بهترین وسترن های سینما که باید ببینید (۲)

برترین ها: در دهه های گذشته فیلم های وسترن بر صنعت سینما حکومت می کردند و اولین آنها فیلم "سرقت بزرگ قطار" (The Great Train Robbery) بود که در سال ۱۹۰۳ ساخته شد. در سال ۱۹۵۹، در تلویزیون ۲۶ فیلم "غربی" - اصطلاحی که آن زمان به این فیلم ها اطلاق می شد - وجود داشتند که شامل ۸ فیلم از پربیننده ترین سریال ها می شدند.

ولی روی پرده سینما فقط جان وِین و هِنری فوندا نبودند که فیلم های وسترن بازی می کردند. برای آنکه بازیگری ستاره می شد باید اسب سواری بلد می بود و مارلون براندو، پل نیومن، فرانک سیناترا و حتی الویس پرسلی سوارکاری می دانستند. ولی ناگهان گویی چراغ فیلم های وسترن خاموش شد.

بیست و پنج سال پیش، در روز نهم نوامبر ۱۹۹۰، فیلم "رقصنده با گرگ ها" (Dances with Wolves) در سینماها اکران شد و این ژانر کلاسیک را احیا کرد.

این فیلم در گیشه موفق شد و هفت جایزه اسکار از جمله اسکار بهترین فیلم و بهترین کارگردان را برای کوین کاستنر به ارمغان آورد. از آن به بعد، فیلمسازان مختلف نمایشنامه های درام و اخلاقی را روی بوم پهن وسترن به تصویر کشیدند، با این حال این ژانر فراز و نشیب های خودش را نیز داشت.

جوایز اسکار امسال می تواند فصل جدید و مهیجی برای این ژانر باشد، زیرا دو فیلم از این ژانر برای اسکار رقابت می کنند که یکی از آنها فیلم "هشت نفرت انگیز" (The Hateful Eight) ساخته کوئنتین تارانتینو و دیگری فیلم "بازگشته" (The Revenant) ساخته آلخاندرو اینیاریتو هستند.

قبل از اینکه این فیلم ها به اکران برسند، EW که امسال بیست و پنجمین سالگرد خود را جشن می گیرد، ۲۴ فیلم از بهترین های وسترن در ۲۵ سال گذشته را گردآوری نموده که در زیر لیستی از آنها را مطالعه می کنید.


بهترین وسترن های سینما که باید ببینید (1)
۱۲. "پیشنهاد" (۲۰۰۵) کارگردان: جان هیلکات

فیلم وسترن استرالیایی جان هیلکات، با فیلمنامه ای پر تب و تاب و حزن انگیز و موسیقی متنی از نیک کِیو آهنگساز و نوازنده راک، موضوعات کلاسیک فیلم وسترن هالیوودی را به استرالیای بی قانون و بی رحم پیوند می زند.

گای پیرس و ریچارد ویلسون نقش دو برادر از برادران برنز، گانگسترهای بدنام و قانون شکنی که توسط کلانتر پیر و فرسوده ای (با بازی ری وینستون) دستگیر می شوند را بازی می کنند. در حالیکه برادر سوم و شرورترین برادر هنوز فراری است، کاراکتر وینستون با بقیه آنها معامله ای می کند.

در واقع پیشنهادی که در فیلم "پیشنهاد" (The Proposition) داده می شود، چیزی فراتر از نکته فیلم است. این فیلم قصه عدالت انجیلی را روایت می کند، قصه ای که توسط نویسنده ای نوشته شده که ظاهراً با کتاب ایوب آشنا است.

11. "سنگ قبر" (1993) کارگردان: جورج پی. کوزماتوس

فیلم "سنگ قبر" (Tombstone) فیلم حماسی-پلیسی مدرنی است که در پس زمینه غرب قدیم و بی قانون به تصویر کشیده شده است. این فیلم پس از "نابخشوده" (Unforgiven) ساخته شد ولی خیلی چیزها را مدیون فیلم کلاسیک دیگر کلینت ایستوود یعنی "هری کثیف" (Dirty Harry) است که البته "هری کثیف" خود وسترنی بود که در پس زمینه سان فرانسیسکوی مدرن ساخته شده بود. کاراکتر وایت اِرپ با بازی کرت راسل فقط می خواهد پس از یک عمر اجرای قانون در سرزمین های بی قانون و وحشی مرز آمریکا، در مکانی آرام بازنشسته شود.

همین موضوع باعث می شود که او و برادرانش (با نقش آفرینی بیل پکستون و سم الیوت) به دهکده "سنگ قبر" در آریزونا که نامی شوم دارد بروند. متأسفانه سرنوشت و دست روزگار قشر مجرم قدرتمندی در این دهکده شکل داده که جانی رینگو (مایکل بین) و برادران کلنتون سردسته آنها هستند.

دسته گاوچران های این دهکده که با شال های قرمزی که به دور کمرشان می بندند شناخته می شوند، دلیلی هستند برای اینکه این مردان قانون از مرزهای شغلی خود فراتر بروند تا هرج و مرج را در این دهکده خاموش کنند. بازی فوق العاده ول کیلمر در نقش داک هالیدی با دیالوگ های عالی او، یکی از نقاط قوت فیلم محسوب می شود.

10. "تک ستاره" (1996) کارگردان: جان سیلس

این فیلم اسرارآمیز جان سیلس بیشتر یک داستان پلیسی اگزیستانسیالیستی در لوکیشینی در مرز تگزاس و مکزیک است تا یک وسترن تمام عیار که البته شاهکار سیلس و یکی از نادیده گرفته شده ترین فیلم های دهه نود هم حساب می شود.

کریس کوپر در "تک ستاره" (Lone Star) نقش سم دیدز، کلانتر کنجکاو ایالت تک ستاره (تگزاس) را بازی می کند که سعی دارد از راز قتل 25 ساله کلانتر متعصب و سادیستیک پیشین این منطقه (با بازی کریس کریستوفرسون) پرده بردارد.

هر چه وی بیشتر جستجو می کند، بیشتر متوجه می شود که مردم ریو کانتی بیشتر می خواهند که این رازها سر به مهر باقی بمانند و سم کشف می کند که تاریخچه ای از نژادپرستی، خیانت و دو رویی، و حتی روابط ممنوعه ای وجود دارد که شاید پدر مرحوم خودش (با بازی متیو مک کانهی) را نیز شریک این جرم ها کند.

داستانی که سیلس نقل می کند پیچیدگی غنی و تقریباً رمان گونه ای دارد که کاراکترها و برهه های زمانی را به سان حرکات آکروباتیک کنار هم می چیند و جادویی خلق می کند که نمی خواهید از آن خلاص شوید.

9. "میانبر میک" (2010) کارگردان: کِلی رایکارد

بسیاری از وسترن هایی که در این لیست از آنها یاد شد، تمایل به انحراف از این ژانر داشتند، ولی فیلم کلی رایکارد در واقع یک ضد وسترن واقعی است، حتی می توان گفت یک ضد فیلم است. "میانبر میک" (Meek's Cutoff) ملالت و بلاتکلیفی غربی، خشونت نهادینه شده در آن که در همه جا آن را می بینیم و نه فقط تیراندازی ها را بررسی می کند.

کاروانی از زنان و مردان در گستره برزخی صحرای اورگون تحت سرکردگی راهنمای خود، استیون میک (با بازی بروس گرینوود) پرسه می زنند. میشل ویلیامز و گرینوود در نقش های خود عالی هستند. وقتی شک و دودلی کم کم مانند یک دسته شغال در این میان خود را نشان می دهد، فیلم از بینش آمریکایی "سرنوشت آشکار" تبدیل به جهنمی اگزیستانسیالیستی می شود.

8. "سه تدفین مِلکیادِس اِسترادا" (2005) کارگردان: تامی لی جونز

اولین تجربه کارگردانی تامی لی جونز فیلمی بود که روایتی خاص و موضوعی داشت و نوعی حکمت اخلاقی تجربه شده آن را فرا گرفته بود که جونز اغلب به عنوان یک بازیگر چنین چیزی را از خود نشان می دهد.

در فیلم "سه تدفین ملکیادس استرادا" (The Three Burials of Melquiades Estrada) بَری پِپر نقش یک نگهبان مرزی را بازی می کند که رمه دار مکزیکی جوانی به نام یاد شده در عنوان فیلم را هدف گلوله قرار داده و می کشد.

دوست گستاخ قربانی (با بازی تامی لی جونز) نگهبان را می رباید و او را مجبور می کند که همراه جسد در حال تجزیه استرادا تا دهکده اش در مکزیک برود و او را با رعایت آداب و رسوم در آنجا دفن کند.

این سفر سوررئال در معنای رئالیسم جادویی آن، به نوعی تمرین محسوب می شود و از دید شرف انسانی و مسئولیت شخصی، وسترنی تمثیلی است که با بازی های عالی و کارگردانی کنترل شده تقویت شده است.

7. "3:10 به یوما" (2007) کارگردان: جیمز منگولد

بسیاری از وسترن ها ایده های بزرگ و عظیمی زیر لایه بیرونی دارند: جنگ بین تمدن و بربریت، رابطه فرد با جامعه، تمایز بین واقعیت و افسانه. ولی همه آنها بالاخره به داستان برمی گردند و داستان فیلم دوباره سازی شده "3:10 به یوما" (3:10 to Yuma) یک داستان قرص و پر است که المور لئونارد آن را نوشته است.

راسل کرو و کریستین بیل در نقش های بن وید و دن اوانز کاملاً با هم جور شده اند. راسل کرو مرد بی قانونی است که جذابیتی شیطانی دارد و کریستین بیل سرباز جنگ دیده زخم خورده ای است که مسئولیت تحویل راسل کرو به مقامات برای اعدام را بر عهده دارد.

این سفر شوم معانی انجیلی فراوانی دارد - وید (کرو) دائماً در حال وسوسه کردن اسیرکننده های خود است در حالی که دار و دسته او برای انتقام گرفتن در افق روی اسب هایشان صف کشیده اند و به سان رستاخیز به نظر می رسند. ولی قصه فیلم سرنوشت قهرمانان فیلم و درک منحصر بفرد و خاصی که بین آنها به وجود می آید را به خوبی نشان می دهد.

6. "شجاعت واقعی" (2010) کارگردان: جوئل و ایثان کوئن

لحن بی حالت و زبان محلی کاملاً باروک چارلز پورتیس رمان نویس برای وسترنی درباره دختری جوان و پیرمرد یک چشم مستی که در جستجوی انتقام است، ترکیب مناسب و درخوری برای برادران کوئن بود.

و با آنکه جان وین در نسخه اقتباسی اصلی سال 1968، اسکار خودش را برای بازی در نقش روستر کاگبرن به خانه برده بود، ولی جف بریجز به سبک خاص خودش این نقش را در کنار هیلی استاینفلد در فیلم "شجاعت واقعی" (True Grit) بازی کرد.

فیلمبرداری راجر دیکینز باعث شده که چشم اندازهای غربی فیلم تبدیل به تابلوهایی با زیبایی فراموش نشدنی شوند. این فیلم یکی از معدود فیلم هایی است که برادران کوئن از موضوعی واقعی و موجود ساخته اند، ولی آن را طوری به حد تعالی رسانده اند که فقط خودشان از عهده آن بر می آیند.

5. "رقصنده با گرگ ها" (1990) کارگردان: کوین کاستنر

وقتی کاستنر این فیلم حماسی را ساخت، وسترن دیگر بی معنی شده بود و در ابتدا برخی این فیلم وسترن سه ساعته با زیرنویس های طولانی را مسخره می کردند و این برای غرق کردن کارگردانی تازه وارد کافی بود. ولی وقتی بالاخره فیلم اکران شد، مخاطبین و بیشتر منتقدین از این فیلم طرفداری کردند.

کاستنر نقش جان دانبر، یک سرباز آمریکایی را بازی می کند که با یک قبیله سرخپوست صلح دوست در نزدیکی پایگاه مرزی دور افتاده اش دوست می شود و با آنها خو می گیرد. "رقصنده با گرگ ها" (Dances with Wolves) درباره جاه طلبی - و پیروی از عقاید سیاسی گروهی خاص - و سرنوشت غم انگیز سرخپوست های بومی آمریکایی است که در هر لحظه و در هر صحنه از فیلم قابل مشاهده است.

این فیلم اولین وسترنی است که از زمان فیلم "کیمارون" (Cimmaron) در سال 1931 به این طرف، جایزه بهترین فیلم اسکار را گرفته و این ژانر مرده را زنده کرده است و همچنین مسیر را برای کلینت ایستوود هموار کرد تا دو سال بعد برای بازی در یک وسترن دوباره روی زین اسب سوار شود.

4. "ترور جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل" (2007) کارگردان: اندرو دامینیک

از نام طولانی این فیلم (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford) دلسرد نشوید و نگران این نباشید که پایان فیلم چطور خواهد بود.

لذت این فیلم به تماشای صحنه های مهیج، پر تب و تاب و زیبای آن است. اندرو دامینیک این فیلم را کارگردانی نموده و برد پیت نقش جسی جیمز را بازی می کند و هیچ فیلم دیگری را پیدا نمی کنید که بهتر از این فیلم از کاریزمای کور کننده ستاره اش بهره ببرد.

چهره ای که برد پیت از این مرد بی قانون مشهور به نمایش درمی آورد مسحورکننده و در عین حال ترسناک است. کیسی افلک نیز بازی حیرت انگیزی ارائه می دهد (وی نامزد جایزه اسکار شد) و بقیه بازیگران نقش های مکمل این فیلم عبارتند از سم راکوِل، پل اشنایدر، جرمی رنر، سم شپارد و گرت دیلاهانت.

اگر همه اینها برایتان کافی نیست تا این فیلم را تماشا کنید، توجه داشته باشید که راجر دیکینز فیلمبردار این فیلم بوده و چشم اندازها و مناظر فوق العاده ای را با دوربینش به تصویر کشیده است.

3. "جایی برای پیرمردها نیست" (2007) کارگردان: جوئل و ایثان کوئن

همان قضیه مرگ وسترن که در سه گانه Border کورمک مک کارتی مطرح بود، برای "جایی برای پیرمردها نیست" (No Country for Old Men) نیز صادق است. وسترن ژانری است که بر معرفت ذاتی انسان ها، روح شکست ناپذیر آنها و پیروزی مسلم نیکی بر بدی مبتنی است.

ولی مک کارتی دنیا را اینطور نمی بیند و این فیلم از برادران کوئن داستان اد تام بل (با بازی تامی لی جونز) را روایت می کند که این قضیه را به نحوی دشوار یاد می گیرد و یک تنه به جنگ مظهر شرارت یعنی آنتون شیگور (با بازی خاویر باردم) می رود.

تمایل این برادران به شوخی هایی به تاریکی آسمانی بی ستاره با گرایش های نیهیلیستی مک کارتی برای ساختن وسترنی که درک آن سخت است، همخوانی جالبی دارد.

2. "جَنگوی آزاد شده" (2012) کارگردان: کوئنتین تارانتینو

نزول وسترن به عنوان یک ژانر محبوب با صعود آن به عنوان ژانری با پرستیژ همراه شد. ولی کوئنتین تارانتینو رویای وسترنی وحشی تر و متفاوت تر را در سر می پروراند. با فیلم "جنگوی آزاد شده" (Django Unchained) این فیلمساز وسواسش نسبت به وسترن اسپاگتی را کاملاً آزاد کرد و به سینمای فوق وحشی و خشونت بار، سیاسی و دیوانه وار سرجو لئونه ادای احترام کرد.

تارانتینو نام این فیلم و آهنگ تیتراژ آن را از فیلم "جنگو" ساخته کوربوچی گرفت - که فرانکو نرو، جَنگوی اصلی نیز در فیلم حضور کوتاهی یافت - ولی کلمه "آزاد شده" شکوه فوق العاده وسترن های ایتالیایی را با تاریخ سیاست نژادپرستانه آمریکایی یکجا می آورد.

جیمی فاکس در نقش جَنگو فقط یک قهرمان ساده وسترن نیست، او یک انتقامجوی مغرور است که در کنار کریستوف والتز با یک سری از نمونه های نژادپرستی می جنگد. ولی وحشت واقعی در کندیلند منتظر اوست. لئوناردو دی کاپریو در نقش برده دار نژادپرست و شرور و ساموئل ال. جکسون در نقش خادم باهوش او بازی می کنند.

1. "نابخشوده" (1992) کارگردان: کلینت ایستوود

کلینت ایستوود با مطالعه قهرمان کلاسیک وسترنی که جان وین به تصویر می کشید، و برگرداندن آن و آشکار کردن روی تاریک آن، به نقطه اوج سینما صعود کرد و تبدیل به یک ستاره شد. حالت اخم او و ویژگی اول-تیراندازی-کن-بعد-سوال-کن این ضدقهرمان بود که او را ستاره کرد.

سال های طولانی بود که کشتن کار ایستوود شده بود و این کار خیلی خوب گرفته بود. بعدها در سال 1992، پس از این همه سال دوری از این ژانر، ایستوود به این نتیجه رسید که آنقدر پخته و آنقدر عاقل شده یا آنقدر افسوس و پشیمانی خرابش کرده که زمان آن رسیده که با گذشته سینمایی اش روبرو شود و تسویه حساب کند. فیلم "نابخشوده" (Unforgiven) که کارگردان آن خود ایستوود است، مدیتیشنی شخصی و عمیق در مورد خشونت و عوارضی است که این خشونت روی یک مرد باقی می گذارد.

ایستوود نقش هفت تیرکِش پیری به نام ویلیام مانی را بازی می کند که توبه اش را کنار می گذارد تا نوعی عدالت را جاری کند که قبلاً هرگز در موردش فکر نکرده بود. کل پیام این فیلم در این نقل قول از مانی نهفته است: "کشتن یه آدم خیلی حرفه".