فرصت بزرگی که جادوگر نابود کرد

علی کریمی، کسی که با این همه استعداد، همیشه به حداقل‌ها رضایت داده‌ است.

خبرگزاری خبرآنلاین: همیشه بچه زرنگ ها برای معلم ها دوست داشتنی تر هستند. حتی اگر شیطنت شان بیشتر باشد. علی کریمی برای استعدادش همیشه چنین نقشی را در فوتبال ایران داشته. او همیشه یک پله بالاتر از همه هم نسلانش بوده است. شاید تنها باری که کسی درباره کریمی سختگیرانه برخورد کرده است، همان زمانی بوده که ناصرخان حجازی به خاطر رعایت اصل نظم و انضباط ، از کنار این بازیکن گذشت و جذبش نکرد.

وگرنه هم پروین، هم بلاژ هم برانکو و هم حتی کارلوس کی روش و قطبی و دیگران، در ادوار مختلف برای او از اصولشان دست کشیدند. هرچند در بلند مدت همگی با او به اختلاف خوردند چون کریمی هیچ گاه این امتیاز ویژه اش را تبدیل به وزنه ای برای خود نکرد تا اهداف و فوتبالش را پیش ببرد.

کریمی همیشه از کار سخت گریزان بوده. این را ابوالفضل جلالی سال ها قبل گفته بود. مردی که نقشی کلیدی در مقام مدیر برنامه های علی داشته است: «او اگر کمی به فوتبال علاقه نشان می داد و از کاری که می کرد لذت می برد و برایش انرژی می گذاشت امروز در بهترین تیم های دنیا بازی می کرد.»

این ها را جلالی قبل از رفتن کریمی به بایرن گفته بود اما علی با همان ویژگی های حداقلی به بایرن هم رسید . او به شالکه هم رفت اما هیچگاه نخواست آن جایگاه را برای همیشه نگه دارد و برایش نجنگید.

این رفتار را کریمی در سال های بعد از فوتبالش و در مربیگری هم داشت. روزی که او به کادرفنی تیم ملی کی روش اضافه شد ، می توانست فوتبال ایران را برای یک یا دو دهه صاحب یک مربی بزرگ کند. علی اما هنوز می خواست خاص باشد. او مرد روزی ۱۴ ساعت کار نبود. کسی که مثلا در شروع کار مربیگری قرار باشد الزامات آماده سازی تمرین را فراهم کند. کسی که سرمربی دیکتاتوری مثل کی روش مثل بقیه با او رفتار کند.

او زود برید و کنار کشید تا فرصتی بزرگ را از فوتبال ایران بگیرد. علی در این دو سال هم دنبال مربیگری نرفته تا این گمانه که واقعا علاقه ای به مربی بودن ندارد، تشدید شود.