ده دریبل‌ زن بزرگ تاریخ فوتبال ایران

فرهنگستان فوتبال: با حضور هرچه بیشتر فوتبالیست‌های ایرانی در باشگاه‌های اروپا و آشنایی‌شان با فوتبال مدرن، ‌میل و اشتیاق خدادادی‌شان در دریبل زدن از بین رفته و یا حداقل بسیار کمرنگ شده است. در مکتب فوتبال ایرانی هنرمندان دریبل زن از جایگاهی بسیار بالا برخوردار بودند. در دهه ۵۰ تا هفتاد شمسی شماری از بهترین دریبل زن‌های آسیا در فوتبال ایران چهره شدند. اما این نسل روبه انقراض است. دیگر کمتر کسی را در فوتبال ایران می‌توانید پیدا کنید که تماشاگران به شوق تماشای عملیات پابه توپش در گذر از حریف به استادیوم بیایند. نسل آنها رو به انقراض است….

۱ ـ علی کریمی: مقام اول بی‌تردید به علی کریمی می‌رسد. توانایی‌های او در دریبل در مقیاس‌های جهانی است. چرا که در بوندس لیگا، بازی با تیم ملی ایرلند و یا بازی با تیم ملی آلمان در تهران نشان داده بود که در این عرصه چه اعجوبه‌ای است. یادمان نمی‌رود که در بازی‌های آسیایی بانکوک مرحوم منصور پورحیدری او را ـ که تنها ۲۰ سال داشت ـ در پست پیستون چپ و به جای محمد نوازی به کار گرفت و او چه توفانی به پا کرد. در لحظه‌ای از بازی او در میانه میدان و در یک حرکت عرضی (که کمکی هم به جریان تهاجمی تیم نمی‌کرد)۵ بازیکن چینی را سر فرصت و در مجموعه حرکاتی نمایشی و تنها با کمک تکنیک شگفتش دریبل کرد تا آن جایی‌که دبیرکل کنفدراسیون آسیا از جای برخاست و برای او کف زد. چند سال بعد در تهران در بازی دوستانه با آلمان او روی خط کرنر دو مدافع سرشناس آلمانی را طوری دریبل زد که میشاییل بالاک بعد از بازی از مسئولین بایرن مونیخ خواست که این اعجوبه را به آلمان بیاورند.

۲ ـ ناصرمحمدخانی: او اعجوبه دریبل بود اما دریبل‌هایش با یک استارت انفجاری شکل می‌گرفت و سپس عبور مارپیچ از میان مدافعان حریف تا دم دروازه. سرعتش هنگام انجام این عملیات شگفت‌انگیز بود. در راه آهن و بانک ملی چهره شد و در پرسپولیس به اوج رسید.

۳- نوری خدایاری: بازیکن خوزستانی که دریبل‌هایش را نه بر پایه سرعت و استارت که با تکیه بر تکنیک شگفت‌انگیزش انجام می‌داد. توپ را میان دوپایش آن‌قدر ردو بدل می‌کرد تا تمرکز حریف را از بین ببرد. او در دهه ۵۰ و بیشتر در تیم «نیرو» توپ می‌زد.

۴-خداداد عزیزی: وقتی در مشهد و در ۱۹ سالگی چهره شد همه از بازیکنی می‌گفتند که دریبل زدن برایش مثل خواب نیمروز می‌ماند. راحت و پرلذت. در جام ملت‌های آسیا در سال ۱۹۹۶ در یک حرکت سه بازیکن سعودی را جا گذاشت و گل زیبایی به ثمر رساند و در بازی دوستانه با آمریکا (در سال ۱۹۹۹) سه مدافع درشت اندام حریف را دریبل زد و آن پاس استثنایی را برای مهدوی کیا برید تا او گل ایران را بزند.

۵-علی جباری: هافبک تکنیکی تاج تهران معمولا از وسوسه عبور از بازیکن مقابلش نمی‌گذشت و عموما هم در این دریبل‌های تیزهوشانه موفق بود. او اسطوره استقلال و یکی از ده یا دوازده بازیکن برتر تاریخ فوتبال ایران است.

۶- عبدالرضا برزگری: در هفده‌سالگی در آبادان و تیم صنعت نفت چهره شد و در جام ملت‌های آسیا در کویت از ستارگان تیم ملی بود. نرم بازی می‌کرد و در فریب حریف روبه رو، استادی بلامنازع بود. جنگ و انزوای فوتبال ایران او را راهی حاشیه خلیج فارس و سپس باشگاه‌های مصر کرد.

۷- حمید درخشان: سرمربی و چهره نه چندان محبوب این سال‌ها، در ۱۹ سالگی به خط هافبک پرسپولیس پیوست و استایل بی‌نظیر حمل توپ و دریبل را به نمایش گذاشت. تکنیک‌اش خیره‌کننده بود و در عبور توپ از میان پاهایش برای فریب بازیکن روبه‌رو استاد بود. سرعت شگفت‌انگیزی نداشت اما گرفتن توپ از او سخت‌ترین کار ممکن بود. اوج درخشش او در نیمه اول دهه ۶۰ بود.

۸ ـ عبدالعلی چنگیز : هنگامی که توپ را در اختیار داشت مثل بازیکن‌های گل کوچیک پاهایش را به اندازه عرض شانه باز می‌گذاشت و نیم‌تنه بالای خود را به جلو خم می‌کرد و با دستان گشوده آماده فریب و عبور از حریف بود. تکنیک عالی‌ و سرعت کم‌نظیرش مهار او را به کاری بسیار سخت بدل کرده بود.

۹ ـ اکبر افتخاری: گوش راست تکنیکی که از کناره‌های خط به آسانی آب خوردن حرکت می‌کرد و بازیکنان روبه‌روی خود را از پیش رو بر می‌داشت. او از ارکان قهرمانی ۱۳۴۷ ایران در آسیا بود. در تاج و سپس عقاب درخشید.

۱۰ ـ مجید نامجو مطلق: در ۱۸ سالگی در فوتبال تهران همه را مجذوب قدرت تکنیکی‌اش کرده بود. با استایلی کم‌نظیر در حرکات پا به توپ و قدرتی بالا در فریب یار مقابل با حرکات بدن. نزول بدنی‌اش، مدت درخشش او را در فوتبال ایران کوتاه کرد.

*حسن روشن، ابراهیم قاسمپور، علی پروین، ایرج دانایی‌فرد، ابراهیم تهامی، مهدی مهدوی‌کیا، مسعود شجاعی، محمد حسن انصاری‌فر، اشکان دژآگه، فرهاد مجیدی، سید مهدی ابطحی، حسین کلانی و جعفر مختاری‌فر از دیگر بازیکنان شاخصی بوده‌اند که توانایی مناسبی در انجام فن دریبل بر روی حریف مقابل داشتند.