درباره گرانترین بازیکن جهان که به فقیرترین شهر ایتالیا رفت
دیگو مارادونا؛ خداوندگار فوتبال
دیگو مارادونا، بی‌شک یکی از بزرگ‌ترین اسطوره‌های تاریخ فوتبال است، کسی که هنوز هم روایت زوایای زندگی شخصی و فوتبالی‌اش برای همه جذابیت زیادی دارد.
خبرورزشی: نام دیگو مارادونا امروز با درگذشتش در ۶۰ سالگی به مهم‌ترین سوژه رسانه‌های ورزشی جهان تبدیل شده است. بسیاری از علاقه‌مندان به فوتبال جهان همچنان او را با روزهایی که در ناپولی می‌درخشید و به قهرمانی جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک با آرژانتین دست یافت، به یاد دارند. البته زندگی این فوق‌ستاره آرژانتینی همواره با حاشیه‌های زیادی نیز ازجمله اعتیاد به مواد مخدر همراه بوده که تقریباً همگی آنها بعد از رفتنش به ایتالیا و عضویت در ناپولی به وجود آمد.
عکس او در حال همکاری با مافیا و زیاده‌روی در مصرف کوکائین به‌طور کامل در اسناد گردآوری شده توسط آصیف کاپادیا فیلمساز انگلیسی برنده جایزه اسکار ثبت شده که به زمان حضور مارادونا در ناپولی، آن هم در دورانی که او در این تیم می‌درخشید، مربوط می‌شود.
دیگو که در سال ۱۹۶۰ در منطقه ویلافیوریتو بوینوس‌آیرس به دنیا آمده، قبل از خروج از آرژانتین در سال ۱۹۸۲ و بازی در تیم بارسلونا که بی‌سابقه‌ترین مبلغ نقل و انتقال در جهان تا آن زمان برای حضور او در این تیم پرداخت شد، از فوتبال به‌عنوان عامل رهایی خویش نام برده بود که با کمک آن خانواده خود را از فقر نجات داده است.
گرانترین بازیکن در فقیرترین تیم
او پس از جدایی از جمع کاتالان‌ها، به ناپولی پیوست. انتقالی که یکی از گویندگان خبر آن را خرید گرانترین بازیکن فوتبال جهان توسط فقیرترین شهر ایتالیا توصیف کرد. مارادونا در زمان حضور خود در ناپولی تقریباً به تنهایی این باشگاه را در فصل ۱۹۸۷-۱۹۸۶ برای اولین بار به مقام اول لیگ ایتالیا رساند و در فصل ۱۹۸۹- ۱۹۸۸ هم قهرمانی جام یوفا را به دست آورد.
دیگو مارادونا در ناپولی
از مارادونا در حالی به‌عنوان یکی از بهترین‌های تاریخ فوتبال جهان در کنار هموطنش لیونل مسی نام برده می‌شود که رفتارهایش، بی‌شک او را از سایر بازیکنان مجزا ساخته است. مارسلا مورای آراخو، روزنامه‌نگار آرژانتینی در نوشته خود در CNN به این نکته اشاره داشته که اگر مارادونا به عنوان یک مجری در یک شوی تلویزیونی حضور داشته باشد، این برنامه عجیب و غریب‌ترین برنامه تلویزیونی خواهد بود که کسی تاکنون به تماشای آن پرداخته است. اگر او وارد اتاقی شود، افراد به احترام او می‌ایستند و تا سال‌ها داستان حال و هوای خود پس از ورود او به آن اتاق را تعریف می‌کنند. آنها به قدرت، جذابیت و استعداد او اشاره کرده و از سوی دیگر به شکنندگی، آسیب‌پذیری و کاستی‌های وجود او نیز می‌پردازند.
ناعادلانه
مارادونا تا قبل از جام جهانی ۱۹۸۶ یک بازیکن معمولی بود ولی این تورنمنت، نام او را برجسته ساخت. مارادونای ۲۶ ساله که در اوج قدرت به‌سر می‌برد، با زدن دو گل برای آرژانتین، تیم کشورش را به عنوان کاپیتان به یک‌چهارم نهایی رساند و در بازی برابر انگلستان در کانون توجه قرار گرفت. او در دقیقه ۵۱ با پرشی بلند بر فراز پیتر شیلتون دروازه‌بان انگلستان، با دست توپ را به داخل دروازه فرستاد. گلی که پس از آن به‌عنوان «دست خدا» از آن یاد می‌شود. بنا به نوشته‌های مورای آراخو، ناعادلانه بودن این گل به اندازه‌ای شوک‌برانگیز بود که قبول این گل با تعجب و ایجاد تنش در میان تماشاچیان داخل ورزشگاه و تماشاچیانی همراه شد که از تلویزیون مسابقه را تماشا می‌کردند.
گل قرن
هرچند که اولین گل وی موذیانه به ثمر رسید ولی از گل بعدی او که چهار دقیقه پس از آن گل زده شد، به‌عنوان «گل قرن» نام برده می‌شود. گلی که مهارت او در دریبل و حمل توپ را نمایان ساخت. مارادونا توپ را در خط میانی زمین دریافت کرد و پس از دریبل هفت بازیکن انگلیس، وارد دروازه این تیم کرد. یکی از مفسران انگلیسی در آن زمان گفته بود: «مدافعان انگلیس شکست خورده برجای مانده بودند». مورای آراخو هم معتقد است آنها با صورت‌هایی حیرت‌زده و آمیخته با ترس از این رویداد، از آنکه به طور خاص شاهد این شگفتی بودند، احساس خرسندی داشتند.
پسرش را نمی‌خواست
اما مارادونا دور از زمین فوتبال و در زندگی شخصی از شرایط مساعدی برخوردار نبود. با وجود اینکه کریستیانا سیناگرا معشوقه مارادونا از او باردار بود ولی مارادونا تا سال‌ها به عنوان پدر، کودک متولد شده از سیناگرا را به رسمیت نمی‌شناخت و تا سال ۲۰۰۳ نیز پسر خود را ملاقات نکرد.
رئیس مافیا
در فیلم ساخته کاپادیا، موقعیت‌هایی به تصویر کشیده می‌شود که مارادونا با «کامورا» (مافیای ناپل) در ارتباط بوده است. در اسناد مرتبط با این فیلم نیز عکس‌هایی از چهره خندان این فوتبالیست در کنار اعضای این سندیکای جرم‌خیز وجود دارد. او با اینکه ستاره ناپولی و در اوج بود، از یک‌شنبه تا چهارشنبه به خوشگذرانی می‌پرداخت. پس از مثبت شدن تست مواد مخدر او در سال ۱۹۹۱ و محرومیت ۱۵ ماهه او از فوتبال، موفقیت‌هایش فروکش کرد. او پس از محرومیت به سویا رفت و سپس به آرژانتین بازگشت اما نتوانست مجدداً به جایگاه خویش برابر طرفداران و مخالفان حیرت‌زده خود دست یابد. او پس از پایان فوتبال، در سال ۲۰۰۸ به سرمربیگری آرژانتین رسید ولی نتوانست آلبی سلسته را به قهرمانی جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی برساند و از هدایت این تیم برکنار شد. مارادونا در این مدت هدایت تیم‌های نه چندان مطرحی مانند الفجیره امارات را برعهده داشت و از سال ۲۰۱۹ هم روی نیمکت خیمناسیا لاپلاتا می‌نشست تا اینکه پس از مدت کوتاهی که از جشن تولد ۶۰ سالگی‌اش می‌گذشت برای جراحی مغز راهی بیمارستان شد. بعد از مرخصی از بیمارستان قرار بود راهی مرکزی در بوینس‌آیرس شود تا اعتیاد خود به الکل را ترک کند. با این حال خیلی از آن روزها نگذشت تا قلب دُن‌دیگو برای همیشه ایستاد. خداوندگار فوتبال!
نظر کاربران
عجب داستانیه