کمال تبریزی از پشت پرده فیلم جدید سیاسی اش گفت
کمال تبریزی کارگردان غیرقابل پیش بینی، جذاب و دوست داشتنی است و در اغلب ساخته هایش به سراغ موضوع های حساس و ملتهب و متفاوت می رود.
هفته نامه جهان سینما - احمد محمد اسماعیلی: کمال تبریزی کارگردان غیرقابل پیش بینی، جذاب و دوست داشتنی است و در اغلب ساخته هایش به سراغ موضوع های حساس و ملتهب و متفاوت می رود. فیلم سازی که از اواخر دهه شصت با ساخت فیلم «عبور» حضور مستمر و اثرگذاری را در سینما تجربه می کند. اتفاقی که کمتر برای فیلم سازان هم نسلش رخ می دهد و اغلب آن ها مدت ها است که مجال فیلم سازی ندارند.
تبریزی سوای حضور در سینما، در تلویزیون (دوران کهن) و در شبکه نمایش خانگی (ابله) هم پرکرا است. در کارنامه فیلم سازی تبریزی همه نوع فیلمی دیده می شود. کمدی- جنگی (لیلی با من است)، کمدی اجتماعی (مارمولک)، ملودرام جنگی (شیدا)، درام اجتماعی (مهر مادری)، کمدی زیست محیطی (طعم شیرین خیال)، درام فیمنیستی (همیشه پای یک زن در میان است) و اگر روی فرم باشد و فیلم نامه خوبی در اختیار داشته باشد می تواند انبوه مخاطبان را به سینما بکشاند. نمونه آخرش کمدی خوش ساخت «طبقه حساس» بود.
«امکان مینا» آخرین ساخته تبریزی پس از نمایش در جشنواره فیلم فجر بارخوردهای متضادی داشت و یک درام سیاسی- اجتماعی محسوب می شود. با تبریزی درباره ساخت فیلمش گفت و گویی انجام داده ایم.
در اواخر دهه شصت فیلم «عبور» را درباره سال های دوران جنگ و شرایط آن زمانه ساختید. در امکان مینا چقدر به این فضا رجعت دوباره داشتید و چقدر به خلق آن فضا در سینما اعتقاد دارید؟
شاید دلیل این سوال شما این باشد که داستان هر دو فیلم در دهه شصت و زمان جنگ می گذرد. بنابراین حس و حال و فضای دو فیلم شباهت هایی با هم دارند و به نظرم نشان می دهد تیم طراح صحنه و لباس امکان مینا و نوع بازی بازیگران حرکات، رفتار و گویششان درست و مناسب آن سال ها بوده است. در فیلم صحنه ای داشتیم که جبهه، جنگ و درگیری نیروهای رزمنده با عراقی ها نشان داده می شد و در تدوین بنا به دلائلی حذفش کردم.
آیا به دلیل جلوگیری از بروز سوءتفاهمات این صحنه جنگی را از فیلم خارج کردید؟
نه، فکر کردم که وجود این صحنه مقداری ذهن مخاطب را از خط سیر اصلی داستان دور می کند و با موضوع متفاوت و جدایی از خط سیر داستان مواجه می شود.
آیا می توانیم این استنباط را از پاسخ سوال شما داشته باشیم که در دهه سوم فیلم سازیتان نسبت به سال های قبل محافظه کارتر شده اید؟
نه، چنین اتفاقی رخ نداده است. جسارت ما فیلم سازان به این مسئله بر می گردد که چقدر دست ماها را در شورای پروانه ساخت و نمایش باز بگذارنند تا بتوانیم خیلی از حرف ها را مطرح کنیم. وقتی یکسری از محدودیت ها به وجود می آید، طبیعی است من فیلم ساز باید خودم را با این شرایط آداپته کنم. من دلم نمی خواهد فیلم بسازم که دوباره مثل برخی از فیلم های گذشته ام در محاق توقیف قرار بگیرد.
مثل تجربه تلخ فیلم «پاداش» که چند سالی بدون منطق خاصی توقیف ماند؟
بله، پاداش مثال خوبی است. خیابان های آرام هم هنوز در محاق توقیف است. اکثر ما فیلم سازان یکی، دو فیلم توقیفی در کارنامه کاریمان داریم. اگر شرایط به ما اجازه بدهد خیلی از حرف ها است که باید در فیلم هایمان مطرح کنیم و البته باید شرایط بیرونی و اجتماعی را در نظر بگیریم.
اگر شرایط مهیاتر بود، آیا «امکان مینا» را جسورانه تر می ساختید؟
بله، قطعا تفاوت های زیادی را می دیدیم. نحوه ورود به قصه و برخوردی که این زن و مرد (مینا و مهران) با هم دارند، اصلا در مدار دیگری اتفاق می افتاد. به هر حال فیلم سازی تابع خیلی از شرایط بیروین مثل نوع و طرز تفکر تهیه کننده و شیوه ممیزی است. البته در حد قابل قبولی آن انتظاری که از ساخت امکان مینا داشتم برا
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر