انزلی به دنبال پژمان و مازیارهای جدید

ورزش سه: حکایت قوی سپید خزر چیز دیگری است. حتی اگر پول نداشته باشد ستاره های شهر عاشق بازی کردن در ملوان هستند. حضور در این تیم که نامش برای مردمان شهر انزلی مقدس است انرژی مثبتی ساطع می کند که با پول خریدنی نیست و نمی تواند در جغرافیای دیگر آن را حس کرد.

پژمان، مازیار و بی شک خیلی از ستاره های دیگر مثل سید جلال رافخایی با خوب و بد ملوان سوختند، ساختند و به دفعات وفاداری خود را به ملوان ثابت کردند. البته آنها هیچ منتی بر سر قوی سپید خزر ندارند چون عاشق ملوان هستند و دوست داشتنتشان از انتهای وجود و صمیم قبل است و به ابراز عش افتخار می کنند. به واقع هدف از به تصویر کشیدن عشق به ملوان غرور است. غرور به عشق نه فحر فروختن و چیزی را طلب کردن.

گریه های مازیار برای ملوان و شادی های پژمان بعد از گشودن دروازه حریفان یک دنیا حرف دارد و خاطراتش به این زودی از اذهان پاک نخواهد شد هر چند اگر قرار به عدم حضور این دو در ترکیب ملوان باشد. عاشقانه های آنها از جنس لطافت است. بی ریا و بی منت. پژمان پول های خونه به خونه را نخواست و حتی راضی به مذاکره هم نشد و مازیار هم خود را آماده می کرد که سال های پایانی دوران بازیگری را در ملوان سپری کند اما سرمربی تیم می گوید نه!

با هه عشق و عشق بازی ها فوتبال حرفه ای شده. بی شک این حق محمد مایلی کهن است که بازیکنان تیم را خودش انتخاب کند چون اوست که فردا باید در برابر نتایج تیم پاسخگو باشد. البته که پژمان و مازیار هم فرید نخواهند زد. چون این عشق نیاز به فریاد ندارد و این دو از آن دسته از بازیکنانی نیستند که عشق شان با حضور باشد و ملوان را فقط برای روزهایی بخواهند که خود باشند.

ملوان می ماند. این ملوان است که می ماند. هر چند که می شد باز هم از وجود این دو استفاده کرد. حتی در کادر فنی. به خصوص پژمان نوری که نشان داد علاقمند به مربیگری است. اما فوتبال هر آنچه که در ذهن می گذرد نیست و همانند زندگی قابل چینش از سوی ما نیست. بی شک این دو هم با یک واقعیت بزرگ کنار خواهند آمد. این حق سرمربی است که بازیکنان را خود انتخاب کنند.

جایزه و قدردانی از مازیار و پژمان احترامی است که در کوچه و خیابان و مردم به این دو خواهند گذاشت. این بهتر از هزاران تقدیر و هزاران سپاس است. مردمی که بی شک در غیاب پژمان و مازیار هم ملوان را دوست خواهند داشت.