کثیف‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال!

خبرگزاری ایلنا: «وقتی او به تلویزیون می‌آید، مجری برنامه معمولاً یک کارت قرمز به همراه دارد، یا اینکه ساق‌بند بسته است، چرا که بدویا در این زمینه شهرت بسیاری دارد.»

این حرف کارل ورسویک، خبرنگار فوتبال کلمبیاست که در بوگوتا، پایتخت این کشور ساکن است. او به‌خوبی از شهرت خراردو بدویا خبر دارد. بدویا ۴۴ساله رکورد بیشترین کارت قرمز تاریخ را به نام خود ثبت کرده است، رکوردی که بسیار بعید به نظر می‌رسد در آینده‌ای نزدیک شکسته شود.

ورسویک می‌گوید: «برای ضبط یک قسمت از سریال فوتبال موندیال فیفا، به خانه او رفتیم تا با او مصاحبه کنیم. ما از تصاویر یک ماتادور استفاده کرده بودیم تا شخصیت او را به تصویر بکشیم اما شخصیت او کاملاً برخلاف انتظارات بود. او می‌گوید که شخصیتش در داخل و خارج میدان کاملاً متفاوت است. او فوتبالیست بدی نبود اما کسی به بازی او کاری نداشت و همه به اینکه او خشن تکل می‌زند، می‌پرداختند. تیترهای رسانه‌ها همیشه این بود: «کثیف‌ترین بازیکن تاریخ!»

البته نباید کسی را بابت دادن این لقب ملامت کرد. بدویا که لقب «ژنرال» و «حیوان» را داشت، در ۲۰ سال دوران بازی‌اش ۴۵ کارت قرمز گرفت. او در سال ۲۰۱۵ به فوتبالش خاتمه بخشید و پس از آنکه به عنوان مربی مشغول به کار شده، دو بار دیگر هم اخراج شده است! بدویا یک بار در سال ۲۰۱۶ که دستیار مربی بود، در دقیقه ۲۱ اخراج شد. این اولین بازی او به عنوان دستیار مربی بود.

مشهورترین اخراج شدن او، ۴۱امین کارت قرمزی بود که گرفت. او در یک صحنه با آرنج به حریف ضربه زد و در حالی که بازیکن حریف به زمین افتاده بود، با لگد به سر او کوبید. این کار او باعث شد ۱۵ جلسه از همراهی تیمش محروم شود.

بدویا پس از بازی از خود دفاع کرد و گفت: «من در حالت معمول اینطوری نیستم».

ورسویک می‌گوید: «او بی‌تردید شخصیتی انفجاری داشت. هنگامی که صحنه حساسی می‌دید، نمی‌توانست خودش را کنترل کند. او در اوج هیجان نمی‌توانست مهاری بر خود داشته باشد و همیشه درگیر می‌شد. اینکه او در اولین بازی‌اش به عنوان کمک مربی در دقیقه ۲۱ اخراج شد گویای همه چیز است. در آن هنگام بازیکنان روی نیمکت داشتند می‌خندیدند و باورشان نمی‌شد که این اتفاق اینقدر زود می‌افتد. آنها البته می‌توانستند حدس بزنند که او دیر یا زود اخراج خواهد شد. آنها خبر داشتند که او به چه چیزی مشهور است.»

بدویا متولد ۱۹۷۵ در شهر ابخیکو است. در میان کارت‌های قرمز پرشماری که او گرفته، لحظاتی تاریخ‌ساز هم ثبت شده است. او یکی از اعضای کلیدی تیم ملی کلمبیا بود که در سال ۲۰۰۱ قهرمان کوپا آمه‌ریکا شد.

این تنها قهرمانی بزرگ تاریخ تیم ملی کلمبیا است. ضربه او از بیرون محوطه جریمه بود که باعث شد کلمبیا بتواند در نیمه‌نهایی، هندوراس را ببرد. آنها در فینال هم مکزیک را یک بر صفر شکست دادند.

در همان سال، ضربه دیدنی او در دقیقه ۸۶ باعث شد باشگاه راسینگ بتواند مقابل ریور پلات به تساوی یک بر یک برسد. راسینگ با این تساوی در صدر جدول ماند و قهرمانی‌اش در آپرتورا ۲۰۰۱ را تا حد زیادی مسجل کرد و بعدتر این قهرمانی را قطعی کرد. این اولین قهرمانی راسینگ در ۳۵ سال اخیر بود و آن گل یکی از به‌یادماندنی‌ترین گل‌های تاریخ باشگاه است، چرا که در دیداری بسیار حساس به ثمر رسید و کار را عملاً تمام کرد.

بدویا در ۱۳ باشگاه در آمریکای مرکزی و جنوبی بازی کرد و به‌حدی درخشید که در باشگاه‌های بوکا جونیورز آرژانتین و پوئبلا مکزیک هم بازی کرد اما او اکثر دوران بازی‌اش را در کلمبیا گذراند.

او همچنین به باشگاه ایندپندینته سانتا فه کمک کرد که پس از ۳۷ سال، در سال ۲۰۱۲ قهرمان کلمبیا شود.

ورسویک می‌گوید: «طرفداران سانتا فه عاشق او بودند، چرا که او بازیکنی بود که همیشه با صد درصد توان بازی می‌کرد و با تمام وجود تکل می‌زد. آنها او را بازیکنی می‌دیدند که هر کاری برای تیمش انجام می‌دهد. بدویا احترام بسیاری را برمی‌انگیخت و چند گل تماشایی هم زد اما او را تنها به خاطر کارت‌های قرمزش به خاطر می‌آورند اما او برای سانتا فه و راسینگ خاطرات مهمی ساخت و عضو مهمی از این باشگاه‌ها در مسیر قهرمانی و پایان دادن به سال‌ها ناکامی بود.»

بدویا سه قهرمانی در سطح باشگاهی کسب کرد که اولین آن در سال ۱۹۹۸ و با دپورتیوو کالی بود. او تا آن هنگام ۱۴ کارت قرمز گرفته بود. بدویا سپس به راسینگ رفت، جایی که پنج بار دیگر اخراج شد. او در دو تیم رقیب در بوگوتا، یعنی میوناریوس و سانتا فه هم بازی کرد و در اولی هفت و در دومی هشت کارت قرمز گرفت.

عمر واسکس، هم‌تیمی سابق بدویا در میوناریوس در سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰، اغلب هم‌اتاقی او در هتل بود. واسکس می‌گوید: «در جامعه ما عجیب نیست که افراد را تنها به خاطر مسائل بد به یاد بیاورند اما او را باید یکی از بازیکنان بزرگ فوتبالمان بدانیم. بدویا بازیکنی برنده بود. او بازیکنی تاریخ‌ساز بود که برای بهترین تیم‌های آرژانتین و کلمبیا بازی کرد و قهرمانی به دست آورد. برای من افتخاری بود که با او هم‌اتاقی بودم، با بازیکنی که دستاوردهای بزرگی در دوران ورزشی‌اش داشت. ما خاطرات خوب زیادی با هم داریم.»

بعید است که رکورد جهانی بدویا فعلاً شکسته شود. در میان بازیکنان فعلی، سرخیو راموس، مدافع رئال مادرید و اسپانیا کمی به او نزدیک است. او ۲۶امین کارت قرمز خود را مقابل منچسترسیتی در زمستان سال گذشته دریافت کرد و با توجه به اینکه ۳۴ سال دارد، احتمالاً به آمار بدویا نخواهد رسید.

ورسویک می‌گوید: «او همیشه می‌گوید که حالا هیچ دشمنی ندارد. از زمانی که بازنشسته شده، بسیار تلاش کرده که این وجهه‌اش را ترمیم کند. او بر این باور است که با تمام وجود بازی کرده و طرفداران عاشقش بوده‌اند.»

برای بسیاری از افراد خارج از کلمبیا، بدویا همیشه فردی خواهد بود که به رکوردش مشهور است و کلیپ‌های متعددی از تکل‌های خشن و دعواهای او وجود دارد اما برای طرفداران راسینگ و سانتا فه و البته هم‌تیمی‌های سابق بدویا، او فردی فراتر از این مسائل خواهد بود.

واسکس می‌گوید: «او به خوبی سایر بازیکنان را هدایت می‌کرد و کسی بود که برای هر توپ می‌جنگید. او فرمانده تیم بود. او فردی حساس بود که همیشه دوست داشت به سایرین کمک کند. شاید متناقض به نظر برسد اما او خارج از میدان فردی مهربان بود، با قلبی بزرگ و نجیب.»