پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

«کارگر ساده نیازمندیم» روایت چند کارگر شهرستانی مقیم تهران است که گرفتار یک نزول خور حرفه ای می شوند و زندگی شان به یغما می رود.

برترین ها - ایمان عبدلی:

اکران: «کارگر ساده نیازمندیم» روایت چند کارگر شهرستانی مقیم تهران است که گرفتار یک نزول خور حرفه ای می شوند و زندگی شان به یغما می رود. فیلمی که منوچهر هادی ساخته و گرچه پیرنگ خیلی تازه ای ندارد و اما خوش ساخت است و بازی های خوبی هم دارد.

بهرام افشاری در صدر بازی های این فیلم قرار دارد. فیلم از آن دست فیلم اجتماعی های خوش ریتم است که البته آمیخته با کلیشه های کهنه ی آدم بد پولدار و آدم خوب های فقیر است. کلا کلیشه در فیلم موج می زند، اما همه ی نقاط ضعف فیلم با قدرت قصه گویی خوب منوچهر هادی پوشیده شده. مشکل اصلی داستان شاید این باشد که به واقعیت ها و ظرایف ارتباطات امروزی جامعه کم توجهی کرده و کمی در مهندسی روایط آدم های داستان نگاهی کهنه و دمده دارد، چیزی شبیه به فیلمفارسی ها.

کیوسک: «آنگاه» از آن دست مجلات پرونده محوری است که در میان روشنفکران و اهالی کتاب محبوبیت خاصی دارد. نوع صفحه آرایی این مجله کلا خاص و متفاوت است و چاپ سیلک هم حال و هوای خاصی به این جریده داده. مجله ای که کمی گران است و اما در همین سه شماره به اندازه کافی محبوب شد.

موضوع این شماره «آنگاه» بررسی نقش «پیکان» در تاریخ ایرانی است و البته به طور خاص در سبک زندگی. همه جور مطلب هم راجع به پیکان و نقش آن در زندگی ایرانیان یافت می شود. از تحلیل و نگاه فلسفی تا نگاه اقتصادی. این شماره کلی هم عکس های کمیاب از پیکان دارد. عکس هایی که احتمالا خاطرات زیادی را برایتان زنده خواهد کرد. حتی اگر حوصله خوانش مجله را ندارید با تورق آنگاه کلی حالتان خوب خواهد شد. خصوصا نوستالژی دوستان.

نمایش خانگی: «خوب بد جلف» به نمایش خانگی آمد. فیلم خوش ساخت و بامزه پیمان قاسمخانی که هنر فیلمنامه نویسی اش را در اولین کارگردانی اش به رخ می کشد. داستان دو احمق با مزه پژمان جمشیدی و سام درخشانی که با یک سرگرد هم مسیر می شوند در روایتی خوش ریتم و با کلی ارجاع سینمایی موقعیت های بامزه ای خلق می کنند در واقع این امتداد سریال پژمان است.

«خوب بد جلف» از شریف ترین کمدی های چند سال اخیر است. چیزی نزدیک به نهنگ عنبر. نکته فیلم این است که می توانست کارگردانی شسته رفته تری داشته باشد و درواقع مقدمه، میانه و نتیجه گیری آن پرداختی متوازن ندارد و کمی ناهمگن به نظر می رسد. به نظر قاسمخانی هنوز خیلی فیلمنامه نویس بهتری است تا یک کارگردان. با همه ی این ها فیلم به خوبی از تماشاچیانش خنده می گیرد. همان کاری که خیلی از مدعیان کمدی سازی موفق به خلق آن نشده اند.

تماشاخانه: بنگاه تئاترال، این بار یک پیشنهاد متفاوت برای تماشای تئاتر داریم، یک نمایش روحوضی در تئاتر سنگلج به نویسندگی علی نصیریان و کارگردانی هادی مرزبان که در آن فرزانه کابلی، امین زندگانی میر طاهر مظلومی و دیگران ایفای نقش می کنند. با تماشای چنین نمایش های مرز یک نمایش مفرح و کمدی یا به اصطلاح آزاد که هر شب در تهران اجرا می شود را درک می کنید. نمایشی که ادعای خاصی ندارد شوخی جنسی هم ندارد. اما می خنداند و حرفش را می رساند. چون به درستی از هجو موقعیت و کاریکاتور کردن کاراکترهایش استفاده می کند. در ضمن نمایش از آن هایی است که تماشاگر را درگیر خودش می کند آمادگی اش را داشته باشید.

یک دیالوگ: مگه این شلوارت دلاره که هی بالا و پایین می کشی؟

کتاب: ایتالو کالوینو نیاز به معرفی ندارد و در ایران به اندازه کافی شناخته شده است. کتاب «قلعه سرنوشت های متقاطع» کتاب خوش خوان و سبکی است که شما را به دنیای دیگری می برد. مناسب یک بعدازظهر جمعه تابستانی کتابی که فقط 122 صفحه حجم دارد و خوانش آن دشوار نیست. تجربه اش کنید.

خلاصه داستان: گروهی از مسافران دور هم جمع شده‌اند و قصه‌ گویی می‌ کنند اما به‌ طرزی عجیب و مسحورکننده. آن‌ها قدرت سخن‌گویی خود را از دست داده‌اند و باید قصه‌هایشان را با کمک تصاویر کارت‌ها روایت کنند، ماجراها و سرنوشت‌هایی درهم‌ تنیده و اعجاب ‌آور...

تلویزیون: رضا رفیع را احتمالا پیشتر در برنامه «قند پهلو» که به شکل مناسبتی هم پخش میشد، دیده اید. طناز رندی که قواعد اجرا در تلویزیون را می شناسد و به قولی این کاره است. او حالا با برنامه «منبع موثق» به شبکه چهار آمده و کنداکتور این شبکه کم مخاطب را طراوت داده. در «منبع موثق» رفیع با سوژه سازی از خبر ها و اتفاقات روز هم طنازی می کند و هم آگاهی می دهد، خوراک تلویزیونی خوب و...