سرگذشت عجیب توپ جمع‌کن فرز آنفیلد

ورزش سه: اوکلی کانونی‌یر مهاجم تیم فوتبال زیر ۱۸ سال لیورپول، در حالی این روزها در صدر جدول رده‌بندی گلزنان لیگ جوانان انگلستان قرار دارد که سرگذشت بسیار جالبی را با خودش به همراه دارد. او همان توپ‌ جمع‌کن معروف در بازی اواسط اردیبهشت سال ۹۸ است. شبی که لیورپول برای صعود به فینال چمپیونزلیگ، به خلق یک معجزه احتیاج داشت تا شکست سه بر صفر در بازی رفت برابر بارسلونا را در انفیلد جبران کند.

در حالی که لیورپول یک گل را در نیمه‌ی اول و دو گل دیگر را در اوایل نیمه‌ی دوم جبران کرده بود و بازی با نتیجه‌ی سه بر صفر دنبال می‌شد، لیورپول در دقیقه ۷۹ صاحب یک ضربه‌ی کرنر شد.

در حالی که توپ بعد از به کرنر رفتن با تابلوی تبلیغاتی برخورد کرد و به زمین برگشت، اوکلی خیلی زود توپی که در دستش بود را برای آرنولد انداخت و توپ دیگر را هم از داخل زمین پس گرفت. موضوعی که باعث شد آرنولد این شانس را پیدا کند تا در شلوغی محوطه‌ی جریمه و در حالی که همه منتظر بودند هندرسون برای زدن کرنر پشت توپ برود، اوریگی را در برابر ترشتگن بهت‌زده صاحب توپ کند و لیورپول به طرز باورنکردنی‌ای گل چهارم را به ثمر برساند.

اوکلی حالا عضو تیم زیر ۱۸ سال لیورپول و با 18 گل فعلا برترین گلزن لیگ جوانان انگلستان است.

سایت رسمی باشگاه لیورپول به همین بهانه با او مصاحبه‌ای را انجام داده که در ادامه آن را می‌خوانید.

او همان توپ‌جمع‌کن تیزهوش در بزرگ‌ترین شب اروپایی لیورپول در آنفیلد است. توپ‌جمع‌کن آن زمان ۱۴ ساله‌ای که با افتخار ادعا می کند پری اسیست( پاسِ پاس گل) اوریگی را او داده است. گلی که جایگاه قرمزها را در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۱۹ تضمین کرد و البته و جایگاه او را در آکادمی. اما محصول آکادمی که اکنون ۱۷ سال دارد، مصمم است در آینده کاری کند که آن شب تاریخی، تنها یکی از پرده‌های نمایش درخشان تیمی باشد که او از آن حمایت می‌کند.
"این خاطره باعث می شود احساس غرور کنم، این یک لحظه بزرگ بود، اما من می‌خواهم فوتبالیست باشم، نه یک توپ‌جمع‌کن!"

او الان در مسیر کاملا درستی قرار دارد. پس از امضای اولین قرارداد حرفه ای خود در جولای، این مهاجم تا ژانویه ۲۳ گل در تمامی رقابت ها برای تیم زیر ۱۸ ساله‌های لیورپول تحت هدایت مارک بریج-ویلکینسون به ثمر رسانده است.

بخشی از داستان او به خوبی شناخته‌شده است، جنبه های دیگر داستانش اما، شامل فداکاری و انگیزه‌اش برای تکامل است. زندگی او در آستانه ۱۵ سالگی برای همیشه تغییر کرد. زمانی که در دقیقه ۷۹ بازی برگشت نیمه نهایی با بارسلونا به سادگی توپ را به سمت ترنت الکساندر-آرنولد در کنار کرنر فرستاد آورد در حالی که انتظارش را نداشت. ضربه‌نهایی دیووک اوریگی تضمین کرد که نام اوکلی کانونی‌یر به هر طریقی در خاطر می‌ماند.

او درباره آن که چه شد در آن شب توپ‌جمع‌کن کنار کرنر بود گفت: "من آن نقطه را برای فضا و چیزهای دیگر انتخاب کردم. من قبلاً چند بازی انجام داده بودم، مانند دورتموند که لوورن ضربه سر را به ثمر رساند( بازی تاریخی لیورپول دورتموند که با کامبک رویایی شاگردان کلوپ همراه بود). لوورن در آن گوشه ای که من بودم جشن شادی به پا کرد. انصافاً در مورد توپ‌جمع‌کن بودن خوش‌شانس بوده‌ام! طبیعتا لیورپول در حال شکست خوردن بود، بنابراین دستیار سرمربی به کارل که مربی ما بود گفت که برگشت توپ به زمین باید به شدت سریع باشد زیرا ما ۰-۳ شکست خورده‌ایم و زمان کافی برای جبران نداریم.

روز بعد به مدرسه رفتم و همه طرفداران لیورپول در مدرسه ما فقط به سمت من می آمدند و می گفتند تو بازی را برای ما بردی! من مجبور شدم به اتاق دیگری بروم زیرا افراد زیادی به سمت من می آمدند. "هنوز کمی دیوانه‌کننده است. افرادی که در شبکه های اجتماعی با من تماس می گیرند و من را اسطوره لیورپول می نامند. اما اگر به کارهایی که ترنت با تیم اصلی لیورپول انجام داد و جام‌هایی که با آنها برد، نگاه کنید، دوست دارم این کار را انجام دهم. نمی‌خواهم مثل یک اسطوره توپ‌جمع‌کن باشم، می‌دانی منظورم چیست؟"

او وقتی یک روز به همراه تیم اول در کمپ AXA تمرین کرد با یورگن کلوپ هم برخوردی کوتاه داشت. دیداری که یخ چهره‌ی یوگی را آب کرد و او با لبخند گفت:" من فقط باید از شما برای کاری که انجام دادم( منظورش پیروزی برابر بارسا است) تشکر کنم."

اما به‌جای اینکه با پول از او تشکر کند، زمینه را برای پیشرفت این مهاجم فراهم کرد به طوری‌که در ماه‌های اخیر بود این فرصت را به او داد تا چشم‌های تیم بزرگسالان را به خود جلب کند. در ذهن این بازیکن، امضای قرارداد جدید او در تابستان، شلیک یک گلوله در شروع یک ماراتن حساس در راه پیشرفت بود.

کانونی‌یر در مورد قرارداد جدیدش در تابستان که اولین قرارداد حرفه‌ایش بود می‌گوید:" من چند گل به ثمر رسانده‌ام و فقط به دنبال این هستم که از جایی که الان هستم، دوباره شروع کنم. امضای اولین قرارداد حرفه‌ای‌ام اتفاق بسیار بزرگی بود. این چیزی بود که تمام عمرم برای آن کار کرده‌ام و در نهایت آن را بدست آوردم. این یک تجربه واقعاً خوب بود (تمرین با تیم اصلی). چند نفر از زیر ۱۸ ساله ها با من آمدند، بنابراین من تنها نبودم.

اما بازیکنان همه واقعاً افتاده، خوش برخورد و خوب هستند. آنها خیلی خوب هستند. آنها را از تلویزیون تماشا می کردم، اما وقتی در زندگی واقعی با آنها برخورد کردم گفتم وااای... تصور کنید تیاگو که توپ را می گیرد و کارهایی را انجام می دهد که واقعاً قبلاً ندیده بودم. با این حال، وقتی به آکادمی برگشتید، باید افتاده باشید. نمی توانید وارد شوید و بعد از یک جلسه خوب با تیم اول فکر کنید که برای خودتان کسی هستید!"

او در مورد عملکردش می‌گوید:" من قبلاً بیشتر پاس گل می‌دادم، قبلاً پست شماره ۱۰ بودم. من بدم نمی آید که برای بقیه بچه‌ها فرصت ایجاد کنم و سعی کنم آنها را در موقعیت قرار بدهم و فقط به خودم فکر نکنم، اما در موقعیت های خوبی نیز قرار گرفته ام و گل هایی به ثمر رسانده ام. وقتی کوچک تر بودم، تورس را دوست داشتم. اما بعد از اینکه او به چلسی رفت، سوارز بود که جای او را برای گرفت‌.

من آن دو را دوست داشتم. آنها گلزنان محض بودند و همیشه بازیکنانی تعیین کننده بودند و این باعث می‌شد بخواهم من بخواهم اینگونه باشم. صادقانه بگویم، بدم می‌آید در بازی‌ها گل نزنم! من با کسی در این مورد صحبت نمی‌کنم. این خودخواهانه نیست اما به خودم فشار می‌آورم که گل بزنم. فقط می‌خواهم بهترینِ خودم باشم. باید مثبت فکر کنم و افکار منفی نداشته باشم."

این نگرش کلیدی خواهد بود زیرا کانونی‌یر با آن موفقیت های آینده را هدف قرار می دهد و در نهایت به خاطر چیزی غیر از انجام وظایف خود در بازی معروف لیورپول - بارسلونا شناخته می شود. او با بیان جزئیات اهداف حرفه ای خود گفتگو را پایان می دهد: "همه پسرها می خواهند جام حذفی جوانان را ببرند، این یک جام بزرگ برای کوتاه مدت است، اما در درازمدت تلاشی برای ورود به تیم اصلی لیورپول محسوب می‌شود. بدیهی است که مثلث هجومی تیم در حال حاضر باورنکردنی است، اما امیدوارم در چند سال آینده یا هر زمان که بتوانم وارد آن شوم."