پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: «مرد شده» در تالار مولوی یک اجرا کاملا متفاوت با ریتم دیگر اجراهاست. روایتی واقعی از یک دختر مبارز کرد در کوبانی که به شدت قدرت همذات پنداری به مخاطب ساکن خاورمیانه می دهد. کارگردان با استفاده از سوژه ای ناب موفق شده بسیاری از دغدغه های اجتماعی و البته سیاسی را در لوای یک درام درست مطرح کند و البته روایتی دقیق از شرح حال مردمان این جایی عرضه کند، مساله قومیت ها و تفاوتهای حتی مذهبی که قرن هاست به این گوشه دنیا آتش انداخته و مساله ناکارآمدی های دولت ها و..

«مرد شده» یک تئاتر دغدغه مند جدی است که به مخاطبش باج نمی دهد و فکر تولید می کند، از آن دست نمایش هایی که به دکورش به میزانسنش و به تمامی المان های صحنه ای اش توجه شده و برایش خرج شده، خرجی در جهت افزایش حس آمیزی کار نه کاسبی و بازی با ستاره های سینمایی، داستان «رزا آوچی» فرشته کوبانی، داستان قابل احترامی است. آسو بهاری این نمایش را در تالار مولوی روی صحنه برده است.

اکران: «لونه زنبور» ساخته برزو نیک نژاد که بیشتر با «دردسرهای عظیم» می شناسیمش و البته «زاپاس» را هم در کارنامه اش دارد. فیلم داستان دو پسرخاله با بازی پژمان جمشیدی و محسن کیایی است که به طور اتفاقی گنجی ارزشمند پیدا می کنند و پس از مخفی کردن آن در ساختمانی متروکه به دردسرهای عجیبی می افتند.فلیم کپی یک فیلم هالیوودی است و البته صرف کپی بودن نمی تواند یک کار هنری را بی ارزش کند، کما این که «لونه زنبور» در خلق موقعیت های کمدی میان دو کاراکتر احمق داستانش موفق بوده لحظات زیادی را موفق به خلق خنده می شود اما برزو نیک نژاد شاید بیشتر از حال و هوای آثار تلویزیونی بیرون بیاید کمی در نوع قاب بندی و میزانسن خصلت های تلویزیونی را کنار بگذارد و سینمایی تر پرداخت کند، اتفاقی که در «لونه زنبور» افتاده همین است که قالب کار تلویزیونی است.

از این ها که بگذریم به یک «پژمان جمشیدی» می رسیم که جدا رو به پیشرفت است و حتی در همین کار از کیایی سرتر است، اگر چه در این فیلم بعضا با شوخی های نه چندان سطح بالا مواجهیم اما در هر صورت برای یک دورهمی سینمایی انتخاب مناسبی است.

خورجین: «پایان خوش» از میشائیل هانکه. فیلمی که فراتر از آثار درخشانی چون «روبان سفید» و یا حتی «بی عشق» نیست، هانکه در «پایان خوش» روایت گر فروپاشی یک خانواده بورژوا است که هر کدام به شدت تنهایند و در واقع به بن بست رسیده اند از پدر خانواده که از فیلم «بی عشق» به این جا رسیده تا دختر خانواده که جای پدر را در فعالیت های تجاری پر می کند، فیلم در بستر یک خانواده فرانسوی البته انتقاداتی را هم متوجه مساله مهاجران دارد.

فیلم، کلی نمای ساکن و بدون کات و طولانی دارد و خلاقیت های همیشگی آقای کارگردان هم هست مثل شروع فیلم از نمای یک گوشی فیلم و پایان دایره وار آن که با همان فرم نما بندی پایان می یابد. کمبود موسیقی و حتی نبود آن این کسالت را در فیلم بیشتر می کند این ها را بگذارید کنار فیلمنامه ای که در یک ساعت ابتدایی خرده روایت هایی طاهرا بی ربط مقابلتان می گذارد و بعد از یک ساعت شما باید پازلی بپیدنید و این ها را به هم وصل کنید. «پایان خوش» بهترین کار هانکه نیست جزو بهترین هایش هم نیست، اما فیلم ارزشمندی است.

کتاب: «آزادی حیوانات» اثر پیتر سینگر: «این کتاب دربارۀ خودکامگیِ انسان نسبت به حیوانات است. این خودکامگی از دورانِ گذشته تاکنون همچنان باعث وسعتی از درد و رنجی میشود که تنها میتوان آنرا با درد و رنجی مقایسه کرد که از قرنها خودکامگیِ سفیدپوستان بر سیاهپوستان ناشی شده است. نزاع علیه این خودکامگی نزاعی است به اهمیتِ هر مسئلۀ اخلاقی و اجتماعی یی که در سالهای اخیر بر سر آن مبارزه صورت گرفته است»

سینگر در این کتاب مسائل مهمی را از دیدگاه یک فیلسوف فایده محور عنوان می کند، مسائلی که در حجم اخبار مربوط به حیوان آزاری شاید برای خیلی از ما خواندنی به نظر بیاید: رویه‌هایی همچون «دامداری صنعتی» یا استفاده از حیوانات برای خوراک و پوشاک، «استفاده از حیوانات در امر آزمایش». سینگر معتقد است که می شود با گرایش به گیاهخواری و کنار گذاشتن گوشت از سبد غذایی از آلام حیوانات کم کنیم و آسیب کمتری به جهان بزنیم، در مجموع این کتابی است که دیدگاهش را با موفقیت به مخاطب نشان می دهد حالا این که موافق یا مخالف آن باشیم مساله دیگری است.