چگونه سیمئونه موفق به شکست کارلتو شد؟
بایرن مونیخ باز هم مقابل اتلتیکو مادرید و دیگو سیمئونه شکست خورد. سیمئونه از همان تاکتیک همیشگی برای به زانو در آوردن باواریایی ها استفاده کرد؛ خنثی سازی سلاح تهاجمی بایرن. اما چگونه؟
نیمه اول: وقتی بایرن خلع سلاح می شود
همه می دانند که اتلتیکو مادرید چگونه بازی می کند. مردان دیگو سیمئونه به شدت تیم حریف را پرس می کنند. آنها از قدرت فیزیکی خویش برای بر هم ریختن برنامه های حریف سود می جویند. «لوس کولکونروس- لقب اتلتیکو» با استفاده از سیستم ۲-۴-۴ توانست موتور بایرن را خاموش کند. فرناندو تورس و آنتوان گریزمان زوج خط حمله اتلتیکو را تشکیل داده بودند.
در واقع این تیم اسپانیایی می خواست با استفاده از دو خط چهار نفره درون زمین، دردسرهای زیر را برای بایرن مونیخ پدید بیاورد:
اولاً مدافعان کناری و بال ها (وینگ ها) تیم حریف را مهار یا به قول فوتبالی ها، آنها را مارک کند.
ثانیاً با استفاده از مهاجمین خود، فضای خالی بین خطوط دفاعی و هافبک بایرن را افزایش بدهد.
ثالثاً یک سوم دفاعی را بسته و کابوسی را برای مهاجمین حریف ایجاد کند.
شاید روی کاغذ، بسیاری از تیم هایی که مقابل بایرن مونیخ قرار می گیرند، چنین رویکردی را انتخاب کنند ولی آن چه که اتلتیکو در عمل پیاده کرد و آن چه که به دست آورد، با تیم های دیگر بسیار متفاوت بود. یاران سیمئونه یکی از معدود تیم هایی هستند که رویکرد سه گانه فوق را به نحو احسن اجرا می کنند و در واقع از ظرفیت لازم برای این سبک بازی برخوردارند. اتلتیکو از دیسیپلین و بنیه لازم برای اجرای این سبک بازی بهره مند است.
اتلتیکو از همان ابتدای بازی، ارتباط خط هافبک بایرن را با نقط مختلف زمین قطع کرد. ارتباط مشخصی بین سه مرد خط هافبک بایرن با سه مهاجم این تیم وجود نداشت. نتیجه؟ فرانک ریبری، توماس مولر و روبرت لواندوفسکی مجبور می شدند که مدام به عقب برگردند.
به محل تصاحب توپ توسط لواندوفسکی در زمین توجه کنید
خنثی سازی بال های بایرن
وقتی که تیمی همچون اتلتیکو مادرید خط هافبک شما را مجبور کرده که به عقب بیاید، آن گاه خط حمله تیمتان نیز ناخودآگاه به عقب خواهد رفت. البته آنچلوتی برای پاسخ به این حربه حریف، یک پاسخ داشت؛ اتکاء به بال هایی که در این فصل، عملکردی فوق العاده داشتند.
اما پرسش اینجاست که آیا این تدبیر کارلتو به ثمر نشست؟ باید گفت که «خیر» زیرا همان طور که در موارد سه گانه فوق الذکر، ملاحظه کردید، اتلتیکو مادرید با سیستم ۲-۴-۴ به میدان رفت و سیمئونه در این سیستم، بال های بایرن را مارک کرد. در حقیقت، سیمئونه پیش از آنچلوتی، فکر اینجای کار را هم کرده بود.
در تصویر فوق مشاهده می کنید، آلابا توپ را دریافت می کند و نگاهی مستقیم به ریبری دارد که در تلاش برای یک فرار است. از آن جایی که آلابا توسط سائول مهار (مارک) شده، فضای کافی برای عبور توپ از خوان فران وجود ندارد و جالب این که، خوان فران نیز به دنبال مهار ریبری است. در نتیجه آلابا به ناچار، توپ را با یک پاس رو به عقب برای آرتورو ویدال می فرستد. این بازیکن شیلیایی تلاش می کند که یک پاس بلند را ارسال کند ولی توسط مدافع اتلتیکو دفع می شود. به نظر می رسد که روایت این صحنه، تنها گوشه ای از کابوس های بایرن در این بازی باشد.
آن چیزی که موجب نگرانی هوادارهای بایرن پس از شکست به اتلتیکو شد، عدم وجود یک آلترناتیو مناسب برای مقابله با برنامه های اتلتیکو بود. در حقیقت، سیمئونه فکر همه چیز را کرده و هیچ راه فراری برای حریف باقی نگذاشت. کلیه راه های ممکن برای ارسال توپ های بایرن به محوطه جریمه حریف، مسدود یا محدود شده بودند. همچنین، لواندوفسکی و مولر بیش از این که تهدیدی برای خط دفاعی حریف باشند، کاملاً در تله مدافعان اتلتیکو قرار داشتند.
نیمه دوم: عقب نشینی هوشمندانه اتلتیکو
مردان سیمئونه پیش بینی می کردند که بایرن در نیمه دوم، بی محابا حمله خواهد کرد. در نتیجه، آنها با همدیگر عقب نشینی کرده و عملیات تهاجمی برای بایرن نیز به همان میزان، دشوارتر شد. شاید مهم تر از مباحث تاکتیکی راجع به خط دفاعی اتلتیکو، حفظ انسجام روحی این تیم در لحظات دشوار نیمه دوم و در اوج حملات بایرن مونیخ بود. میشل مانگر یکی از نویسنده های bayerncentral می گوید که تیم دیگو سیمئونه ترجیح می دهد که گل نزند ولی گل هم نخورد اما خوان پابلو گونزالز نویسنده دیگر bayerncentral اعتقاد دارد که این قضاوت درباره سیمئونه، چندان هوشمندانه و عادلانه نیست.
وقتی اصطلاح «پارک کردن اتوبوس» را می شنوید، شاید گمان کنید که یک تیم، کلیه بازیکن های خود را در یک سوم دفاعی می چیند. این سیستم دفاعی مطلق، ممکن است نتیجه بدهد و یا ناکام شود زیرا نحوه بازی تیم مقابل (یا همان تیم مهاجم) نیز تعیین کننده خواهد بود. معمولاً تیم هایی که دفاع اتوبوسی را جلوی بایرن مونیخ می چینند، در نهایت تسلیم می شوند. بایرن مونیخ با توفانی از حملات در نیمه زمین حریف، سعی در جبران نتیجه داشت. البته در بسیاری از دقایق نیمه دوم، بایرن صبورانه به دنبال یافتن روزنه های تنگ و باریک در خط دفاعی اتلتیکو بود و بدین منظور، روش های مختلفی را امتحان می کرد. هرگز نباید گفت که اتلتیکو مادرید مقابل بایرن، یک دفاع اتوبوسی سنتی را انجام داد. شاید یاران سیمئونه یک نمایش تدافعی را ارائه داده اما فراموش نکنیم که اگر دفاع اتوبوسی سنتی را انتخاب کرده بودند، چاره ای جز تسلیم در مقابل مهاجمان بایرن نداشتند. آنها کمترین شانس گلزنی را به باواریایی ها دادند و بسیار مدرن و آموزنده، دفاع کردند.
پوشش، پرس، عقب نشینی، تکرار!
شاید نتوان یک الگوی دقیق را برای سیستم بازی اتلتیکو مادرید تشریح کرد اما در برخی از صحنه ها، تورس و گریزمان با دویدن به فضای مدافعان میانی بایرن، سیستم پرس از جلو را پیاده سازی می کردند.
این حربه، دو فایده برای اتلتیکو داشت. اولاً نشان می داد که خیال بایرنی ها در تصاحب توپ، نباید راحت باشد. ثانیاً اتلتیکو ثابت کرد که توان حمله و ایجاد خطر بیشتر را دارد. چون اتلتیکو به صورت مطلق دفاع نکرد و سیستم دفاع اتوبوسی سنتی را مورد استفاده قرار نداد، این شانس را داشت که حملاتی سرعتی و خطرناک را نیز روی دروازه بایرن تدارک ببیند.
سیمئونه هوشمندانه ترین روش ممکن را برای سیستم تدافعی تیمش انتخاب کرد. این مربی آرژانتینی به خوبی می دانست که تیمش قادر نیست بایرن را در نیمه زمین آن تیم محصور بکند. از طرف دیگر، سیمئونه سیستم دفاعی مطلق را هم یک ریسک بزرگ برای تیمش تشخیص داد و در نتیجه، به این سیستم هوشمندانه روی آورد که نه هجوم مطلق بود و نه دفاع اتوبوسی سنتی و مطلق. فیلیپ لام این بازی را اولین آزمون جدی بایرن مونیخ در این فصل دانست. به نظر می رسد که کارلو آنچلوتی هنوز هم نتوانسته به عملکرد تهاجمی مطلوب خویش دست یابد.
ارسال نظر