تیمی جوان و سرشار از پتانسیلهای مختلف
سردار آزمون، سعید عزتاللهی، علیرضا جهانبخش، کاوه رضایی، مهدی طارمی، رامین رضاییان و مهدی ترابی نمادهای بارز جوانی در تیمی هستند که تا همین ۳ سال پیش مسن محسوب میشد و کار فوتبال ایران را در میادین بزرگ بعدی دشوار نشان میداد.
آیا بار تجربه تیم نیز به حد کفایت میرسد؟ در پاسخ باید گفت رویکرد مجدد کارلوس کیروش به امثال تیموریان، حسینی و منتظری قدمی در همین راه است و حتی نفراتی مثل دژاگه و ابراهیمی و حاجیصفی نیز که به هیچ روی پیر محسوب نمیشوند و با 30 سالگی فاصله دارند، عیار تجربه تیم را بالا میبرند و رضا قوچاننژاد نیز همینطور.
سرمربی پرتغالی تیم ملی ترکیبی را انتخاب کرده است که هم شور و حرارت جوانی را در اختیار دارد و هم تجربه برای میدانداری در روزهای سخت، ترکیب این دو عنصر در دیدار امشب برابر قطر در معرض امتحان و نمایش قرار خواهد گرفت. اما اگر یک آرایش ایدهآل هم جلوه نکند، حرکت کیروش برای ساختن امروز و آینده کاری اصولی بوده است و او نمیتوانست با ترکیب گسیلشده به جام جهانی ۲۰۱۴ و یا ترکیبی که در سالهای ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ با آن در مرحله مقدماتی این جام شرکت کرد، به آینده امیدوار باشد.
حال با این جوانگرایی جدید کیروش و یا هر مربی بعدی تیم ملی میداند که حداقل 50 درصد از ترکیب ظاهر شونده در مرحله مقدماتی بعدی (2022) را هم در مشتاش دارد و امثال آزمون و طارمی در زمان برگزاری آوردگاه قطر بیشتر از 28 سال سن نخواهند داشت و ترابی از آنها هم کمتر خواهد بود.
عزتاللهی نیز همینطور. در یک منظر کلیتر حتی دروازهبانان تیم ملی هم جوانتر شدهاند و اگر سنگربان دیگری ظهور نکند (که بعید است سر برنیاورد) بیرانوند و اخباری و مظاهری (که آخری در اردوی فعلی نیست) جام ۲۰۲۲ را هم پوشش خواهند داد و نگاهی امیدوارانه به ما میگوید بازیکنان «نه جوان و نه مسن» مثل حاجیصفی و ابراهیمی برای تبدیل شدن به «آندو تیموریانهای تیم ملی سال ۲۰۲۲» ما بدون شانس نیستند.
حتی اگر آیندهبینیهای خود را رویاگونه نکنیم و فقط آینده نزدیک و جام 2018 را ببینیم، تیمی که امشب مقابل قطر میایستد و سهشنبه آینده روبهروی چین در خاک این کشور قرار میگیرد، تیمی جوان و سرشار از پتانسیلهای مختلف و آکنده از امید و قدرت است. این تیم بعد از بازنشستگی اختیاری نکونام، استعفاهای مورد پذیرش قرار گرفته رحمتی، جباری، عقیلی و خلعتبری و نادیده انگاشته شدنهای نسبی و یا کامل حیدری و بیکزاده و صادقی طی سالهای اخیر، کاملا پوست انداخته و به تیمی برای امروز و آینده تبدیل شده است. تیمی که به مردم لبخند میزند و در عین حال سرشار از قاطعیت است و برخی جوانانش (آزمون و جهانبخش) میتوانند در باشگاههایی بسیار فراتر از روستوف و آلکمار توپ بزنند و حتی برخی مهرههای مقیم وطن آن مانند تبریزی و رضایی سقف پروازهای بلندتری در دو سه سال پیشرو خواهند داشت و داریوش شجاعیان نیز همینطور و به طریق اولی با وحید امیری چپ پا و هنرمند، تیم ملی امروز را هم برای خود تا حدی بیمه کرده است.
بحث فعلی تیم ملی بسیار فراتر از راهیابی به جام جهانی ۲۰۱۸ است و در آینه آن میتوان تجلی سیطره مجدد بر پیکارهای قارهای و حتی راهیابی به جمع ۳۰ و شاید هم ۲۵ تیم اول جدول فیفا را دید. این فقط یک رویا نیست بلکه پتانسیل موجود در فوتبال ما است و بستگی به این دارد که ما چگونه از آن استفاده میکنیم و شروع استفاده از آن از همین امشب است که مقابل تیم چندین و چند ملیتی قطر میایستیم. تیمی که چون استعدادهای بومی و ذاتی ما را ندارد و پیروزی را به هر قیمتی میخواهد، اقدام به خرید استعداد و بازیکن از خارج کرده است. تیمی که به رغم برخی قابلیتهای بارز آن، زیر سایه استعدادهای ناب جوانان ایرانی و تیم ملی فعلی ما قرار میگیرد و تبلور و تجلی آن به استانداردهای تیم ایران نمیرسد. این به گونهای یک پیروزی برای ما قبل از کسب پیروزی در میدان مسابقه و شمارش اعداد و ارقام و گلها است.
نظر کاربران
کاوه رضایی؟؟؟؟خخخخخخخخخخ اخرین بار کی ملی پوش بوده هههههههه