پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: «پرسه های موازی» به کارگردانی پیام لاریان در تالار مولوی اجراهای آخرش را می گذراند. روایتی شبه مستند از خودکشی چند جوان که از رویدادی واقعی نشات گرفته و لاریان آن را روی صحنه آورده، نمایش سه کاراکتر اصلی دارد که هر سه تصمیم به خودکشی گرفته اند.

شرح مباحث انتزاعی در نمایشی گفت وگو محور با نقبی که به مسائل درگیر کننده در اجتماع می زند، کاملا زنده نشان می دهد. «پرسه های موازی» در واقع در مورد آدم هایی است که در مناسبات کلان سیاسی نه دیده می شوند، نه تاثیر گذارند. آدم هایی که نا امیدی و یاس وجودشان را فرا گرفته و دست به عملیاتی متهورانه می زنند. نکته ی بارز در مورد این کار شاید طراحی صحنه و نورپردازی هماهنگ با تم نمایش باشد که به قولی فرم باعث شده محتوا به چشم بیاید.

استفاده از نورهای موضعی و رنگ بندی تیره و چینش موازی تماشاچیان برای مشاهده ی نمایش که به موازات سن اجرا قرار گرفته اند، از جمله تمهیدات موثر در پرداخت است. تنها نقطه ی ضعفی که برای نمایش می ماند، عدم طراحی یک نقطه ی اوج برای داستان است، همان عاملی که باعث شده حتی یک ساعت هم برای این اجرا زیاد به نظر برسد.

اکران: «خشکسالی و دروغ» بالاخره رنگ پرده را دید. فیلمی که پدرام علیزاده از روی متن محمد یعقوبی آن را ساخته و در آن بازیگرانی نظیر: محمدرضا گلزار،علی سرابی و پگاه آهنگرانی بازی می کنند. فیلم به طور خاص به «دروغ» می پردازد و این مضمون را در چهار رابطه بسط می دهد و البته در سطح بعدی این کنش های خانگی و خانوادگی را به اجتماع می کشاند.

«خشکسالی و دروغ» پیش از این توسط خود یعقوبی به روی صحنه ی تئاتر رفته بود، اما این که علیزاده تا چه حد توانسته مفاهیم مستتر در متن را به تماشاچی منتقل کند داستان دیگریست. البته آن چه که تا همین جای کار مشخص و واضح است این که فیلم عامدانه از یک سری کلیشه ها فرار کرده و دروغ و تبعات آن را به شکلی ظریف تر نشانمان می دهد. جوری که کمی دقت و کند و کاو می خواهد و اگر نبود رگه های طنز داستان، شاید کمی تحمل ماهیت تراژیک کار برای تماشاچی کم حوصله دشوار می شد.

خلاصه ای از داستان: «جشن تولد امید است. امید و همسر‌ش آلا به همراه آرش برادر آلا در مهمانی حضور دارند. میترا همسر قبلی امید به او زنگ می‎‌زند و می‌گوید به کمک امید احتیاج دارد. امید با میترا قرارملاقات می‌گذارد و این آغاز ماجراست…»

نمایش خانگی: «اعترافات ذهن خطرناک من» در امتداد سینمای تجربه گرا و به شدت فرمال هومن سیدی است. فیلمی که هر چقدر سعی کرده در فرمی بین المللی و دقیق حرکت کند، در داستان دچار ضعف هایی است که مخاطبان بیگانه با جریانات روز سینما را پس می زند.

در واقع با فیلمی مواجهیم که کلی قاب ها و فضا سازی های شگفت انگیز دارد، به اضافه ی گریم های اغراق آمیز و جلب توجه کننده. البته که بی شمار تصاویر بکر و کار شده هم دارد و میزانسن هایی دقیق، اما همین فیلم در داستان تعریف کردن و ایجاد تعلیق لنگ می زند. حالا هر چقدر هم که بازی ها خوب و شسته رفته داشته باشد، کار در جذب مخاطب در نمی آید. برای توصیه به تماشای فیلم هومن سیدی کار دشواری داریم. اگر به سینمای فرمال و زیبایی شناسی های هنری علاقه دارید، انتخاب مناسبی است، اما اگر دوست دارید صرفا سرگرم شوید و از داستان لذت ببرید، اعترافات گزینه ی مناسبی نیست.

کتاب: «خانه برناردا آلبا» اثری از فدریکو گارسیا لورکا به ترجمه ی محمود کیانوش. شاعر اسپانیایی در آخری اثرش فضایی تلخ و تراژیک خلق کرده و با شبیه سازی موقعیت یک مادر مستبد و رابطه با پنج دختر ساکن خانه، ساختار اجتماعی جامعه استبداد زده را روایت می کند. نمایشنامه ی «خانه برناردا آلبا» نیاز به معرفی وتوصیه ندارد و در صد صفحه آن قدر قدرت روایی دارد که بارها و بارها به صحنه نمایش رسیده است.

این شاید متفاوت ترین مادر عرصه ی ادبیات است، مادری که دخترانش را از هرگونه ارتباط با جنس مخالف پرهیز می دهد و به نوعی خفقانی تام و تمام ایجاد می کند، اما در نهایت پوسته های خفقان به شکلی غم انگیز می شکند. نکته جالب در مورد نمایشنامه شخصیت هایی است که هر کدام نماینده بخشی از یک جامعه استبداد زده هستند. در واقع تمام واکنش های موجود در یک جامعه به دیکتاتوری را در خانه ی مخوف برناردا آلبا می بینید.

بریده ای از نمایشنامه: «این فقیرها مثل حیوان می مانند...انگار خمیره شان با همه ی آدم ها فرق می کند. بالاخره فقیرها هم برای خودشان غصه هایی دارند. اما همین که چشمشان به یک بشقاب نخود پخته می افتد، غصه هاشان را از یاد می برند»

کیوسک: ماهنامه «فیلم» در شماره جدید هر آن چه که در مورد «فروشنده» باید بدانید را روی کاغذ آورده با یادداشت هایی که از دریچه های متفاوت به آخرین اثر فرهادی نگاه کرده اند. مهرزاد دانش، امیر پوریا، محسن آزرم، شهرام جعفری نژاد و هوشنگ گلمکانی در مورد فیلم نوشته اند و گفت و گوی ی چند صفحه ای با فرهادی، پایان بخش پرونده مفصل این ماهنامه در مورد «فروشنده» است.

پرونده ی دیگر این شماره راجع به فیلم «من» است با گفت و گویی که با لیلا حاتمی ترتیب داده شده و یادداشتی از هوشنگ گلمکانی، فیلم به مانند همیشه صفحاتی در مورد سینمای جهان به طور خاص هالیوود دارد که در این شماره هم فیلم های مثل: هیولای پول و زوتوپیا را بررسی کرده، یادداشت جعفری نژاد و در مورد فراستی و هفت و انتشار گفت و گویی با مرحوم رشیدی از دیگر خواندنی های این شماره است.

پیشنهاد ویژه: تلگرام که خرج ندارد! همه هم در سطح های مختلف وابسته اش شده ایم، می شود وقت های مرده و معطل را با یک کانال تلگرامی درست و حسابی زنده کرد، «هفته نامه کرگدن» از آن کانال هایی است که شعر و داستان و روایت و تحلیل را در قالب صدا عرضه می کند و کلا دنیایی تازه را پیش رویتان می گذارد، به این کانال بپیوندید ضرر ندارد!