با ژنرال در حبس خانگی؛ خاطرات شاگردان ناخلف!

ورزش سه: امروز بدتر از دوره ای است که امیر قلعه نویی در پس کوچه های تنگ نازی آباد توپ دو لایه می کرد و با کتانی زِوار در رفته اسپورتکس از صبح تا شب در خاکی‌ها و زمین‌های آسفالتی داغ محله‌ی جنوب شهری‌اش می‌پلکید. او حالا بعد از نزدیک به چهار دهه حضور مستقیم در فوتبال ایران و پس از آنکه در اوج جوانی و در میان بزرگان شاهین بازوبند شاهین را بر بازو بست تا یکی از جوانترین کاپیتان‌های این باشگاه قدیمی فوتبال ایران باشد، با عنوان ژنرال در خانه پا روی پا انداخته و گذشته و امروزش را مرور می‌کند.

البته این تصاویر مربوط به روزهایی است که امیر قلعه نویی برای آغاز تمرین سپاهان به اصفهان نرفته بود. روزهایی که بازار کرونا در ایران شرایط وخیمی داشت و امیر قلعه نویی به هیچ وجه حاضر نبود قرنطینه خانگی را بشکند و البته ماندن در خانه باعث شده بود گوشه‌های جدیدی از محل سکونتش را کشف کند. خانه‌ای که هشت سال است به آنجا نقل مکان کرده اما تابحال و به دلیل درگیری با کار، تیم و فوتبال فرصت نکرده بود سری به روف گاردن و حیاط منزل و حتی آبشار طرب انگیز و آرامشبخشی که مدعی کشف آن در پارک نزدیک خانه‌ای بود را دوباره ببیند.

روزی که به خانه امیر قلعه نویی رفتیم او بی تکلف‌تر و خودمانی تر از چیزی بود که فکرش را می کردیم انگار که قبای ژنرالی را از تن بیرون کرده و به چوب لباسی آویخته باشد. یک جور بدون گارد و آرام و البته دلگیر از همه چیز؛ موضوعی که شاید تبدیل به موتیف خلق و خوی امیر قلعه نویی شده.

او که در مرکز سومین دوره حضور در شهر اصفهان است به این پایتخت فرهنگی و معماری ایران علاقه خاصی دارد، شهری که می توانست در آنجا به قهرمانی آسیا هم برسد البته اگر می‌گذاشتند! چیزی که یکی از حسرت‌های امیر قلعه نویی در کنار حذف تلخ تیم ملی ایران از جام ملت‌های 2007 است در حالیکه شکست در ضربات پنالتی مقابل کره جنوبی از آن تصویرهایی است که گاهی شب‌ها به ذهنش می آید و فکر می کند چطور شاید با بدشانسی ایران قهرمانی در آن تورنمنت را روی درخشش لی وون جائه دروازه بان گوشتالوی حریف از دست داد.

قلعه نویی در سپاهان، ذوب آهن و دوباره در سپاهان دوران موفقیت آمیزی داشته و انگار با شرایط کار در این شهر کاملا آشناست. با این حال امسال و در شرایطی که ویروس کرونا تازه دنیا را تسخیر می‌کرد، یک سال و نیم کار پر زحمت او و همکارانش تحت تاثیر اتفاقاتی قرار گرفت که به نوعی وابسته به کرونا بود؛ زمانی که قرار بود بازی سپاهان و پرسپولیس بدون تماشاگر برگزار شود و ماجراهایی رخ داد که همه جزئیاتش را می‌دانیم. اتفاقی که قضاوت‌های جدیدی را متوجه قلعه نویی کرد که بعد از آن خواسته و ناخواسته اسیر جنگ های لفظی با چهره هایی شد که در حکم شاگردان او محسوب می‌شوند. چیزی که او خیلی آن را خوش ندارد و شاید در یکی دو ماه گذشته بیش از هر چیزی باعث آزار او شده است.

در زمانی که برای عکاسی پیش سرمربی سابق آبی‌ها بودیم شاید دوست داشتیم او خاطرات بیشتری را از دوران فوتبالش بر زبان بیاورد اما احتمالا همه تصاویر گذشته در نهایت به تصویر زنده آنهایی الصاق می‌شد که قلعه نویی بعدا به انحای مختلف از دست آنها شکار بوده است؛ چیزی که زبانش را تلخ‌تر از طبیعت مربی‌ای می‌کند که پنج بار فاتح لیگ ایران شده و باید با افتخاراتش بیشتر لذت ببرد. اما برای قلعه نویی تلخی پشت کردن‌های شاگردها کمی آزاردهنده‌تر از چیزی است که در ذهن دارید. یادآوری‌هایی که خاطرات خوب را خراب می‌کند!

در این شرایط امیر قلعه نویی باتری‌هایش را در تهران شارژ کرده و برای آغاز مجدد تمرینات به اصفهان برگشته و سپاهان را زیر نظر دارد، در حالیکه اگر در آخر سال کمی بخت و اقبال و قسمت یار او بود او الان در کسوتی دیگر تحولات فوتبال را دنبال می‌کرد و خود را برای زمان بندی اردوی تیم ملی آماده می‌کرد. فرصت دوباره ملی پوش شدن امیر قلعه نویی کنار سایر نشدهایی است که او همه آنها را به سرنوشت ربط می‌دهد و فکر می‌کند: "الخیر فی ما وقع"