وقتی قیصر اولین هافبک آزاد جهان لقب گرفت
نوشتن از مرد افسانه‌ای آلمان همان قدر که سخت است همان قدر هم می‌تواند راحت باشد چرا که این مرد به قدری افتخارآفرینی داشته که به خودی خود در چشم باشد.
خبرگزاری فارس: لقب «قیصر» را معمولا به بزرگترین فوتبالیست تاریخ آلمان نسبت می‌دهند و دلیل خوبی برای این کار وجود دارد. هیچ کس بهتر از بکن باوئر نمی‌توانست جام‌های مختلف را کسب کند. او در بسیاری از تیم‌های بزرگ در تاریخ فوتبال یک نیروی محرکه بود و در بایرن مونیخ در کنار بازیکنانی چون سپ مایر و گرد مولر چهار بار فاتح بوندس‌لیگا، چهار جام حذفی، و یک جام قهرمانان و سه قهرمانی متوالی در اروپا از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۶ شد. نوار پیروزی‌های وی پس از ترک بایرن‌مونیخ نیز ادامه داشت. وی در سال ۱۹۸۲ به همراه هامبورگ قهرمان بوندس‌لیگا شد و سه‌بار با کوسموس فاتح لیگ حرفه‌ای آمریکا شد.
او هر قدر که در رقابت‌های داخلی موفق بود، در عرصه بین‌المللی عملکرد بهتری داشت. بکن باوئر در قهرمانی تیمش در مسابقات قهرمانی اروپا در سال ۱۹۷۲ و جام‌جهانی ۱۹۷۴ کاپیتان آلمان غربی بود. وی در فینال جام‌جهانی ۱۹۷۴ بهترین لحظاتش را تجربه کرد. آلمان غربی در مقابل یوهان کرویف و فوتبال کامل غول‌های هلندی تیمی بسیار ضعیف‌تر به نظر می‌رسید. با این حال بکن باوئر، برتی فوگتس و دیگر مدافعان آلمان خیلی خوب کرویف را مهار کردند تا هلند تنها یک گل آن هم از روی نقطه پنالتی به ثمر برساند. آلمان غربی با پیروزی دو بر یک در این مسابقه قهرمان شد.
فرانتس بکن باوئر
تولد: ۱۱ سپتامبر ۱۹۴۵
محل تولد: مونیخ -آلمان
باشگاه‌ها: مونیخ ۱۸۶۰، بایرن مونیخ، نیویورک کاسموس، هامبورگ
مهمترین افتخارات:
قهرمان جام جهانی ۱۹۷۴، نایب قهرمانی جام جهانی ۱۹۶۶، مقام سوم جام جهانی ۱۹۷۰، قهرمان جام ملت های اروپا ۱۹۷۲،فینالیست جام ملت های اروپا ۱۹۷۶، قهرمان جام باشگاههای اروپا ۱۹۷۴، ۱۹۷۵، ۱۹۷۶، قهرمان جام در جام اروپا ۱۹۶۷، قهرمان بوندس لیگا ۱۹۶۹، ۱۹۷۲، ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴، مرد سال فوتبال اروپا ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ (به عنوان بازیکن)-قهرمان جام جهانی ۱۹۹۰، نایب قهرمان جام جهانی ۱۹۸۶، مقام سوم جام ملت های اروپا ۱۹۸۸(به عنوان مربی)
تیم ملی آلمان: ۱۰۳ بازی، ۱۴ گل
حضور در جام جهانی:
سه دوره (۱۹۶۶، ۱۹۷۰، ۱۹۷۴)- ۱۸ بازی، ۵ گل
بکن باوئر در فینال مسابقات جام‌جهانی ۱۹۶۶مقابل انگلیس مسئول مهار بابی چارلتون بود و در تمام زمین ومبلی به دنبال او می‌دوید. این مسابقه نبردی بین دو بازیکن باهوش بود. چارلتون بازیکنی بود که آلمان بیشتر از همه از او می‌ترسید و بکن باوئر در این باره می‌گوید: «انگلیس ما را در سال ۱۹۶۶ شکست داد زیرا بابی چارلتون کمی بهتر از من بود.»
انگلیس در این بازی با نتیجه چهار بر دو در وقت‌های اضافه به پیروزی رسید و این ناامیدی بزرگی برای بکن‌باوئر جوان بود اما این اولین فینال او از سه فینالی بود که در جام جهانی تجربه کرد و می‌توانست بعدها انتقام خود را بگیرد. وی در سال ۱۹۶۸ با زدن گلی که باعث شد آلمان غربی برای اولین بار مقابل انگلیس به پیروزی برسد، انتقام شکست در فینال جام‌جهانی را گرفت.
بکن‌باوئر در جام‌جهانی ۱۹۷۰ مکزیک به خاطر بازی با مصدومیت شانه در شکست چهار بر سه مقابل ایتالیا ماندگار شده است. او که شانه‌اش را به شدت باندپیچی کرده بود، از تعویض شدن امتناع کرد و ۱۲۰ دقیقه کامل برای تیمش جنگید تا شاهد شکست آلمان غربی باشد. یک پیروزی در دیدار رده‌بندی مقابل اروگوئه تا حدودی درد این شکست را تسلی داد.
بکن باوئر تنها یک برنده نبود و به خاطر افتخاراتی که کسب کرد، به او لقب قیصر یا امپراطور فوتبال را ندادند. او یک پیش‌قراول بود که انقلابی در شیوه بازی ایجاد کرد. در حالی که مهارت‌های بازی‌سازی و هجومی بسیار زیادی داشت، به عقب‌نشینی و تمرکز بر روی دفاع کردن راضی نبود و زمانی که چنین غریزه دفاعی فوق‌العاده‌ای داشت، راضی نمی‌شد در خط میانی بماند؛ او اولین بازیکن آزاد بزرگ در فوتبال شد.
بکن باوئر به شخصیتی ماندگار در فوتبال آلمان تبدیل شد. وی به عنوان مربی قهرمان جام‌جهانی ۱۹۹۰ شد و آخرین تیم ملی فوتبال آلمان غربی را به افتخار رساند. وی همچنین به عنوان سرمربی بایرن‌مونیخ قهرمان بوندس‌لیگا شد و جام یوفا را نیز کسب کرد.
بکن باوئر در سال ۱۹۸۴ بدون داشتن مدرک مربیگری هدایت تیم ملی فوتبال آلمان را برعهده گرفت و در پاسخ به کسانی که در این خصوص از او انتقاد می‌کردند، گفت: مثلا استادان دانشکده ورزش می‌خواهند چه‌چیزی را به من یاد بدهند؟
یکی از صحنه های به یادماندنی جام جهانی۱۹۹۰ دقایق پس از به صدا درآمدن سوت پایان فینال و قهرمانی آلمان بعد از پیروزی مقابل آرژانتین بود.
در حالی که بازیکنان آلمان با خوشحالی فراوانی در حال جشن گرفتن این پیروزی بزرگ بودند، بکن باوئر با چهره‌ای متفکر به تنهایی بر روی چمن ورزشگاه المپیک رم، مشغول قدم زدن بود. وی درباره این تصویر خاطره‌انگیز می‌گوید: من به شدت تحت تأثیر قرار گرفته بودم اما دوست داشتم که در آن لحظه تنها باشم و این فصل از فعالیت خود را به پایان برسانم. این آخرین بازی من به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال آلمان بود و آن لحظه باید از این سمت خداحافظی می کردم.»
بکن باوئر در سال ۱۹۹۸ به عنوان نایب رئیس فدراسیون فوتبال آلمان منصوب شد و از سال ۲۰۰۹ نیز به عنوان رئیس افتخاری باشگاه بایرن مونیخ فعالیت می‌کند. وی در کسب میزبانی مسابقات جام‌جهانی ۲۰۰۶ برای آلمان نیز نقش بسیار مهمی داشت و یک مؤسسه خیریه برای کمک به معلولان ذهنی و جسمی نیز تأسیس کرده است. وی به دلیل انتقاد از بسیاری از بازیکنان و مربیان تیم ملی فوتبال آلمان تیتر بسیاری از رسانه‌ها را به خود اختصاص داد. وقتی به اندازه او افتخار آفرینی کنید، این حق را کسب خواهید کرد که از همه انتقاد کنید.
موفقیت بکن باوئر به عنوان یک بازیکن آزاد، بسیاری از تیم‌ها را تحریک کرد که یک نسخه قیصر خودشان را داشته باشند. برخی تیم‌ها مثل ایتالیا با شیرآ و باره‌سی یا آلمان روزهای بعد با ماتئوس موفق شدند اما در کل، اکثر تیم‌ها متوجه شدند که تنها یک بکن‌باوئر وجود دارد.
همان طور که نویسنده کتاب «دایرةالمعارف جامع فوتبال» می‌نویسد: «او عروسک‌گردان بود، پشت صحنه قرار می‌گرفت و نخ‌هایی را می‌کشید که برای بایرن‌مونیخ و آلمان غربی افتخارات بسیاری را به دست آورد.»
بکن‌باوئر در جمله‌ای به یادماندنی می‌گوید: کسی که قوی است، برنده نمی‌شود؛ آن کس که برنده می‌شود، قدرتمند است.
او هر قدر که در رقابت‌های داخلی موفق بود، در عرصه بین‌المللی عملکرد بهتری داشت. بکن باوئر در قهرمانی تیمش در مسابقات قهرمانی اروپا در سال ۱۹۷۲ و جام‌جهانی ۱۹۷۴ کاپیتان آلمان غربی بود. وی در فینال جام‌جهانی ۱۹۷۴ بهترین لحظاتش را تجربه کرد. آلمان غربی در مقابل یوهان کرویف و فوتبال کامل غول‌های هلندی تیمی بسیار ضعیف‌تر به نظر می‌رسید. با این حال بکن باوئر، برتی فوگتس و دیگر مدافعان آلمان خیلی خوب کرویف را مهار کردند تا هلند تنها یک گل آن هم از روی نقطه پنالتی به ثمر برساند. آلمان غربی با پیروزی دو بر یک در این مسابقه قهرمان شد.
فرانتس بکن باوئر
تولد: ۱۱ سپتامبر ۱۹۴۵
محل تولد: مونیخ -آلمان
باشگاه‌ها: مونیخ ۱۸۶۰، بایرن مونیخ، نیویورک کاسموس، هامبورگ
مهمترین افتخارات:
قهرمان جام جهانی ۱۹۷۴، نایب قهرمانی جام جهانی ۱۹۶۶، مقام سوم جام جهانی ۱۹۷۰، قهرمان جام ملت های اروپا ۱۹۷۲،فینالیست جام ملت های اروپا ۱۹۷۶، قهرمان جام باشگاههای اروپا ۱۹۷۴، ۱۹۷۵، ۱۹۷۶، قهرمان جام در جام اروپا ۱۹۶۷، قهرمان بوندس لیگا ۱۹۶۹، ۱۹۷۲، ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴، مرد سال فوتبال اروپا ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ (به عنوان بازیکن)-قهرمان جام جهانی ۱۹۹۰، نایب قهرمان جام جهانی ۱۹۸۶، مقام سوم جام ملت های اروپا ۱۹۸۸(به عنوان مربی)
تیم ملی آلمان: ۱۰۳ بازی، ۱۴ گل
حضور در جام جهانی:
سه دوره (۱۹۶۶، ۱۹۷۰، ۱۹۷۴)- ۱۸ بازی، ۵ گل
بکن باوئر در فینال مسابقات جام‌جهانی ۱۹۶۶مقابل انگلیس مسئول مهار بابی چارلتون بود و در تمام زمین ومبلی به دنبال او می‌دوید. این مسابقه نبردی بین دو بازیکن باهوش بود. چارلتون بازیکنی بود که آلمان بیشتر از همه از او می‌ترسید و بکن باوئر در این باره می‌گوید: «انگلیس ما را در سال ۱۹۶۶ شکست داد زیرا بابی چارلتون کمی بهتر از من بود.»
انگلیس در این بازی با نتیجه چهار بر دو در وقت‌های اضافه به پیروزی رسید و این ناامیدی بزرگی برای بکن‌باوئر جوان بود اما این اولین فینال او از سه فینالی بود که در جام جهانی تجربه کرد و می‌توانست بعدها انتقام خود را بگیرد. وی در سال ۱۹۶۸ با زدن گلی که باعث شد آلمان غربی برای اولین بار مقابل انگلیس به پیروزی برسد، انتقام شکست در فینال جام‌جهانی را گرفت.
بکن‌باوئر در جام‌جهانی ۱۹۷۰ مکزیک به خاطر بازی با مصدومیت شانه در شکست چهار بر سه مقابل ایتالیا ماندگار شده است. او که شانه‌اش را به شدت باندپیچی کرده بود، از تعویض شدن امتناع کرد و ۱۲۰ دقیقه کامل برای تیمش جنگید تا شاهد شکست آلمان غربی باشد. یک پیروزی در دیدار رده‌بندی مقابل اروگوئه تا حدودی درد این شکست را تسلی داد.
بکن باوئر تنها یک برنده نبود و به خاطر افتخاراتی که کسب کرد، به او لقب قیصر یا امپراطور فوتبال را ندادند. او یک پیش‌قراول بود که انقلابی در شیوه بازی ایجاد کرد. در حالی که مهارت‌های بازی‌سازی و هجومی بسیار زیادی داشت، به عقب‌نشینی و تمرکز بر روی دفاع کردن راضی نبود و زمانی که چنین غریزه دفاعی فوق‌العاده‌ای داشت، راضی نمی‌شد در خط میانی بماند؛ او اولین بازیکن آزاد بزرگ در فوتبال شد.
بکن باوئر به شخصیتی ماندگار در فوتبال آلمان تبدیل شد. وی به عنوان مربی قهرمان جام‌جهانی ۱۹۹۰ شد و آخرین تیم ملی فوتبال آلمان غربی را به افتخار رساند. وی همچنین به عنوان سرمربی بایرن‌مونیخ قهرمان بوندس‌لیگا شد و جام یوفا را نیز کسب کرد.
بکن باوئر در سال ۱۹۸۴ بدون داشتن مدرک مربیگری هدایت تیم ملی فوتبال آلمان را برعهده گرفت و در پاسخ به کسانی که در این خصوص از او انتقاد می‌کردند، گفت: مثلا استادان دانشکده ورزش می‌خواهند چه‌چیزی را به من یاد بدهند؟
یکی از صحنه های به یادماندنی جام جهانی۱۹۹۰ دقایق پس از به صدا درآمدن سوت پایان فینال و قهرمانی آلمان بعد از پیروزی مقابل آرژانتین بود.
در حالی که بازیکنان آلمان با خوشحالی فراوانی در حال جشن گرفتن این پیروزی بزرگ بودند، بکن باوئر با چهره‌ای متفکر به تنهایی بر روی چمن ورزشگاه المپیک رم، مشغول قدم زدن بود. وی درباره این تصویر خاطره‌انگیز می‌گوید: من به شدت تحت تأثیر قرار گرفته بودم اما دوست داشتم که در آن لحظه تنها باشم و این فصل از فعالیت خود را به پایان برسانم. این آخرین بازی من به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال آلمان بود و آن لحظه باید از این سمت خداحافظی می کردم.»
بکن باوئر در سال ۱۹۹۸ به عنوان نایب رئیس فدراسیون فوتبال آلمان منصوب شد و از سال ۲۰۰۹ نیز به عنوان رئیس افتخاری باشگاه بایرن مونیخ فعالیت می‌کند. وی در کسب میزبانی مسابقات جام‌جهانی ۲۰۰۶ برای آلمان نیز نقش بسیار مهمی داشت و یک مؤسسه خیریه برای کمک به معلولان ذهنی و جسمی نیز تأسیس کرده است. وی به دلیل انتقاد از بسیاری از بازیکنان و مربیان تیم ملی فوتبال آلمان تیتر بسیاری از رسانه‌ها را به خود اختصاص داد. وقتی به اندازه او افتخار آفرینی کنید، این حق را کسب خواهید کرد که از همه انتقاد کنید.
موفقیت بکن باوئر به عنوان یک بازیکن آزاد، بسیاری از تیم‌ها را تحریک کرد که یک نسخه قیصر خودشان را داشته باشند. برخی تیم‌ها مثل ایتالیا با شیرآ و باره‌سی یا آلمان روزهای بعد با ماتئوس موفق شدند اما در کل، اکثر تیم‌ها متوجه شدند که تنها یک بکن‌باوئر وجود دارد.
همان طور که نویسنده کتاب «دایرةالمعارف جامع فوتبال» می‌نویسد: «او عروسک‌گردان بود، پشت صحنه قرار می‌گرفت و نخ‌هایی را می‌کشید که برای بایرن‌مونیخ و آلمان غربی افتخارات بسیاری را به دست آورد.»
بکن‌باوئر در جمله‌ای به یادماندنی می‌گوید: کسی که قوی است، برنده نمی‌شود؛ آن کس که برنده می‌شود، قدرتمند است.
ارسال نظر