جمع کردند و رفتند؛ بس که شد این دایره تنگ
فیلم فراموش‌نشدنی آژانس شیشه‌ای یک دیالوگ تاریخی داشت: «مي‌دوني يه گردان بره خط ، گروهان برگرده يعني چي؟ مي‌دوني يه گروهان بره خط، دسته برگرده يعني چي؟» در مثل مناقشه نیست، قصد تشبیه هم نداریم، اما حکایت این روزهای خیلی از تیم‌های اعزامی به خارج از کشور است که ناقص برمی‌گردند.
ورزش مدیا: فیلم فراموش‌نشدنی آژانس شیشه‌ای یک دیالوگ تاریخی داشت: «مي‌دوني يه گردان بره خط ، گروهان برگرده يعني چي؟ مي‌دوني يه گروهان بره خط، دسته برگرده يعني چي؟» در مثل مناقشه نیست، قصد تشبیه هم نداریم، اما حکایت این روزهای خیلی از تیم‌های اعزامی به خارج از کشور است که ناقص برمی‌گردند.
خبر مفقود شدن هندبالیست زن ایرانی در اسپانیا، تنها یک ماه بعد از آن منتشر می‌شود که دو عضو تیم ملی پرورش اندام دقیقا از همین کشور به ایران برنگشتند. شقایق باپیری دیروز با انتشار ویدیویی اعلام پناهندگی کرد و تمام. این چیزها حالا دیگر خیلی عادی شده است. در یک دهه گذشته سی‌وهفت درصد دارندگان مدال در المپیادهای دانش‌آموزی مهاجرت کرده‌اند و تنها در یک سال اخیر سه هزار پزشک از کشور رفته‌اند.
وقتی به هیچ‌یک از مسوولان مملکت بر نمی‌خورد که از رامبد جوان تا شیلا خداداد و از سروش رفیعی تا شهروندان عادی متمکن برنامه تولد فرزندان‌شان را در آمریکا یا کانادا می‌ریزند، یعنی وضع خیلی خراب است. خب البته خود این آقایان جلوتر از بقیه بچه‌های‌شان را فرستاده‌اند خارج؛ یعنی اینقدر از دستپخت خودشان ناامیدند!
این روزها همه «سِر» شده‌ایم، بی‌حس شده‌ایم، وگرنه قلب آدم آتش می‌گیرد وقتی بغض علیرضا فیروزجا را زیر پرچم ملی فرانسه می‌بیند. نابغه بی‌چون و چرای شطرنج جهان چهار سال پیش گفته بود: «به مهاجرت از ایران حتی فکر هم نمی‌کنم.» اینجا اما خیلی چیزها دست خود آدم نیست. مجلسی که با حداقل رای برای حداکثر مردم تصمیم می‌گیرد و نماینده‌اش از پشت تریبون فریاد می‌زند: «اگر راضی نیستید جمع کنید بروید»، بار و بری بهتر از این نخواهد داشت.
روزی از رضا صالحی امیری پرسیدند «نگران مهاجرت گسترده ورزشکاران نیستید؟» و رییس خدوم کمیته ملی المپیک هم فرمودند: «به جای این که ببینید چند نفر رفته‌اند، ببینید چند نفر مانده‌اند!» خیلی ممنون مدیر باکفایت؛ فقط مطمئنید همه آنهایی که مانده‌اند، از سر میل و رضا و امیدواری به آینده است؟
به قول بیدل دهلوی: «مرکز افتاد برون بس که شد این دایره تنگ...» آنقدر به سلیقه‌های متفاوت سخت گرفتید که حالا میوه‌های این باغستان کهنه و اصیل، یک به یک نصیب سفره‌های دیگران می‌شود. کاش اگر دل‌تان برای مردم نمی‌سوزد، لااقل کمی نگران خودتان می‌بودید. مملکتی که دارید می‌سازید، دو فردای دیگر نه پزشک دارد، نه صنعتگر، نه اقتصاددان، نه هنرمند، نه ورزشکار و نه حتی مجری و گزارشگر تلویزیونی. به خدا اینها گاهی لازم می‌شوند. دیگر خود دانید...
نظر کاربران
ممنون برترینها بابت مطلب خوب تون .خسته نباشید به تمام کارمندان محترم شما
واینچنین یک کشور با جنگ نرم نابود می شود
پاسخ ها
این جنگ نرم نیست بفهم بی کفایتی مسولین هست
چه مطلب پر مسمایی واقعا عالی.
صدای ما که به جایی نمیرسه شما نوشتن رو ادامه بدین شاید گوش شنوایی پیدا بشه.
دستت درد نکنه با این متن، حرف دل خیلیاست هر چند دیگه دیره
خیلی فوق العاده بود دمتون گرم وقعا برترینها
احسنت بر شقایق شیر زن رفت که ب معنای واقعی زندگییییییییی کنه
به خدا عالی بود.
هر چند که چند ساله پیام میدم و چاپ نمیشه
مرسی از مطلب بجا و ارزشمندتان.
این حرفا به چه درد میخوره فقط رعایت حجاب مهمه
یه بار یه متن با جرات دیدم بلاخره تشکر
تا این مسولین هستن چیزی تغییر نمیکنه
ما مردم عادی هم زنده ماندن مان از بی کفنی ماست.
واقعا چه فایده...مردم باید دست از حمایت های الکی بردارن