مژده لواسانی: از چالش واهمه ای ندارم

تاکنون پای چهره های مطرحی به «رو به راه» باز شده و سوژه های داغی مورد بررسی قرار گرفته اما به نظر می رسد برنامه قصد دارد بدون هیاهو هدفش را به مقصد برساند. در این باره و نیز چند مسئله دیگر با مژده لواسانی گفت و گو کرده ایم.

در یکی از برنامه های «خوشا شیراز» تعریف کردید که کلاس داستان نویسی می رفتید. مسیری که مژده لواسانی طی کرده تا به «رو به راه» برسد چه بوده؟

من از سه سالگی در رادیو برنامه اجرا می کردم، مژده لواسانی از اجرا و سردبیری رادیو و اجرای برنامه نیم رخ در چهارده سالگی به جایگاه کنونی رسیده است. ضمن اینکه مژده لواسانی سال ها است شعر می گوید و می نویسد. از طرفی من پیش از «رو به راه»، دو سال «کافه سوال» را اجرا می کردم که کاملا اجتماعی و فرهنگی بوده و اصولا کار من اجرای اجتماعی، فرهنگی و هنری است. این را هم بگویم که «رو به راه» کاملا اجتماعی است.

شما «رو به راه» را برنامه ای صرفا اجتماعی می دانید، اما وقتی مقابل یک وزیر می نشینید، ناخودآگاه برنامه تم سیاسی پیدا می کند و از حالت اجتماعی خارج می شود. تعمدی در این اتفاق هست یا از آن گریزی نیست؟

ما در «رو به راه» سه گانه هستیم، روز اول سوژه مردمی داریم، روز دوم افراد مشهور سوژه برنامه می شوند و فقط در روز سوم سراغ مسئولین می رویم. خب این طبیعی است که لحن برنامه در روز سوم تغییر کند چون همه مسئولین، آدم های سیاسی هستند. با این حال تلاش این بوده که توازن ایجاد شود؛ مهمان های ما از فرشاد پیوس و دخترش بوده اند تا وزیر کار و رفاه اجتماعی و معلم یک روستای صفر مرزی که دانش آموزانش را به تهران آورده بود و ما آرزویشان را برآورده کردیم.

موضوعاتمان درباره اعتیاد، فرزندآوری، بیکاری و... بوده و براساس موضوع هر روز مهمانان مرتبط با موضوع را داریم. مثلا آخرین برنامه ما در مورد ازدواج بود که شب اول با آقا و خانمی صحبت کردیم که باعث و بانی ازدواج شصت زوج شده بودند؛ برای شب دوم آن قرار است محمود پاک نیت و مهوش صبرکن به عنوان زوج خوشبخت سینمایی حضور داشته باشند و حتما برای قسمت سوم این موضوع، مسئولی از وزارت ورزش و جوانان را دعوت خواهیم کرد که در مورد موضوع ازدواج و چالش های آن صحبت کند. به هر حال برنامه در شب آخر سویه سیاسی پیدا می کند.

از سوژه های برنامه صحبت کردید؛ برنامه اتاق فکر دارد؟ خودتان هم در این فرآیند دخیل هستید؟

یک اتاق فکر داریم متشکل از آقای ماندگاران تهیه کننده، مجتبی فرجی کارگردان، چند روانشناس و جامعه شناس که به ضرورت موضوع به جمع ما اضافه می شوند. خانم مریم نوابی نژاد که ایده پرداز ما هستند و افراد مرتبط با سوژه ها را پیدا می کنند، مدیر گروه و خود من. یعنی یک تیم که با همفکری موضوع را انتخاب می کنیم و براساس موضوع سوژه انتخاب می شود.

وقتی اسم نوابی نژاد می آید، برنامه «ماه عسل» و سوژه هایش تداعی می شود. این نگرانی وجود ندارد که سوژه ها شبیه «ماه عسل» شود؟

نه چون ما سه روایت از یک موضوع داریم، یک روایت مردمی، یک روایت از چهره و روایتی از یک مسئول. اساسا فکر نمی کنم این اتفاق افتاده باشد.

به تازگی مد شده که همه برنامه ها سراغ مردم عادی می روند و آن ها را محور برنامه می کنند. «رو به راه» چه کرده که شبیه آن ها نشود، حرف تکراری نزد و امضای خودش را داشته باشد.

ما همه تلاش خودمان را کردیم که در این فضای محتوایی متفاوت عمل کنیم، همین که هر شب یک نوع نگاه به سوژه داریم، فکر می کنم خودش متفاوت است. اصولا برنامه ها یا کاملا چهره محور هستند یا با حضور مردم عادی تولید می شوند. در «رو به راه» سعی شده به یک جمع بندی برسیم که هم چالش داشته باشیم و هم روایتگر زندگی مردمان باشیم. راستش من فقط می توانم درباره کیفیت اجرای خودم صحبت کنم؛ مثل همیشه تلاش داشته ام که صادقانه خودم باشم، خواه خیلی ها دست داشته باشند و خواه خیلی ها نپسندند. معتقدم آدم ها وقتی خودشان باشند، رنگ و بوی تازه ای دارند و همین مسئله باعث می شود کلیت برنامه با نمونه های دیگر فرق داشته باشد.

هستند مجریانی که مثلا برنامه ای به شدت عاطفی را متفاوت از یک برنامه شاد اجرا می کنند و این تفاوت در اجرا کاملا ملموس است. اما شاید به همین دلیل که سعی کرده اید «خودتان باشید»، اجرای تان در برنامه ای مثل «خوشا شیراز» با یک برنامه اجتماعی مثل «رو به راه» بر روی یک خط جلو برود.

برنامه های عاطفی که شما از آن یاد می کنید، خیلی اجرای متفاوتی می خواهد. ضمن اینکه من هم وقتی برنامه مذهبی اجرا می کنم یا برنامه ای که خاصیت این شکلی دارد، کاملا متفاوت می شوم. راستش را بخواهید خودم قبول ندارم که این دو برنامه را مثل هم اجرا می کنم: اما «خوشا شیراز» و «رو به راه» هر دو گفت و گوی ساده و صمیمی می طلبند. چون وقتی ما یک بازیگر را به «رو به راه» می آوریم خیلی با «خوشا شیراز» تفاوتی ندارد. باید شرایط برنامه بطلبد تا مجری متفاوت باشد. مثلا من در ویژه برنامه اربعین که از کربلا اجرا کردم، فکر نمی کنید که این آدم اصلا مژده لواسانی است!

حرف شما درست، ولی می شود بسته به مهمان، نوع گفت و گو را تغییر داد. ریزه کاری مصاحبه شما با وزیر و فلان بازیگر خیلی به چشم نمی آید.

البته که صراحت و صمیمیت من تفاوتی ندارد، اما حتما نوع گفت و گو و حتی جنس ادبیات من براساس مهمان و شغل و شرایط او، مثلا مقابل شخصیتی مثل دکتر ولایتی یا وزیر، با یک هنرمند متفاوت است.

به نظر می رسد گفت و گو با مسئولان سیاسی کشور به خاطر خط قرمزها سخت تر است؛ از آن طرف فضای مانور همیشه برای مجریان زن تنگ تر بوده. چطور پذیرفتید که در این چالش حضور داشته باشید؟

خیلی واهمه ای از این موضوع نداشتم، چون کارم را از سن پایین شروع کردم و یاد گرفتم این بار مسئولیت چیست. البته گفت و گو با یک مسئول بلندپایه حتما پیشینه مطالعاتی و مشورتی قوی می طلبد. در مورد چهره ها و بازیگرها هم فرقی نمی کند، وقتی در مورد شخص چیزی ندانی، گفت و گو محکوم به شکست است اما خب در مورد مسئولین حساسیت این موضوع خیلی بیشتر است. باز هم تاکید می کنم که دغدغه ما در «رو به راه» کاملا اجتماعی است و هیچ وقت چیزی به نام خط قرمز به گفت و گوی من لطمه نزده است. البته بعضی مسئولین همراه هستند اما برخی دل به دل چالش نمی دهند و این برای خود من چالش می شود و سخت ترین شب های اجرای من است.