۲۰۱۴؛ سالی که هالیوود به جنون رسید

خبرگزاری ایسنا: سینمای جهان در سال ۲۰۱۴ همچون هر سال تعدادی از برجسته‌ترین و تاثیرگذارترین فعالان خود را در عرصه‌های گوناگون از دست داد؛ اما در این میان مرگ چند تن از این هنرمندان هالیوودی برای سینمادوستان بسیار تامل برانگیز و ناباورانه بود.

در میان سینماگرانی که امسال دار فانی را وداع گفتند، خودکشی «رابین ویلیامز» کمدین و بازیگر سرشناس هالیوودی، «فیلیپ سیمور هافمن»، بازیگر برنده اسکار و «مالیک بنجلول»، کارگردان برنده اسکار در سن ۳۶ سالگی سال جنون‌آمیزی را برای هالیوود رقم زد.

در زیر نگاهی خواهیم داشت به مهمترین چهره‌های سینمایی که در سال ۲۰۱۴ نقاب در چهره خاک کشیدند:


جسد «فیلیپ سیمور هافمن» بازیگر سرشناس و برنده اسکار هالیوودی روز دوم فوریه ۲۰۱۴ در آپارتمان وی پیدا شد. طبق گزارش پلیس جسد وی در حالی که سوزن تزریق مواد در دستانش قرار داشت در حمام آپارتمانش در نیویورک یافت شد. بعد از حدود یک ماه از مرگ وی آزمایشهای کالبد شکافی وی منتشر شدند که زیاده‌روی در مصرف کوکائین، هروئین و بنزودیازپین‌ها را عامل مرگ وی معرفی کردند.

وی در زمان مرگ تنها ۴۶ سال داشت و مشغول بازی به عنوان یکی از نقش‌های اصلی در مجموعه فیلم‌های «بازی‌های بقاء» بود. «فیلیپ سیمور هافمن» که سال پیش نیز با ایفای نقشش در فیلم «استاد» به کارگردانی «پل توماس اندرسون» نامزد جایزه اسکار شده بود سابقه مصرف مواد را داشت، اما تا قبل از مرگ، به مدت ۲۳ سال از مصرف مواد مخدر دست کشیده بود. هافمن سه‌بار نیز برای فیلم‌های «جنگ چارلی ویلسون» (۲۰۰۷)؛ «تردید» (۲۰۰۸) و «استاد» (۲۰۱۳) نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و در سال ۲۰۰۵ برای نقش آفرینی در فیلم «کاپوتی »جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کرد.


جسد حلق‌آویز «رابین ویلیامز»، بازیگر و کمدین معروف آمریکایی نیز روز ۱۱ اوت ۲۰۱۴ در خانه‌اش واقع در کالیفرنیا پیدا شد و مرگ او رسماً در ساعت ۱۲:۰۲ بعد از ظهر در سن ۶۳ سالگی تایید شد. پلیس کالیفرنیا تأیید کرد دلیل مرگ «رابین ویلیامز» که از افسردگی شدید رنج می‌برد خودکشی بوده و او خود را در ویلایی که همراه همسرش در آن زندگی می‌کرد، حلق‌آویز کرده است. وی در چند سال اخیر از افسردگی رنج می‌برد و خود به صراحت از مصرف کوکائین و الکل سخن می‌گفت و چند بار نیز برای ترک مواد مخدر تلاش کرده بود.

«سوزان اشنایدر»، همسر وی نیز عنوان کرد که او در زمان مرگ به پارکینسون مبتلا بود اما بیماری پارکینسون همسرش در مراحل اولیه بود و او هنوز آمادگی لازم را برای اعلام عمومی ابتلایش به این بیماری را نداشت. مقام‌های ایالت کالیفرنیا اعلام کردند در آزمایش‌هایی که در پی خودکشی رابین ویلیامز از جسد او به عمل آمد، نشانی از الکل یا مواد مخدر دیده نشده است.


«مالیک بنجلول»، کارگردان برنده اسکار مستند «در جستجوی شوگرمن» در ۱۳ می ۲۰۱۴ و در سن ۳۶ سالگی خود را در مسیر متروی شهر استکهلم انداخت و کشته شد. مرگ او برای سوئدی‌ها و سایر مردم جهان بسیار ناباورانه بود. وی تنها یک فیلم را در طول دوران کوتاه فعالیت سینمایی خود با نام «در جستجوی شوگرمن» کارگردانی کرد که البته با همان فیلم علاوه‌بر کسب جایزه اسکار بهترین مستند، جوایز بهترین مستند بافتا، انجمن کارگردانان آمریکا، انجمن تهیه‌کنندگان، نویسندگان و تدوین‌گران سینمای آمریکا و همچنین انجمن بین‌المللی مستندسازان را نیز کسب کرد.


«لورن باکال»، بازیگر سرشناس هالیوود و همسر «همفری بوگارت» نیز یک روز پس از خودکشی «رابین ویلیامز»، یعنی در ۱۲ اوت در سن ۸۹ سالگی بر اثر سکته مغزی در خانه‌اش در داکوتا درگذشت.

وی به همراه «همفری بوگارت» از محبوبترین زوج‌های هالیوود در سینما و زندگی واقعی بودند. «باکال» در حالیکه تنها ۱۹ سال داشت، در اولین حضور سینمایی‌اش در فیلم «داشتن یا نداشتن» به کارگردانی «هاوارد هاوکز» با همفری بوگارت ۴۴ ساله آشنا شد و ازدواج آنها ۱۱ سال همکاری سینمایی آنها را رقم زد. نقش بانوی سرسخت و در عین حال مهربانی که او در «داشتن یا نداشتن» بازی کرد، یکی از بهترین نمونه‌ها از اولین بازی یک هنرپیشه در تاریخ سینما را رقم زد.

بهترین نقش‌آفرینی‌های «باکال» در فیلم‌هایی رقم خورد که همفری بوگارت نیز در آنها حضور داشت که از معروفترین آنها می‌توان به «خواب بزرگ» (۱۹۴۶)، «گذرگاه تاریک» (۱۹۴۷) و «کی لارگو» (۱۹۴۸) اشاره کرد. باکال تنها یک‌بار در سال ۱۹۹۶ برای فیلم «آینه دو رو دارد» نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد. البته وی در سال ۲۰۱۰ به پاس یک عمر دستاورد سینمایی در دوره طلایی هالیوود جایزه اسکار افتخاری را دریافت کرد.

در تاریخ جوایز گلدن گلوب نیز باکال علاوه‌بر جایزه افتخاری دستاورد سینمایی در سال ۱۹۹۲، در سال ۱۹۹۶ نیز برای فیلم «آینه دو رو دارد» بهترین بازیگر جوایز گلدن گلوب شد.


«میکی رونی»، بازیگر پیشکسوت هالیوودی ششم آوریل ۲۰۱۴ در سن ۹۳ سالگی درگذشت. وی بیش از ۸ دهه سابقه فعالیت در سینما و تلویزیون داشت و طی این مدت توانست جوایز زیادی از جمله جایزه جوانان آکادمی، جایزه افتخاری آکادمی اسکار و دو جایزه گلدن گلوب و یک جایزه امی را از آن خود کند و در این مدت ۴ بار نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد.

«رونی» که در عرصه تئاتر نیز بازیگر موفقی بود، یک‌بار در دهه ۸۰ نامزد جایزه معتبر تونی شد.

«رویای یک شب نیمه تابستان» (۱۹۳۵)، «کاپیتان‌های شجاع» (۱۹۳۷)، «ماجراهای هکلبری فین» (۱۹۳۹)، «ولوت در مسابقه گراند نشنال» (۱۹۴۴) که در آن با الیزابت تیلور همبازی بود، «پل‌های توکیو-ری» (۱۹۵۴)، «صبحانه در تیفانی» (۱۹۶۱) در نقش صاحبخانه ژاپنی آدری هپبرن، «مرثیه برای یک سنگین‌وزن» (۱۹۶۲) در نقش مربی آنتونی کویین، از دیگر فیلم‌های مطرح رونی است.


«ریچارد آتن‌بورو» بازیگر، کارگردان و تهیه‌کننده سرشناس انگلیسی و برنده جایزه اسکار روز ۲۴ اوت در سن ۹۰ سالگی درگذشت. «آتن‌بورو» چهره نامدار سینمای انگلیس و هالیوود در سال ۱۹۸۳ برای کارگردانی فیلم «گاندی» موفق به کسب جایزه اسکار شد.

وی که بیشتر شهرت خود را برای فیلم‌های «فرار بزرگ»، «پارک ژوراسیک»، «معجزه در خیابان سی‌وچهارم» و «برایتون راک» بدست آورد، برای اولین‌بار در ۱۸ سالگی وارد دنیای بازیگری شد و در طول حیات خود در بیش از ۸۰ فیلم نقش‌آفرینی داشت. وی به عنوان کارگردان ۱۲ فیلم را مقابل دوربین برد که اولین آنها «اوه چه جنگ دوست داشتنی» بود که در سال ۱۹۶۹ ساخت. پس از آن فیلم‌های «پلی در دوردست» (۱۹۷۷)، «چاپلین» (۱۹۹۲)، «سرزمین سایه‌ها» (۱۹۹۲) را ساخت و آخرین فیلم او در مقام کارگردان در سال ۲۰۰۷ با نام «بستن حلقه» ساخته شد.

از مهمترین دستاوردهای سینمایی آتن‌بورو می‌توان به دوربین جشنواره برلین در سال ۱۹۸۸، جایزه دستاورد سینمایی جشنواره شیکاگو در سال ۲۰۰۰، اسکار سینمای ایتالیا در سال ۱۹۸۳، جایزه ویژه انجمن کارگردانان آمریکا در سال ۱۹۸۳، جایزه دستاورد هنری از آکادمی فیلم اروپا در سال ۱۹۸۸، بهترین بازیگر جشنواره سن‌سباستین در سال ۱۹۶۴ اشاره کرد.


«ماریان سالدس» بازیگر کهنه‌کار تئاتر برادوی که برای اولین بار در سال ۱۹۴۷ روی صحنه تئاتر رفت و در طول هفت دهه فعالیت هنری خود یک جایزه تونی و پنج نامزدی این جایزه معتبر را به نام خود ثبت کرد، پس از یک دوره طولانی بیماری روز ششم اکتبر در سن ۸۶ سالگی در خانه‌اش درگذشت. «سلدس» که استاد «کوین کلاین» و «رابین ویلیامز» بازیگران هالیوودی بوده است، اولین بار در سال ۱۹۴۷ خود را روی صحنه تئاتر برادوی دید و در نقش «جودیث اندرسون» ایفای نقش کرد در سال ۲۰۰۷ در نمایش «شیطان» به کارگردانی «ترنس مک نالی» برای آخرین بار روی صحنه تئاتر برادوی رفته بود.

این بازیگر کهنه‌کار تئاتر برای اجرای پیاپی تئاتر «تله مرگ» بین سال‌های ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۲ نام خود را در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت کرد، چرا که در این فاصله زمانی ۱۸۰۹ بار روی صحنه رفت.