حاصل کار تیم ملی فوتبال ایران برابر سوریه چیزی بیش از یک امتیاز نبود اما این مسابقه که صفر – صفر تمام شد، یک بار دیگر ثابت کرد که این تیم دیگر قائم به فرد نیست و با هر ترکیب یا هر یک از نفراتش میتواند به دستیابی به اهدافش خوشبین باشد و کم نیاورد.
ایران ورزشی: حاصل کار تیم ملی فوتبال ایران برابر سوریه چیزی بیش از یک امتیاز نبود اما این مسابقه که صفر - صفر تمام شد، یک بار دیگر ثابت کرد که این تیم دیگر قائم به فرد نیست و با هر ترکیب یا هر یک از نفراتش میتواند به دستیابی به اهدافش خوشبین باشد و کم نیاورد.
ترکیب تیم ملی برابر سوریه یک بار دیگر دستخوش تغییراتی شده و این بار سوشا مکانی برخلاف دیدارهای اخیر در ترکیب تیم و درون دروازه قرار گرفته بود و به عزتا... پورقاز هم ولو در دقایقی اندک بازی داده شد و میلاد محمدی باز هم در پست دفاع چپ قرار گرفت و سرمربی پرتغالی تیم ملی ثابت کرد که بدون آندو تیموریان هم میتوان کمربند خط میانی را محکم و با زوج امید ابراهیمی و سعید عزتاللهی مرکز آن را اداره کرد.
کارلوس کیروش به سبب نرسیدن پژمان منتظری به شرایط مسابقهای به دلیل مصدومیت، یک بار دیگر از مرتضی پورعلیگنجی در دفاع وسط به عنوان زوج سیدجلال حسینی سود برد و مهدی طارمی را در مکانی قرار داد که معمولا در پرسپولیس از وی در آنجا استفاده نمیشود و با اینکه در برخی مسابقات اخیر تیم ملی از اشکان دژاگه چشمپوشی کرده بود،این بار از تجربه او در ۶۵ دقیقه اول مسابقه بهره گرفت.
زمین پرآب و شرایط جوی نامساعد شهر سرمبان مالزی مجال چندانی برای ارائه فوتبالی قابل قبول به هیچ یک از دو تیم نداد و هر دو فقط به ارسالهای بلند روی آوردند تا توپ در زمین باتلاقوار گرفتار نشود اما کیروش کاری کرده بود که شاگردانش در این سبک و وادی نیز مسلط برخویش و مطلع از وظایف خود باشند و اگر ما برنده بازی نبودیم، مقصر سیلاب و زمین خراب و جو حاکم بر مسابقه بود.
حتی یک امتیاز هم از این شرایط سخت جوی یک غنیمت بود اما غنیمت بزرگتر ادامه حفظ هویت تیم ملی و پرقدرت نشان دادن تحت هر شرایطی و به رغم انجام هر گونه تغییری در ترکیب تیم بود که این روزها از سوی کیروش به کرات و با هدف غافلگیر کردن رقبا در آرایش تیم اعمال میشود.
دیر زمانی تیم ملی متمرکز بر ستارهها و کسانی بود که نامی بزرگ داشتند و بر اساس آن حقی دائمی برای حضور در ترکیب ثابت برای خود قائل بودند و به همین سبب نیز تلاش چندانی برای ارتقای فنی کار خویش نمیکردند، امروز که جای هیچ کس ثابت نیست و کیروش در تصمیمی - درست یا غلط- حتی کاپیتان منتخب خودش برای تیم ملی را برای دیدار با سوریه به مالزی نمیبرد، طبیعی است که دیگران هم حساب کار دستشان بیاید و بفهمند که اگر تمامی نیروی خود را ارائه ندهند به نیمکت رانده خواهند شد و به این ترتیب تیمی شکل گرفته که تمامی نفراتش محکوم به جانفشانی به قصد استقرار در ترکیب ثابت هستند و برنده این روند طبعا تیم ملی است که بازیکنان آن با همتی چشمگیر و برای رسیدن به بلوغ فردی هر چه بیشتر و پیروز شدن در آزمونهای کیروش، تیم را نیز به موفقیتهای فزونتر میرسانند.
اشتباه بزرگی است اگر تصور کنیم که این رویدادها تصادفی است و کیروش بر اساس یک برنامه دقیق و به قصد گرفتن بهترین بازیها از شاگردانش دست به این کار نزده باشد.
او خوب میداند که وقتی ترکیب یک تیم جوان شود و نفراتش اطمینانی به حضور در ترکیب ثابت نداشته باشند، تمامی نفرات مجبورند به بهترین سربازان برای تیم تبدیل شوند و هر چه دارند ارائه کنند تا لباس تیم ملی از پیکرشان نیفتد و این مساله تیمی را ساخته است که پس از 5 دیدار سخت و جانکاه در مرحله رفت دیدارهای نهایی انتخابی جام جهانی 2018 در قاره آسیا حتی یک گل هم نخورده است و این حتی در قیاس با آمار جهانی و با احتساب کل مسابقات مقدماتی جام جهانی بیست و یکم در قاره و مناطق مختلف، دستاوردی یگانه مینماید.
برای کیروش 5 سال و 7 ماه که مدت زمامداری او در تیم ملی ایران است، طول کشید تا به ترکیبها و معادلاتی برسد که تیم وی را به مظهر کار گروهی و پرهیز از فردگرایی تبدیل کند اما این زمان طولانی و این کار پررنج ارزشش را داشته زیرا اینک تیمی داریم که حتی وقتی آزمون و حاجیصفی و آندو و بیرانوند و غفوری به دلایل مختلف قادر به همراهی آن نیستند، در شرایط بسیار دشوار جوی مالزی هم درس استقامت به آسیا میدهد و با بازیاش تاکید میکند که فقط بر تلاش تیمی متکی است و نه ستارههایی که اگر نباشند، تیم ملی تن به نزول محسوسی بدهد.
این طبعا دستاورد و موفقیتی بسیار فزونتر از تک امتیازی است که برابر سوریها در مالزی کسب کردیم و از این منظر آن آوردگاه جانکاه را هم به محلی برای رشد هر چه بیشتر تیم ملی تبدیل میکند.
پ
برای دسترسی سریع به تازهترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر