدند اما بعد از مصالحه، چیزی که از نظر هوادارن بسیار ناکافی بود.

ماتشیتس با دیدن این اوضاع تهدید به کناره گیری از این پروژه در صورت صدور نشدن مجوز ها کرد، و این شرایط را همانند سر بریدن نامید. این قضیه را می توان امری مهم در تصمیم گیری های بعدی دانست. باشگاه شرقی با حامی مالی قوی اش در حالی که سرانجام آماده رقابت با باشگاه غربی شده بود می توانست در صورتی که شرایط مطلوبش مهیا نشود همه چیز را از دست دهد و ورشکستگی اش اعلام شود.

در هر صورت، لایپزیگ با دست پر از مذاکرات خارج شد. حقیقت این است که اکثر رسانه ها و هواداران فوتبال هنوز آن ها را ردبول لایپزیگ می خوانند نه رازن بال اشپورت لایپزیگ (ورزش های توپی و چمنی لایپزیگ) و این به تنهایی قدرت ردبول (لوگوی ردبول) را نشان می دهد. دایره بسته ردبول در هیئت مدیره هنوز دست نخورده باقی مانده و حق عضویت باشگاه کماکان نجومی است و هر فرد عادی حتی اگر حق رای هم داشته باشد در نهایت می تواند رای او را وتو کند.

در مقابل ردبول، بایرن مونیخ قرار دارد که ۲۵۰ هزار نفر عضو برای تصمیم گیری در مورد مسائل باشگاه دارد. در اصل باید گفت که لایپزیگ قانون ۵۰+۱ بوندس لیگا را کنار زده است.