آرامش مخرب

برانکو همانند کی‌روش نگران سخت‌افزار نیست، گله‌ای به پیراهن و کیفیتش ندارد، تا وقتی پای منافع خودش در میان نباشد با مدیر بالادستی درنمی‌افتد که باید برای پیشرفت این فوتبال بیشتر هزینه کرد و سختی کشید. شانس خوب محمد دادگان این بود که ۴ سال با دستور مستقیم مهرعلیزاده با مربی‌ای مثل برانکو کار کرد. او آنقدر ساکت و آرام بود که وقتی فدراسیون پول مالیاتش را نداد، ۱۰ سال تمام به ایران نیامد تا مبادا ممنوع‌الخروج شود. حتی زمانی که سرمربی الاتفاق سعودی بود برای دیدار با استقلال از هزاران کیلومتر دورتر، تیمش را از پشت تلفن کوچ کرد. البته این خصایص مادرزادی برانکو است که لزوما ربطی به داشته‌های فنی‌اش ندارد. برانکو تنها مربی یک دهه اخیر قرمزهاست که توانسته آرامش را به این تیم بازگرداند و بعد از سال‌ها قرمزها در ابتدای لیگ مدعی اصلی قهرمانی هستند.

اما فوتبال ما سوای سلیقه مدیران، محتاج کدام دست از مربیان خارجی است؟ بدون شک اگر قرار به پیشرفت و به‌روز شدن باشد بهتر است مربی‌ای بیاید که به وقتش مقابل مدیر بالادستی می‌ایستد و از او می‌خواهد ابزار پیشرفت را برای فوتبال ایران مهیا کند. از او می‌خواهد عوض قناعت به لباس درجه چندم آل‌اشپورت و جیووا سراغ آدیداس برود نه تنها برای برندش بلکه به این خاطر که در هوای گرم در آن لباس بازیکن تیم‌ملی چند لیتر کمتر عرق می‌کند و این رابطه مستقیم با نتیجه دارد.