سفر پر پیچ و خم «نیکول کیدمن» تا کسب عنوان ملکه کن

روزنامه بانی فیلم : او نقش یک زن سوء استفاده گر بلوند را بازی کرده، یک پرنسس آمریکایی شده و حسابی لارس فون تریه را اذیت کرده است. اما به نظر می رسد سال ۲۰۱۷ بتواند بهترین سال نیکول کیدمن تا به حال در فستیوال فیلم کن باشد.

به نقل از گاردین، هشتگ های رسمی فستیوال فیلم کن امسال برای توییتر #کن۲۰۱۷ و #کن۷۰ هستند، اما شاید بهتر است #فستیوال نیکول و #جشن نیکول باشند. چون نیکول کیدمن آمده که برتری خودش را ثابت کند و چهار ورودی در بخش انتخاب های رسمی فستیوال دارد. با آن اندام قدبلند و بلوند خود، او بالاتر از بیشتر مردان خندانی که روی فرش قرمز هستند قرار دارد و قرار است یکی از چهره های ثابت کن باشد.

کیدمن در فصل دوم سریال «بالای دریاچه» جین کمپیون بازی می کند که فستیوال کن آن را به عنوان بخشی از سیاست جدیدش به نمایش می گذارد که مبتنی بر قبول کردن سریال های تلویزیونی درجه یک است. او نقش یک مادر استرالیایی به نام جولیا را بازی می کند که داستانش در هم تنیده با داستان شخصیت کارآگاه رابین گریفین با بازی الیزابت ماس است. در پروژه «چطور در مهمانی ها با دخترها صحبت کنیم» ساخته جان کامرون میچل که با اقتباس از داستان کوتاه نیل گایمن ساخته شده، او نقش یک سرمایه گذار پر زرق و برق فشن و موسیقی را بازی می کند که به شخصیت مرموز ال فنینگ به عنوان یک شاگرد احتمالی نگاه می کند.

او در فیلم «اغواشدگان» سوفیا کاپولا هم هست، فیلم جنگ داخلی ایالات متحده که با اقتباس از رمان توماس کالینان ساخته شده و پیش از این در سال ۱۹۷۱ توسط دان سیگل با نقش افرینی کلینت ایستوود فیلمبرداری شده بود. کیدمن نقش مارتا فارنزورت را بازی می کند که رییس یک مدرسه دخترانه در ویرجینیا است که یک سرباز زخمی با بازی کالین فارل را قبول می کند و این سرباز برای احساسات دانش آموزان مدرسه مشکلات زیادی به وجود می آورد. در آخر که شاید هم از همه هیجان انگیزتر باشد، او در «کشتن یک گوزن مقدس» ساخته کارگردان یونانی یورگوس لانتیموس است. کیدمن نقش همسر یک جراح فوق العاده را دوباره مقابل فارل بازی می کند که یک رابطه نابودکننده با پسری جوان شکل می دهد.

می توان الگویی را در تمام این نقش آفرینی ها دید. کیدمن می تواند یک قدم با اکشن اصلی فیلم در این درام ها فاصله داشته باشد و در عین حال استعداد خود را برای بازی کردن نقش شصخیت های عجیب و غریب و مکمل را نشان بدهد. شاید. یا شاید هم کاملا در تمام چیزهایی که بازی می کند تمام توجه ها را به خود جلب کند. دلیلش هم این است که همینطور که سن او بالاتر رفته، تصویر او هم شکل بهتری گرفته و ابهت بیشتری پیدا کرده است.

البته او باید در نقش درست هم انتخاب شود، نقشی که استعداد او برای به نمایش گذاشتن غرور و سردی که در عین حال مخلوط با آسیب پذیری و وقار پرانرژی است را بهینه می کند: همانطور که آلحاندرو آمنابار او را برای داستان ارواح «دیگران» انتخاب کرد، یا جاناتان گلیزر که او را برای داستان مرموز کوبریکی «تولد» برگزید یا حتی خود کوبریک که در آخرین فیلمش «چشم های کاملا بسته» کیدمن را بازی داد.

کیدمن از سال ۲۰۰۱ تا به حال رابطه خیلی خوبی با کن داشته، یعنی از وقتی که در فیلم سورآل «مولن روژ!» باز لورمن بازی کرد. در حال حاضر، تحسین و تمجیدها بعد از نقش آفرینی بسیار خوش نقدش در سریال تلویزیونی «دروغ های بزرگ کوچک» بالا گرفته است. همین چند سال پیش بود که در مکالمه با یکی از کارگردانان حاضر در بفتا می شد دید که او بر این باور است که کیدمن در مسیر حرفه ای کاری اش به بن بست خورده و احتمالا فقط نقش های دوم و سوم گیر می آورد و فیلم هایش مستقیم راهی ویدیوی خانگی می شوند چون نام او می تواند در اروپای مرکزی و شرق دور سرمایه بگیرد، یعنی جایی که هنوز هم شناخته شده است. اما نه. حتی ذره ای هم اینطور نشد. کیدمن هنوز هم بزرگ است.

برای بازیگران درجه یک، کن معمولا حدود سه روز دوام می آورد و حول محور نمایش رسمی فیلم های شان می چرخد. آن ها مثل بقیه ما انسان های فانی معمولی از طریق ایزی جت وارد فرودگاه نیس نمی شوند و ۴۰ دقیقه سوار اتوبوس نمی شوند که عرق کنند. به جایش، کیدمن با یک هواپیمای گالف استریم وی به خرج استودیو وارد فرودگاه اختصاصی کن می شود که تخصصش جت های شخصی است. بعد از آن هم سوار لیموزین رسمی هتل آنتیب می شود.

با این آغاز قابل قبول، او وارد مهمانی های شخصی می شود که افرادی مثل التون جان، لئوناردو دی کاپریو یا پل آلن آن ها را برگزار می کنند. او همچنین قرار است حضوری هم در فرش قرمز داشته باشد که مسلما با دقت ایده آل نظامی برنامه ریزی شده، ماشین رسمی فستیوال او را در لحظه آخر تا لب فرش قرمز می آورد تا به طور اجباری برای دوربین ها ژست بگیرد، و بعد وارد قسمت اصلی می شود که می تواند انتظار داشته باشد بلندگوها نامش را در حال ورود بگویند. (تا چند وقت پیش، فستیوال فقط اسم کارگردان ها را اعلام می کرد.)

علاوه بر این ها مصاحبه های متعددی هم با اعضای مختلف رسانه ها هست که شاید تعدادشان آنقدر زیاد نباشد، اما شاید به اندازه ای باشد که تا پایان روز کاری کند او خیلی اطمینان نداشته باشد که همان خاطره ها و جوک های قدیمی را برای روزنامه نگارانی که قیافه های شان یکی است، چند بار تعریف کرده است. و معمولا همینجا تمام می شود. جت جی۵ او را به خانه می برد.

اما کیدمن باید همین کار را چهار بار بکند. و بسته به اینکه فیلم های او قرار است طبقه چه برنامه ای به نمایش دربیایند، ممکن است برای تمام فستیوال در کن حضور داشته باشد. باید چهار جلسه پیش از فرش قرمز با استایلیست موهایش داشته باشد و چهار بار هم آرایش کند و لباس بپوشد که هر کدام شان بین دو یا سه ساعت دوام دارند. به طور حتم باید برای هر حضور در فرش قرمز یک لباس متفاوت پوشید؛ این مسئله اصلا مطرح نیست که کسی یک لباس را دو بار بپوشد.

علاوه بر آن، مراسم بعد از مهمانی هم چهار برابر می شود. با وجود اینکه حفظ کردن ظاهر می تواند بسیار خسته کننده باشد، کیدمن می تواند روی تاثیر خیره کننده ای که فقط حضورش می تواند داشته باشد، حساب باز کند. حتما یک نمایش تئاتری خواهد بود، اما با این حال، نمایشی است که او باید چهار برابر حالت معمول آن را اجرا کند.

هرکسی که تمام مدت در کن حضور داشته باشد ممکن است دچار از دست رفتن عجیب پرسپکتیو و دیوانگی بشود. کیدمن ممکن است شروع کند به خواندن تمام چیزهایی که رسانه ها و توییتر درباره او می نویسند. این می تواند اعصاب آدم را خرد کند. او سه سال پیش سال سختی را گذراند، وقتی که در فیلم افتضاح «گریس موناکو» نقش پرنسس گریس را بازی کرد که سال ۲۰۱۴ در فستیوال به نمایش درآمد؛ فیلمی که به خاطر نمایش درآمدنش در این فستیوال فقط بدتر به نظر می رسید.

این فیلم به طور کامل سبک کیدمن را اشتباه خواند، او را در صحنه های عجیب و یخ زده ای قرار داد که به طور بسیار بدی نوشته شده بودند و کاملا شباهت های ظاهری او با گریس کلی را اشتباه درک کرد و تمام نکات مهم طنز و شرارت را نادیده گرفت. منتقدان هم نگاه خوبی به فیلم نداشتند. سال قبل از آن، کیدمن یکی از اعضای هیات داورانی بود که هدایتش را استیون اسپیلبرگ بر عهده داشت و به طور مداوم اعضای هیات داوران را به قایق شخصی خودش می برد تا فیلم ها را تماشا کنند. آن تجربه خودمانی تری برای او بود.

آن رسوایی گریس چه تضادی بود با نقش آفرینی فوق العاده او در فیلم نوآر زیبا و بسیار اشتباه برداشت شده لی دنیلز با عنوان پسر روزنامه فروش در سال ۲۰۱۲٫ کیدمن با شجاعت و بسیار عالی علیه تیپ معمولی خود نقش زن سوء استفاده گر بلوندی را ایفا کرد که با یک قاتل محکوم شده که در ردیف اعدامی ها قرار دارد نامه نویسی می کند. بازی او در آن فیلم نمایشی آتشین از کمدی سیاه بود که البته منتقدان سخت گیرتر آن را درک نکردند.

پیش از آن، در سال ۲۰۰۳، او شخصیت اصلی مرموز در صدر فیلم «داگ ویل» ساخته لارس فون تریه بود که همه را شوکه کرد. آنجا او مجبور بود وظیفه سخت دیپلماتیک سهیم شدن صحنه با فون تریه را در کنفرانس خبری به جان بخرد. وقتی کارگردان شروع کرد به صحبت کردن در مورد اینکه چقدر از آمریکا متنفر است و یک کمپین «آمریکا را آزاد کنید» می خواهد تا با کمپین «عراق را آزاد کنید» مقایسه شود، کیدمن یک سیگار روشن کرد (به این ترتیب قانون سیگار ممنوع را زیر پا گذاشت) و با پانتومیم نشان داده که حوصله اش سر رفته و کاملا فون تریه را از صحنه کنار زد. فون تریه سیگار را دید و غر زد: «نیکول! این کار را نکن! قول دادی!»

ستارگان زن بزرگ بسیاری بودند که در گذشته کن را به سلطه خود درآوردند و همچنان هم همین کار را می کنند: روت نگا، ایزابل هوپر، آیشواریا رای، جین فوندا، جولیت بینوش، شارلیز ترون، سلما هایک، اوما تورمن. کیدمن در میان این جمع بلند می ایستد. هر سال، با روحیه ای دمدمی مزاج و شوخ طبعانه، روزنامه نگاران تصمیم می گیرند که چه کسی پادشاه یا ملکه کن آن هاست. من در گذشته کریستن استوارت را نامزد کردم. اما برای سال ۲۰۱۷، کیدمن ممکن است دست پیش را گرفته باشد.

فستیوال فیلم کن از روز هفدهم ماه مه آغاز می شود و تا روز بیست و هشتم ادامه دارد.