محمد انصاری؛ از تست تا تیم ملی

ایران ورزشی: تا زمان انجام بازی رفت پرسپولیس - استقلال در لیگ پانزدهم فوتبال ایران، محمد انصاری متاعی کاملا ناشناخته در فوتبال ایران بود. او حتی انتخاب نخست قرمزهای تهرانی برای پست مدافع چپ هم نبود و آنها امید داشتند با وحید حیدریه که از تیم ملی «امید» آمده بود، سمت چپ خط دفاعی خود را پوشش بدهند و انصاری فقط در روزهای پایانی «پیش‌فصل» و زمانی جذب شد که سرخ‌ها از استخدام نفرات اصلی مورد نظر خود بازماندند.

آنها ضرغام اسماعیلی مدافع چپ مستعد و جوان تیم ملی عراق، حبیب گردانی مدافع چپ جدا شده از تراکتورسازی (که در نهایت به سپاهان رفت) و مهرداد جماعتی (که در فولاد خوزستان ماند) بودند. با شروع فصل و مصدومیت مزمن حیدریه، برانکو ایوانکوویچ حاضر شد حتی بابک حاتمی را که در پست تخصصی‌اش - مدافع راست- هم بازیکن پراشتباهی است، به دفاع چپ ببرد تا آنجا را پوشش بدهد اما به انصاری ظاهرا ناکارآزموده روی نیاورد.

این روال ادامه یافت و منجر به ثبت بدترین نتایج و نزول قرمزها به قعر جدول لیگ برتر شد تا اینکه سرمربی کروات و معمولا کمتر ریسک‌پذیر پرسپولیس در آستانه شهرآورد تهران ریسکی‌ترین تصمیم عمر ۶۲ ساله خود را گرفت و آن فیکس بازی کردن انصاری در شهرآوردی بود که نه تنها فهرست تازه‌واردان ناکام در آن لیست قطوری را تشکیل می‌دهد بلکه سرشار از نام‌های آدم‌های مشهور و بزرگ و پرتجربه‌ای است که زیر فشار روانی مهلک این مسابقه کمر خم کرده و در این میدان بخصوص نمره مردودی گرفته‌اند.

انصاری‌ ۲۲ ساله و با اخلاق و متین به این قماش تعلق نداشت. او در دیداری که پرسپولیس به زور و فقط با گلزنی وقت تلف شده جری بنگستون هندوراسی به تساوی یک بر یک در آن نایل آمد، ستاره سرخ‌ها و حتی مرد برتر کل میدان لقب گرفت. انگار این جوان تازه‌وارد اعصاب ندارد و چیزی به نام استرس و فشار فکری برایش بی‌معناست و تو گویی به جای توپ زدن در شهرآورد پرعقوبت (!) تهرون در حال قدم زدن در پارک‌ها در عصر یک روز تعطیل است و برای هواخوری از خانه بیرون آمده است. بازی آرام و حساب شده و شکیل او در سمت چپ میدان و انجام کامل وظایف دفاعی و جلو کشیدن‌هایش و سانترهای عالی مورب برای مهاجمان، از انصاری پدیده آن شهرآورد را ساخت و غریبه و خودی از نمایش پخته این فوتبالیست قاعدتا ناپخته، انگشت ابهام بر دهان گرفتند.

این فقط شروع حرکت فوق‌العاده این جوان بلند قد و ترکه‌ای و ظاهرا شکننده (اما به واقع مقاوم) در فوتبال ایران بود و او در بیست هفته بعدی لیگ نیز دائما رشد کرد و هر ماه بهتر از ماه پیش شد و پس از چند سال لنگیدن قرمزها در پست دفاع چپ سرانجام به نظر رسید که جوانی پیدا شده است که می‌تواند این منطقه را برای آنها طی سال‌های مدید قبضه کند. کارایی چشمگیر او باعث فراخوانی‌اش به تیم ملی در بهار امسال هم شد و در فهرست‌های سرشار از پرسپولیسی کارلوس کی‌روش می‌شد انصاری‌ را هم دید. سرمربی پرتغالی تیم ملی به واقع به این نتیجه رسید که به رغم حضور احسان حاجی‌صفی در پیستون چپ، باید به جوان‌ترهایی مثل محمد انصاری و میلاد محمودی (عضو آن زمان راه‌آهن و بازیکن کنونی باشگاه ترک گروژنی روسیه) هم روی بیاورد و با آنها امروز و آینده تیم خود را روشن‌تر سازد.

این هم نقطه پایان دگردیسی‌ها و تحولات و دستاوردهای انصاری نبود و واقعه بزرگتری برای او در راه بود. برانکو ایوانکوویچ که پس از رفتن بنگر، نورمحمدی و ماریچ از پرسپولیس در دوران «پیش فصل» لیگ شانزدهم به دنبال یک زوج مناسب برای سیدجلال حسینی در مرکز خط دفاع سرخ‌ها بود، در تصمیمی به ظاهر (و به باطن!) عجیب اقدام به استقرار انصاری‌ در این منطقه کرد و در حالی که اکثر قریب به اتفاق ناظران معتقد بودند این اقدام غلطی است و این جوان بلند بالای کم‌حرف برای مرکز دفاع که محل جنگ‌های فیزیکی ترسناک و مکانی برای خودنمایی کتک‌خورها و کتک‌زن‌ها است، جواب نخواهد داد انصاری خلاف این را نشان داد و در کمترین زمان و از همان اردوهای تدارکاتی «پیش‌فصل» و مسابقات دوستانه و سپس اولین دیدارهای رسمی فصل 96- 1395 نشان داد که در این پست نیز موثر است و توانایی‌های لازم را برای ابراز وجود در آن دارد. این جوان طی فقط یک فصل و نیم راهی را طی کرده است که خیلی‌ها برای پیمودن آن حداقل 10 سال وقت صرف کرده‌اند و اگر یک باشگاه چینی حاضر شده است وی را به قیمت کلان بخرد، به خاطر همین خصلت‌ها و مهارت‌ها است. او ناگهان از هیچ به همه چیز رسیده است.