از اشک های جوزپه مه آتزا تا خنده های زلاتان!؛

ستاره های مشترک میلانی ها

دربی شهر میلان همیشه جذاب است حتی اگر سیاست های این دو باشگاه نسبت به یکدیگر، دوستانه و عادی باشد، حتی اگر بازیکن های زیادی بین آنها رد و بدل شود، حتی اگر بازیکن های زیادی با پیراهن هر دو تیم به میدان رفته و دروازه تیم مقابل را در «دربی دلا مدونینا» باز کرده باشند و حتی اگر حال هیچ کدام از دو باشگاه میلانی خوب نباشد.

وبسایت نود: در آستانه مسابقه حساس تیم های میلان و اینتر در چارچوب هفته سیزدهم فصل جاری سری آ هستیم. پس از خاتمه کالچو پولی و عواقب آن که مصادف با سال های قدرت نمایی اینتر بود، طی سال های اخیر یوونتوس حاکم بلامنازع فوتبال ایتالیا شده است. پنج قهرمانی بانوی پیر در پنج فصل اخیر سری آ باعث شده تا میلان و اینتر عملاً از جمع بزرگان فوتبال اروپا دور شوند که البته دلیل آن، نه فقط قدرت نمایی یوونتوس بلکه سیاست های این دو باشگاه شهر میلان و همچنین مشکلات مالی و مدیریتی است.

وبسایت bleacher report اقدام به انتخاب یک تیم برگزیده از بهترین بازیکن های دربی دلامدونینا کرده که پیراهن هر دو تیم میلان و اینتر را پوشیده اند.

جالب این که در این تیم، بهترین دروازه بان تاریخ دربی های شهر میلان، لورنزو بوفون پسر عموی پدربزرگ جیجی بوفون می باشد. او یکی از بهترین شوت گیرها در دهه ۱۹۵۰ در سرتاسر اروپا بود. بوفون پس از جدایی از میلان و حضوری کوتاه مدت در تیم جنوا، به اینتر پیوست. لونزو که تحت نظر هر دو مربی بزرگ تاریخ فوتبال ایتالیا یعنی هلنیو هررا و نرئو روکو کار کرده، در حال حاضر ۸۵ سال دارد.

فولویو کولوواتی با موی آشفته و صورتی استخوانی از آکادمی جوانان میلان چهره شد و به عنوان جانشینی برای روبرتو روساتو در قلب خط دفاعی روسونری، به ترکیب تیم اصلی پیوست اما پس از فتح فقط یک اسکودتو، این تیم را ترک کرد. به دلیل رسوایی های فوتبال ایتالیا در اوایل دهه ۱۹۸۰، میلان به سری ب تبعید شد و کولوواتی تصمیم به ترک باشگاه گرفت. شاید کولوواتی بابت این تصمیم و پیوستن به اینتر پشیمان باشد زیرا سال های طلایی میلان در اواخر همین دهه و اوایل دهه ۱۹۹۰ را از دست داد و در یکی از دربی های دلا مدونینا، یکی از بازیکن های میلان به نام مارک هیتلی بر فراز سر او به توپ ضربه ای زد که درون دروازه اینتر قرار گرفت و شکست نراتزوری را در آن دربی رقم زد. آن ضربه سر یکی از تاریخی ترین و ماندگار ترین لحظات تاریخ فوتبال ایتالیا شد. کولوواتی در حال حاضر مفسر فوتبال در تلویزیون دولتی ایتالیا است.

کریستین پانوچی به عنوان یک دفاع راست کلاسیک که بعدها در پست دفاع وسط نیز به میدان رفت، ابتدا در سال ۱۹۹۳ به عنوان جانشین مائورو تاسوتی به میلان پیوست. او را یک استعداد ناب در خط دفاعی می دانستند ولی بالاخره نیمکت نشینی های مداوم پانوچی در فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۹۴ خاتمه یافت و در غیاب فرانکو بارسی و آلساندرو کاستاکورتای محروم، در ترکیب اصلی روسونری قرار گرفت.

پانوچی که علاقه زیادی که فابیو کاپلو داشت، پس از حضور وی در رئال مادرید به این مربی ملحق شد اما در سال ۱۹۹۹ به اینتر پیوست. توماس هلوِگ دانمارکی به جای کریستین پانوچی در سمت راست خط دفاعی میلان قرار گرفت. در واقع توماس هلوِگ و اولیور بیرهوف دو ستاره تیم اودینزه بودند که با نظر مثبت آلبرتو زاکرونی سرمربی وقت میلان، پیراهن این تیم را بر تن کردند. هلوِگ به همراه میلان فاتح اسکودتو شد ولی در سال ۲۰۰۳ به همراه زاکرونی ملقب به «عمو زاک» به اینتر پیوست.

برای تکمیل پازل خط دفاعی این تیم فرضی، باید به سراغ یک دفاع چپ برویم که پیراهن هر دو تیم را پوشیده است. فرانچسکو کوکو محصول آکادمی میلان و یک دفاع کناری مدرن که در روسونری مشهور شد ولی در سال ۲۰۰۲ به اینتر پیوست. در جریان این نقل و انتقال، کلارنس سیدورف در مسیر معکوس با وی مبادله شد. بدین ترتیب بهترین دوران فوتبال سیدورف از همین روز آغاز گردید. در جریان این معامله، روسونری برنده شد زیرا سیدورف یک بازیکن موفق در پیراهن میلان بود ولی کوکو به نا کجا آباد رفت. سیدورف در پیراهن میلان به دو قهرمانی سری آ و دو قهرمانی در لیگ قهرمانان رسید.

وقتی کارلو آنچلوتی به دنبال یک هافبک بازیساز خلاق برای میلان بود، به سراغ آندریا پیرلو رفت. باشگاه اینتر علاقه ای به پیرلو نداشت و مدام این بازیکن جوان را به تیم های دیگر قرض می داد و در واقع هدف اینتری ها این بود که یک جوری از شر پیرلو خلاص شوند. (شاید الان راحت باشد که از خودمان بپرسیم کدام انسان عاقلی از فوتبال پیرلو خوشش نمی آید؟)

آندریا پیرلو در ژوئن ۲۰۰۱ و پس از یک دوره حضور در برشا و بازی در کنار روبرتو باجو و پپ گواردیولا، به میلان ملحق و دوران شکوه و عظمت وی در سن سیرو آغاز شد. یک شماره ۱۰ واقعی، یک فانتزی باز واقعی، یک فوتبالیست اکمل و بی نظیر.

یکی دیگر از بهترین بازیکن های مشترک این دو باشگاه، هافبکی از پرو بود. ویکتور بنیتز در سال ۱۹۶۲ به میلان پیوست و به همراه این تیم قهرمان اروپا شد. اوج هنر بنیتز در مسابقه فینال مقابل بنفیکا و اوزه بیو بود. بنیتز پس از حضوری کوتاه در مسینا و سپس انجام ۸ بازی برای اینتر در فصل ۶۸-۱۹۶۷، دوباره به میلان برگشت.

بر خلاف بنیتز، یکی از بهترین هافبک های مشترک این دو تیم، دوران بهتری را در اینتر سپری کرد. جوزپه مه آتزا بین سال های ۱۹۲۷ تا ۱۹۴۰ در اینتر عضویت داشت و ۲۴۸ گل را در کلیه رقابت ها برای نراتزوری زد و یکی از بهترین مهاجمان تاریخ فوتبال ایتالیا و بهترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر شد. مه آتزا پس از جدایی از اینتر، دو سال نا موفق و بدون جام را در میلان سپری و فقط ۱۱ گل به ثمر رساند. در اولین دربی دلامدونینا که جوزپه مه آتزا می بایست در مقابل تیم سابقش یعنی اینتر قرار می گرفت، دقایقی پیش از شروع بازی در داخل رختکن گریست زیرا تقابل با تیم سابق برای او بسیار دشوار بود. البته مه آتزا به بازی رفت و گل تساوی میلان را در تساوی ۲-۲ مقابل اینتر زد. وی مجدداً در سال ۱۹۴۶ به اینتر بازگشت. پس از بازنشستگی اش، هر دو باشگاه به پاس زحمات وی، ورزشگاه سن سیرو را به جوزپه مه آتزا تغییر نام دادند.

مهاجمان زیادی همچون کریستین ویری، روبرتو باجو و ماریو بالوتلی بین این دو باشگاه رد و بدل شدند اما هیچ یک به اندازه زلاتان ابراهیموویچ و هرنان کرسپو در دلامدونینا اهمیت نداشتند. کرسپو فقط یک فصل در میلان بازی کرد و به افتخار خاصی نرسید ولی از حیث فردی با ۱۸ گل زده عملکرد خوبی را ارائه داد و یکی از گل های او در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل لیورپول بود، همان فینال کابوس وار میلانی ها در استانبول.

زلاتان ابراهیموویچ مدت زمان بیشتری را در اینتر نسبت به میلان سپری کرد ولی دوران حضور او در میلان از اهمیت بیشتری برخوردار است زیرا زلاتان در میلان به مرز پختگی رسید و طی ۸۵ بازی، ۵۵ گل به ثمر رساند. یکی از مهم ترین لحظات زندگی ورزشی زلاتان، ضربه پنالتی بود که در دربی دلامدونینا گرفت. او هنوز هم از میلان به عنوان بهترین و محبوب ترین تیم دوران فوتبال خویش یاد می کند.

از نام رونالدو نازاریو هم نگذریم که این نابغه برزیلی ابتدا با یک انتقال گران قیمت در سال ۱۹۹۷ به اینتر پیوست و طی ۵ سال و در ۹۹ بازی توانست ۵۹ گل برای نراتزوری بزند. رونالدو در سال ۲۰۰۷ به میلان ملحق شد و طی یک فصل نا موفق در روسونری، فقط ۸ گل را در ۲۰ بازی به ثمر رساند.